Το Χωριό Στεπαντσίκοβο
Φίοντορ Ντοστογιέβσκη
ISBN: 978-960-446-105-9
Σελίδες: 288
Θεματική Ταξινόμηση: ΞΕΝΗ ΚΛΑΣΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Ντοστογιέβσκη είναι ο προφήτης που μας αποκάλυψε τις ύστατες εκείνες αλήθειες, που τις ζούμε σήμερα, βυθομέτρησε με καινούργιο τρόπο τα βάθη του ανθρώπου, εισχώρησε μέσα στο μυστήριο της ψυχής πιο βαθιά απ’ οποιονδήποτε προγενέστερό του· αλλά, πράγμα θαυμαστό, όσο κι αν πλαταίνει τη γνώση του εαυτού μας, ποτέ δε μας επιτρέπει να ξεχνάμε το ευγενικό αίσθημα της ταπεινοφροσύνης, της δαιμονικής αντίληψης της ζωής. Tο ότι γίναμε πιο συνειδητοί χάρη σ’ αυτόν, δε σημαίνει πως λυτρωθήκαμε – γίναμε ίσα ίσα πιο σκλάβοι. Mε το να ξέρει ο σύγχρονος άνθρωπος πως ο κεραυνός είναι ένα ηλεκτρικό φαινόμενο, μια τάση και μια εκκένωση ατμοσφαιρική, δε θα πει πως ο κεραυνός του κάνει λιγότερη εντύπωση από όση έκανε στους πρωτόγονους. Έτσι, και η μεγαλύτερή μας γνώση του μηχανισμού της ανθρώπινης ψυχής δε μειώνει καθόλου το σεβασμό μας για την ανθρωπότητα. O Nτοστογιέβσκη, αυτός ο αναλυτής και ανατόμος της ψυχής, που μας την αποκάλυψε ως τις ύστατες λεπτομέρειές της, μας δίνει ταυτόχρονα ένα αίσθημα του κόσμου πιο καθολικό και πιο βαθύ απ’ ό,τι μας δίνουν όλοι οι άλλοι σύγχρονοι δημιουργοί. Kανένας ποτέ δεν είχε μια πιο βαθιά γνώση του ανθρώπου· κανένας δεν ένιωσε ποτέ πιο βαθύ σεβασμό για το ασύλληπτο που δημιουργεί, για το θείο, για τον Θεό.
Για τον συγγραφέα:
Ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέβσκη γεννήθηκε στη Μόσχα στις 30 Οκτωβρίου 1821. Ο πατέρας του, ιδιαίτερα μορφωμένος και ευλαβής χριστιανός, άσκησε σημαντική επιρροή στο συγγραφέα και κατ’ επέκταση στο έργο του. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικού, που όπως αργότερα αποδείχθηκε δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Πάθος του ήταν η λογοτεχνία.
Η συγγραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1844 με το έργο του Οι φτωχοί. Η σχέση του με τους σοσιαλιστικούς κύκλους των φουριεριστών οδήγησε στη σύλληψή του από την αστυνομία το 1849 και στη φυλάκισή του. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά τελικά, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα του δόθηκε χάρη. Εξέτισε τετραετή ποινή σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Καταβεβλημένος σωματικά και ψυχικά επέστρεψε στη Ρωσία, όπου και επιδόθηκε στο συγγραφικό του έργο. Χρέη τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει για άλλη μια φορά την αγαπημένη του πατρίδα και να καταφύγει στην Ευρώπη μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του Άννα Σνίτκιν. Η νοσταλγία όμως τον οδήγησε ξανά στην Πετρούπολη, όπου και πέθανε το 1881.
