Τον βλέπεις καλωδιωμένο να περπατά βιαστικός στους δρόμους της πόλης, με τα hands free στ’ αυτιά -αν είναι εξοικειωμένος με την τεχνολογία- ή με το χέρι κολλημένο στο κινητό κι αυτό προέκταση των ακουστικών του πόρων. Περπατά και παραπατά, παραμιλά θαρρείς και σκουντουφλάει σ’ ότι βρει μπροστά του: από κολόνα της ΔΕΗ μέχρι το καροτσάκι του μωρού που σέρνει  μια μαμά ή στην ανήμπορη φιγούρα ενός ηλικιωμένου: -Συγγνώμη κύριε δεν  σας είδα! – Πού να με δεις παιδάκι μου, σε καταλαβαίνω, λέει ο παππούς και πασχίζει να σταθεί όρθιος, στηριγμένος στο μπαστούνι του, για να μην τσουβαλιαστεί στη μέση του δρόμου.

Δεν έχει χρόνο για χάσιμο καθόλου, εκμεταλλεύεται το κάθε δευτερόλεπτο της μέρας, εξυπηρετεί τη βαθιά ανάγκη να επικοινωνήσει, βλέπετε, άμεσα, εδώ και τώρα. Έτσι έμαθε, έτσι πρέπει να κάνει. Δεν έχει έλεος αυτή η επικοινωνία. Σαν UFO τους βλέπω τους καλωδιωμένους στον δρόμο. Αστείοι μου φαίνονται! Όλα τα μυστικά στην άσφαλτο, τα συναισθήματα στη φόρα! Πάει ο καιρός που ο τηλεφωνικός θάλαμος κάλυπτε με ευλάβεια τη μυστικότητα της επικοινωνίας! Τους γκρέμισε τους τηλεφωνικούς θαλάμους ο αέρας της τεχνολογίας. Στη θέση τους έμεινε μόνο η ανάμνηση του απόρρητου. Νοσταλγική κι αυτή όπως τόσες  άλλες, για να θυμίζει αθώες εποχές.

ΔΕΥΤΕΡΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ

Άλλοτε πάλι τη βλέπεις, τη νευρική οδηγό, να μαρσάρει, προτού ανάψει το φανάρι πράσινο, με το κινητό κολλημένο στ’ αυτί και το άλλο χέρι ελεύθερο επιτέλους να κρατήσει το τιμόνι. Μεγάλη η χάρη του τιμονιού που το κρατάει έστω και με το αριστερό της χέρι.

Κολλημένη μπροστά απ’ το φανάρι, υπακούει σε έναν ακινητοποιημένο εγκέφαλο ή μάλλον διστακτικό με τους νευρώνες του: να πατήσει το γκάζι, να στρίψει; πού; δεξιά; αριστερά; να συμπαρασταθεί στην ερωτική αποτυχία της φίλης; να συναπορρίψει τον αγαπητικό της μήπως;-  δως του μωρέ παπούτσι του ηλίθιου! Σιγά τον άντρα! Δυο μέτρα γυναίκα! Και  να από πίσω τα κορναρίσματα κι οι ευχές:- άντε κυρά μου ξεκίνα, δε βλέπεις; πράσινο έγινε! νύχτα στο δώσανε το δίπλωμα; Κι άλλος κύριος, πλέον ευερέθιστος, να εντείνει το ευχολόγιο:- άντε πλύνε κάνα πιάτο καλλίτερα, που μου θες κι αυτοκίνητο!

Τελικά αποφασίζει, απεμπλοκή εγκεφάλου το λες αυτό… Στρίβει δεξιά, αλλά το τηλέφωνο κολλημένο στ’ αυτί. Σαν τη ζωή της, κολλημένη σε ανούσιες αναγκαιότητες που ολοένα και περισσότερες τις επιβάλλουν. Για να την κάμουν κολασμένη.

_

γράφει η Πολυξένη Βακιρλή