Σε κάθε αναπνοή ένιωθα την ανάγκη να σε μυρίζω. Σε κάθε μου βήμα ήσουν η ανάγκη να ζω. Δεν ήθελα ποτέ να σε χάσω… Δεν με ένοιαζε η “φυλακή μου”, ήταν το μοναδικό δικό μου πράγμα μετά από σένα απ’ τη μέρα που γεννήθηκα. Δεν είχα πολλά ανάγκη μόνο την αληθινή σου αγάπη, αυτή την μοναδική και ανιδιοτελή αγάπη που είχα και εγώ για σένα. Όταν σε έβλεπα δακρυσμένο, όταν σε έβλεπα να περπατάς με σκυφτό το κεφάλι και να καπνίζεις με μανία, παρακαλούσα τον θεό να σου λύσει τα προβλήματα σου και να πάρει από μένα τις μέρες που σου χρωστούσα. Γιατί αν δεν ήσουν εσύ δεν θα ζούσα. Σου χρωστάω ΝΑΙ σου χρωστάω και ο μοναδικός τρόπος για να σου ξεπληρώσω το δώρο που μου έκανες σώζοντάς με απ’ τις ράγες του τρένου, είναι μόνο με ζωή! Για μένα δεν είσαι ένας απλός άνθρωπος για μένα είσαι ο άγγελος μου. Γιαυτό και σε ακολουθούσα πάντα πιστά. Σε προστάτευα και σε αγαπούσα πάνω απ’ την ζωή μου όπως και εσύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα παιχνίδια μας, δεν θα ξεχάσω ποτέ που με τάιζες στο στόμα,και μοιραζόσουν μαζί μου ακόμη και το λίγο φαγητό που είχες για σένα. Δεν θα ξεχάσω τις απέραντες βόλτες δίπλα στο ποτάμι και τα μυστικά που μοιράστηκες μαζί μου… μόνο μαζί μου. Μέχρι εκείνην την στιγμή που χρειάστηκε να κόψω το συρματόπλεγμα της ζωής μου και να περάσω στο θάνατο για να σε σώσω. Όχι μην κλαις, δεν το μετάνιωσα… και την επόμενη ζωή μου θα σου χάριζα ακόμη, ακόμη κι άλλες δέκα ζωές γιατί σου αξίζουν. Μόνο που να, λυπάμαι που δεν θα βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάζουν με λατρεία. Μόνο που να, λυπάμαι γιατί είχαμε πολλά να ζήσουμε ακόμη μαζί. Μόνο που να, δεν πρόλαβα να σε δω να γίνεσαι πατέρας και να χαρώ με την χαρά σου. Μόνο που θα ευχόμουν να μην χρειαζόταν ποτέ να μπω μπροστά στην σφαίρα που προοριζόταν για σένα, για να σε σώσω… Όχι που μετάνιωσα την πράξη μου αλλά μακάρι να μην είχε επέλθει το μοιραίο λάθος του κυνηγού. Μακάρι. Όχι για μένα αλλά να, για να μπορούσα να ζήσω ακόμη λίγο μαζί σου. Λίγο ακόμη… ώσπου να ήταν θέλημα θεού… όλα αυτά είπαν τα μάτια του τετράποδου φίλου του, καθώς έσβηνε στην αγκαλιά του χαρίζοντάς του την ζωή. Και πέρασε απ’ το συρματόπλεγμα της ζωής στην αιωνιότητα της καρδιάς.
Ο Μοναδικός πιστός του φίλος, Ο Μπρούνος.
Γράφει η Ρένα Τσαβαρή
“Μόνο που θα ευχόμουν να μην χρειαζόταν ποτέ να μπω μπροστά στην σφαίρα που προοριζόταν για σένα, για να σε σώσω…”
Ρένα μου… το κείμενό σου με αναστάτωσε… με έκανε να βουρκώσω… Το διάβασα με σφιγμένη καρδιά…γιατί ταυτίστηκα από την αρχή με τον αποδέκτη αυτού του αποχαιρετισμού. Με έβαλες κατ’ ευθείαν στην ψυχή του ανθρώπου-συντρόφου αυτού του σκύλου κι ένιωσα όλο τον πόνο του αποχωρισμού τους… κι ήταν σαν να άκουγα τον δικό μου τον σκύλο…
Ένα μεγάλο “μπράβο” για το εξαιρετικό σου κείμενο!
