–
γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
–
Η Μοκοσάντα είναι ένα κοριτσάκι 10 χρονών. Έχασε τον πατέρα της όταν ήταν 4 και ζει με την μητέρα της που προσπαθεί να είναι και μάνα και πατέρας για το παιδί της. Ζει σε ένα μικρό χωριό που από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, γι’ αυτό και η μητέρα της της ζητά να εγκαταλείψει το σπίτι τους για να σωθεί από τη λαίλαπα του πολέμου.
Έχοντας στη φαρέτρα της η Μοκοσάντα την ευχή της μάνας άρδην κάνει πράξη τη φυγή της, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Μέσα της κουβαλά το πράσινο αστέρι, τον τόπο που ο παλιός μύθος αναφέρει ότι εκεί πετούν οι ψυχές εκείνων που φεύγουν από κοντά μας και πλέον αποτελεί την αιώνια κατοικία τους.
Η Μοκοσάντα, πολύ θα ήθελε να βρει το πράσινο αστέρι και να δει αν πράγματι ο μύθος ευσταθεί, αν οι ψυχές συνεχίζουν να υπάρχουν, αν είναι ευτυχισμένες και με ποια υπόσταση.
Το μακρύ ταξίδι έχει αρχίσει και κρύβει στους κόλπους του εκπλήξεις τόσο για τη μικρή μας περιηγήτρια, όσο και για τους αναγνώστες που δε φαντάζονται ποιος τελικά θα είναι ο προορισμός.
…ο κόσμος είναι αληθινός, μόνο αν έχεις κάποιον να σ’ τον δείξει…
Η κόκκινη κουβέρτα που συνεχώς μεγάλωνε, η ξηλωμένη ραφή του ουρανού, το ρουρουβάμα με τα γιαγιαδόφρουτά του και οι δύο κάτασπρες φωτόπετρες που θα φωτίσουν και θα ζεστάνουν μια σπηλιά, είναι οι πρώτες καταγραφές που θα διαβάσουμε και μπορεί κάποιες να έχουν αλληγορική σημασία, σίγουρα όμως θα δώσουν το στίγμα τους στην ιστορία και θα ενισχύσουν τη συναισθηματική φόρτιση που εκπέμπει.
Η Μοκοσάντα, πλέον δεν είναι μόνη. Στο δρόμο της συνάντησε ένα ιδιαίτερο λυκάκι, το Ίκο – Ίκο, μοιράστηκαν κομμάτια της ιστορίας τους, έγιναν φίλοι, αποφάσισαν να γίνουν συνοδοιπόροι και στα δύσκολα αλληλοβοηθούνται χωρίς αναστολές και χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Στην παρέα τους θα προστεθεί ο Λίτολο, ένας καλοκάγαθος αρχαιόγυπας, θα εναποθέσει τα εσώψυχά του, θα καυτηριάσει τις παράλογες συμπεριφορές των ανθρώπων και θα γίνει αρωγός της παρέας με όλες τους τις δυνάμεις.
…η καλοσύνη, πιο γρήγορη απ’ οτιδήποτε στην πλάση αγγίζει την καρδιά του ενός την ίδια στιγμή που γεννιέται στην καρδιά του άλλου…
Θα διαβάσουμε για την απαίσια λέξη του καθενός, για το σύνορο των δύο κόσμων, για το παραμύθι των νυχτερίδων, την επίθεση της ύαινας, τις αναμνήσεις που συνοδεύουν το κόκκινο το χρώμα της ζωής και θα γνωρίσουμε τη φαφούτα Ζουζούτα, ένα φίδι γουάρα που παρά τις κακές αναμνήσεις που ξυπνά στη Μοκοσάντα, θα κερδίσει μια θέση στην τετραμελή πλέον παρέα.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…καμιά φορά οι λέξεις είναι σπόροι. Φυτρώνουν μέσα σου μόλις τις ακούσεις. Όταν γεννηθήκαμε, κανένας δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη μάνα. Κι ωστόσο, κατά βάθος, ξέραμε…
Οδεύουμε προς το τέλος της ιστορίας όπου καταλυτικό ρόλο έχει μια λαβωμένη φώκια και τα μαντάτα που φέρνει στην ομάδα για την καταστροφική αμμοθύελλα που έλαβε χώρα στο χωριό της Μοκοσάντα.
Κανένας δεν είναι σε θέση θα μαντέψει τη συνέχεια που βέβαια δε θα αποκαλύψω. Θα πω μονάχα ότι η δύναμη της αγάπης και εκείνη της φιλίας υπερισχύουν όλων των άλλων και η δύνη τους είναι τόσο έντονη που εξαλείφει τη διαφορετικότητα, εστιάζοντας μονάχα στα δυνατά συναισθήματα.
Κλείνοντας το βιβλίο, μένει χαραγμένο στα χείλη ένα αμήχανο στην αρχή χαμόγελο. Με βλέμμα απλανές, προσπαθείς να αντιληφθείς όσα όλα περιέχουν τις τελευταίες σελίδες. Η ηρωίδα μας κλονίζεται, αλλά όχι και η υπόλοιπη παρέα. Το νόημα που εκπέμπει το βιβλίο, σε αγκαλιάζει σαν αόρατο πέπλο, σε εξαγνίζει και σε αφήνει μετέωρο να αναλογιστείς όσα διάβασες και να αποφασίσεις το πρόσημο που θα βάλεις στο βιβλίο.
Αν ρωτάτε για εκείνο που επέλεξα εγώ, σίγουρα και χωρίς δεύτερη σκέψη του χάρισα απλόχερα το θετικό!
Ο Αύγουστος Κορτώ, κατά κόσμον Πέτρος Χατζόπουλος, γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες, κριτικές και βιβλία για παιδιά. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το βιβλίο της Κατερίνας (2013), Επειδή είναι η καρδιά μου (2014), Μικρό χρονικό τρέλας (2016), Ρένα (2017), Σκυλίσια ψυχή (2018), Το μυστικό του Λεονάρντο (2019), Δέσποινα (2020), Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου (2021), Μισό παιδί (2021), Η άλλη Κατερίνα (2022), Η μικρή λέξη αγάπη (2022), τα ευθυμογραφήματα Έρως ανίκατε μάσαν (2015), Νεοελληνική μυθολογία (2016), Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά (2016), Φωτιά στα Σαββατόπαχα (2018), η μαρτυρία Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου. Κουβέντες για το φως μες στο σκοτάδι της κατάθλιψης (2020).
Επίσης, έχει γράψει βιβλία για παιδιά: Η εξαφάνιση της Ντόροθυ Σνοτ (2003), που απέσπασε το Κρατικό Βραβείο παιδικής λογοτεχνίας, καθώς και το Βραβείο Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου, Ο στοιχειωμένος πύργος της Ούρσουλα ντε Φλαφ (2005), Η μαμά δε θέλει να μου πάρει ζωάκι (2005), Έγκλημα στο Τούνδρα εξπρές (2011), Δεν ξανακάνω μπάνιο ποτέ! (2013), Το καταραμένο περιδέραιο της Νιαουφερτίτης (2016), Κορνήλιος Κρικ, σκίουρος ντετέκτιβ (2016) και Το ουφάκι (2017).
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.
0 Σχόλια