Το ξυπνητήρι χτυπούσε εδώ και λίγα λεπτά, μα δεν είχε καμία διάθεση να αποχωριστεί το κρεβάτι του. Μονάχα άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε ολόγυρα. Μόνος ήταν και πάλι. Σηκώθηκε νωχελικά, παρόλο που έπρεπε ήδη να είναι έτοιμος. Πλύθηκε και στη συνέχεια άγγιξε το ντουλάπι για να βγουν αυτόματα τα καθαρά του ρούχα.
Το στομάχι του διαμαρτυρόταν και αφού κάθισε στο γραφείο του – μπροστά από τον υπολογιστή – τράβηξε το συρτάρι ανυπόμονα. Άρπαξε ένα χάπι από το κουτί που έγραφε «πρωινό» και το κατάπιε αμέσως.
Μόλις ενεργοποιήθηκε το λογισμικό, ήρθε το πρώτο μήνυμα της ημέρας. «Καλημέρα, αγόρι μου. Έφαγες;» Ήταν από τη μαμά του, η οποία εργαζόταν στον υπολογιστή του διπλανού δωματίου. Της απάντησε μονολεκτικά διότι η εφαρμογή «σχολείο» ήδη αναβόσβηνε. Ο καθηγητής τον κοίταξε αυστηρά μέσα από την οθόνη επισημαίνοντάς του να μην καθυστερήσει ξανά. Παράλληλα οι συμμαθητές του έδειχναν τη συμπαράστασή τους με μηνύματα γεμάτα από χαμογελαστά πρόσωπα.
Το μάθημα ξεκίνησε, μα ο νους του ταξίδευε αλλού. Έτσι μπήκε στον πειρασμό να στείλει ένα ηλεκτρονικό ραβασάκι στην καλύτερή του φίλη. «Χθες το βράδυ είδα ένα περίεργο όνειρο. Μια άγνωστη κοπέλα μπήκε στο δωμάτιό μου και με κοίταξε έντονα. Στον λαιμό της είχε κρεμασμένη μια αλυσίδα που κατέληγε σε ένα παλαιού τύπου χρυσό κλειδί. Ήρθε κοντά μου, ενώ το στόμα της σχημάτιζε ένα αφοπλιστικό χαμόγελο, και με χάιδεψε στο πρόσωπο. Σάστισα… Τελευταία έχω ξεχάσει πώς είναι να σε ακουμπάνε. Πριν προλάβω να αντιδράσω, έβγαλε το μενταγιόν και ακούμπησε το κλειδί πάνω στο πληκτρολόγιό μου. Ύστερα με πλησίασε ξανά και με φίλησε στα χείλη. Ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω βιώσει κι ας μην ήταν πραγματικότητα. Από τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο…»
Εκείνη χαμογέλασε κι έπειτα απάντησε με μια εικόνα που έδειχνε δύο φιγούρες να περπατούν στη φύση. Από κάτω υπήρχε μόνο μια ερώτηση. «Έχεις κανονίσει κάτι για απόψε;»

_

γράφει η Έλενα Σαλιγκάρα