Αγαπημένη μου Βάσω, είναι ο φόβος της απώλειας αλλά & η στιγμή που δεν αργεί να ζήσει ο καθένας μας.
Σε ευχαριστώ που είσαι απ’ τους ανθρώπους με “ψυχή” γιαυτό και σε ξεχώρισα στο μέσα της καρδιάς μου!
Φιλί γλυκό.
Νιώθω υπερήφανος που είσαι Φίλη μου και πάρα πολύ συγκινημένος από την Δύναμη της πένας σου!!!!!!
Μπράβο Ρένα μου!!!!!!!!!! είσαι Χαρισματική!!!!!!!!!!
Χαρισματική..
Θα το δεχτώ γιατί το λέει ένας μεγάλος “δάσκαλος ψυχής”.
Σε ευχαριστώ για όλα όσα έμαθα από την φιλία μας και για όλα όσα η ζωή μας χρωστάει ακόμη.
Γιώργο μου.
………………ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ………….
Ερικάκι μου.
Το συγκλονιστικότερο απ’ όλη την υπόθεση είναι πως απλά ο σκύλος αρνείται να “φύγει” για χάρη του αφεντικού του…. κι ας είναι πλέον αργά..Αρνείται..
Φιλί γλυκό!
τα λογια ειναι πολυ μικρα για να περιγραψουν αυτο που ενιωσα διαβαζοντας το. ενα μεγαλο μπραβο
Γιωτουζάκι μου τα λόγια περιστρέφονται στην καρδιά μας…τα έργα αποτελούν την ζωή μας~
Σε ευχαριστώ πολύ!
Πρέπει να Ρένα να ομολογήσω ότι περπατώντας στο μονοπάτι που χάραξε η αφήγησή σου ήταν σαν βάδιζα ανασαίνοντας ένα άρωμα που η μυρωδιά του μου προκαλούσε μια συγκίνηση που ερχόταν από πολύ βαθιά μέσα μου.
Κείμενα σαν το δικό σου και μάλιστα με τον τρόπο που το κλείνεις:
«Και πέρασε απ’ το συρματόπλεγμα της ζωής στην αιωνιότητα της καρδιάς.
Ο Μοναδικός πιστός του φίλος, Ο Μπρούνος.» δεν είναι δυνατόν να μην προκαλέσουν ακόμη και σωματική εκδήλωση έντονης και αληθινής συγκίνησης. Επίτρεψε μου να σε συγχαρώ ολόψυχα για ότι μου χάρισε τούτη η αφήγηση.
Σας ευχαριστώ πολύ Κ. Παπαχαραλάμπους το σχόλιο σας μου δίνει μεγάλη χαρά γιατί ξεχωρίσατε τα λόγια που με έκαναν να δακρύζω κάθε που τα διάβαζα.
«Και πέρασε απ” το συρματόπλεγμα της ζωής στην αιωνιότητα της καρδιάς.
Ο Μοναδικός πιστός του φίλος, Ο Μπρούνο.»
Μοναδικός αποχαιρετισμός! Δεν θα σταθώ αν είναι παραμύθι ή αλήθεια ζωής! Θα αναφερθώ στη συγκίνηση που γεννούν τα λόγια σου , στη δυνατή γραφή σου που αγγιξαν βαθειά την καρδιά μου! ! Πόσο γλυκά τα λόγια σου , λόγια αγάπης, αφοσίωσης , αναγνώρισης της ευεργεσίας , ανταπόδοση με θυσία ζωής! Πόσο συγκινητικά! Στο σύνολό τους , ευρυματικό σενάριο, λόγια , σκηνές, συναισθήματα δείχνουν τη δική σου ευαισθησία ψυχής Ρένα και τη δύναμη γραφής σου! Νάσαι καλά να μας χαρίζεις τόσο όμορφα κείμενα!