Δεν ήταν λίγες οι φορές που ήρθα αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Έτρεμα σαν ανέβαινα κάπου ψηλά και χρειαζόταν να κοιτάξω κάτω, φοβόμουν μην τυχόν στο δωμάτιο όπου βρισκόμουν χαθεί ξαφνικά το φως και γίνει σκοτάδι.

Δεν έμπαινα σε ασανσέρ και δεν ταξίδευα ποτέ μ’ αεροπλάνο.
Και δεν ήταν μόνο αυτοί…
Πάθαινα κρίσεις πανικού όταν βρισκόμουν λίγο πιο βαθιά στη θάλασσα χωρίς να έχω κάποιον δίπλα μου.
Πνιγόμουν, ασφυκτιούσα, ίδρωνα, υπέβαλλα τον εαυτό μου σε φρικτά συναισθήματα και μεγάλη ταλαιπωρία.
Ώσπου ένα πρωί ξύπνησα γεμάτη ενέργεια και αποφασιστικότητα.
Θα πολεμήσω είπα…
Δε θ’ αφήσω κανένα φόβο να γίνει κυρίαρχος της ζωής μου.
Τους φόβους σου τους ξεπερνάς μόνο όταν τους αντιμετωπίζεις.
Έτσι και έκανα…
Πήγα στο μπαλκόνι μου στον 2ο όροφο, κρατήθηκα σφιχτά απ’ τα κάγκελα και κοίταξα κάτω. Είχα ιδρώσει και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, ένιωθα ένα δυνατό φτερούγισμα στο στήθος. Είπα αυτή είναι η τελευταία μου στιγμή, δε θα συνέλθω, έσφιξα τα δόντια και είπα στον εαυτό μου πως μπορώ να τα καταφέρω. Τα λεπτά κυλούσαν απελπιστικά αργά, θαρρείς πως ήταν μια αιωνιότητα. Καθώς όμως η ώρα περνούσε ένιωθα να εξοικειώνομαι με την ιδέα πως μπορούσα να κοιτάξω κάτω και ναι τα κατάφερα, θυμάμαι ακόμα πώς μου φαινόταν το αυτοκίνητο μου όταν πρωτοπλησίασα τα κάγκελα, που βρισκόταν ακριβώς από κάτω, νόμιζα πως μετακινούταν σαν βάρκα σε θάλασσα με κυματάκι και μετά από λίγη ώρα το έβλεπα όλο και πιο σταθερό.
Την επόμενη μέρα πήγα στον 3ο όροφο, μετά στον 4ο, ώσπου έφτασα και στον 8ο.
Δεν το πίστευα, ήταν η πρώτη μου νίκη!
Είχα νικήσει τον φόβο μου για την υψοφοβία!
Μετά από ένα μήνα περίπου είχα αποφασίσει να αντιμετωπίσω τη φοβία μου για το σκοτάδι. Έτσι, κλείστηκα στο δωμάτιο μου και έσβησα το φως. Εκεί πίστεψα πως θα πάθω ασφυξία, ούρλιαξα, φώναξα, ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι μα και πάλι τα κατάφερα.
Και έτσι με πάρα πολλή θέληση και δύναμη ψυχής, συνέχισα να αντιμετωπίζω ένα ένα τα φαντάσματα του φόβου που είχαν στοιχειώσει τη ζωή μου.
Μέσα σ’ ένα χρόνο ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τους δεκάδες φόβους μου που τους αφαιρούσα απ’ το παρόν και το μέλλον μου και τους τοποθετούσα στο παρελθόν.
Είχα πείσει τον εαυτό μου πως μπορώ κάθε τι που με φοβίζει να το αντιμετωπίζω.
Και ήταν εκείνη η στιγμή της ζωής μου όπου διαφωνήσαμε με την αδερφή μου.
Εκείνη επέμενε πως υπάρχει κάτι το οποίο φοβόμαστε όλοι και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Όταν τι ρώτησα τι εννοεί, μου είπε:
-Φοβάσαι το τίποτα.
Γέλασα δυνατά και της απάντησα πως λέει ανοησίες.
Ύστερα από λίγες μέρες έλαβα με το ταχυδρομείο ένα δέμα, χωρίς αποστολέα. Το άνοιξα και προς έκπληξή μου το δέμα δεν περιείχε τίποτα.
Πραγματικά τότε κατάλαβα τι εννοούσε η αδερφή μου, η οποία τελικά μου είχε στείλει το δέμα.
Όταν άνοιξα το δέμα και αντίκρισα τον άδειο του πάτο ένιωσα φόβο. Βρέθηκα μπροστά σ’ ένα κενό που δεν ήξερα ν’ αντιμετωπίσω. Αν περιείχε κάτι ωραίο θα το κρατούσα, αν περιείχε κάτι άσχημο θα το πετούσα, το τίποτα όμως πώς θα το διαχειριστείς;
Άρα λοιπόν μετά απ’ αυτό παραδέχομαι, πως το μόνο που φοβάμαι είναι το τίποτα.

–

γράφει η Βασιλική Μουργελά