Δε θέλω άλλο πια να τραγουδώ.
Στον κόσμο αυτό τον δίχως αρμονία,
δε νιώθουν οι καρδιές τη μουσική.
Το αίσθημα φρικτή παραφωνία,
εκεί που κυριαρχεί η λογική.
Δε θέλω άλλο πια να τραγουδώ
την ομορφιά, τον έρωτα, τη φύση·
θυμίζουν ανεκπλήρωτο χρησμό,
όταν κανείς δε θέλει ν’ αγαπήσει
κι όλα βουλιάζουν στο ρεαλισμό.
Δε θέλω άλλο πια να τραγουδώ.
Κι η πιο γλυκιά ακόμα μελωδία,
αυτή που την ειρήνη εξυμνεί,
κατάντησε οικτρή πια παρωδία
και δράμα, στου πολέμου τη σκηνή.
Δε θέλω… Όμως να, η νύχτα πέφτει,
και κάτω από τ’ αστέρια της, το ξέρω,
σ’ αυτή την πλάση, που όλους μας χωρά,
όσα παράπονα άλλα κι αν προφέρω,
θα τραγουδήσω ακόμα μια φορά.
_
γράφει η Ευγενία Αναστασοπούλου
0 Σχόλια