Ζούσαμε στο ίδιο κελί. Η ρουτίνα κλείδωσε ό,τι πηγή υπήρχε σε οποιαδήποτε μορφή μαγείας. Έτσι, παραδόθηκα. Πέταξα τα κλειδιά των ονείρων μου στο ωκεανό και τα κοίταζα μέχρι να φτάσουν στον πάτο. Έπνιξα τις κραυγές μου και άπραγος παρακολουθούσα όλα γύρω μου να ξεριζώνονται. Και αυτή… Η ομορφιά της σαν την θάλασσα απέραντη, άγρια και νοσταλγική. Το βλέμμα της διαπερνούσε την ψυχή μου. Όσα χρόνια και αν περνούσαν, όταν την κοίταζα στα μάτια ανατρίχιαζα. Ένιωθα την κάθε στάλα αίματος που κυλούσε στις φλέβες μου. Όμως, η ψυχή της σαν λουλούδι, μέρα με μέρα, μαραινόταν στον σάπιο αυτό κόσμο. Το πορσελάνινο δέρμα της ράγιζε όταν στεναχωριόταν. Η δυστυχία της την γερνούσε και τα δάκρυα, της έγδερναν τα γλυκά της μάγουλα. Και όμως, σε αυτό το χάος που βρεθήκαμε, βρήκαμε στοργή ο ένας στον άλλον. Αυτή η ασυνήθιστη επικοινωνία μάς έδεσε. Όταν κάθε βράδυ εξαντλημένη βυθιζόταν στον βούρκο της απελπισίας, ήμουν εκεί βράχος για να χτυπάνε τα άγριά της κύματα, μέχρι να βρει γαλήνη. Και αυτή με τη σειρά της, μέσα στη άθλια μονοτονία τής καθημερινότητάς μου, έδινε χρώμα στον ασπρόμαυρο πίνακα της ζωής μου. Το λυτρωτικό της χαμόγελο ήταν τόσο αληθινό. Της ψιθύριζα πως όλα θα πάνε καλά, καθώς η ζωή μας, σαν ένα φλεγόμενο δωμάτιο, ήταν έτοιμη να μας ισοπεδώσει. Και μου χαμογελούσε. Είχαμε φτιάξει ένα μονοπάτι μέσα στον λαβύρινθο. Αφεθήκαμε, παραδοθήκαμε στην απρόσμενη δόση ονείρου μέσα στον εφιάλτη, όπου αγκαλιάζοντάς την, οι δαίμονες που την κυρίευαν, αγαλλίαζαν κάθε βράδυ μέσα στη δικιά μου κόλαση. Μείναμε μέχρι το τέλος, χορεύοντας αργά, χαμένοι ο ένας στα μάτια του άλλου μέχρι να καούμε. Δε μας ένοιαζε ο πόνος. Μας αρκούσε που είμαστε μαζί.

_

γράφει ο Μαρίνος Αχιλλέως