Το ομολογώ

Αγνόησα παντελώς το μήνυμα των πτώσεων

που ανεπίστρεπτα δεν είχαν

τις κατωφέρειες αγνόησα

που πρόσκαιρες δεν ήταν τελικά

οι μύθοι – βακτηρίες που κανείς βαστιέται

και ξαμώνει τις σιωπές του μπρος στο άρρητο

νόμιζα πως άχρηστοι

Μήτε ενός Ανταίου τη χθόνια δύναμη

την άφταστη ορμή για εκτινάξεις

αναζήτησα

Τι μωρία!

Τώρα ωστόσο βρίσκομαι

στη μία της τραμπάλας άκρη

Κείνη που στο έδαφος πατάει βαριά

Σε μιαν ακινησία πετρωμένη μες στο χρόνο

Αναζητώντας μάταια κείνον  τον ελαφρύ

τον αψεγάδιαστο

Που νόμιζα ο αφελής πως ήτανε στην άλλη.

–

γράφει ο  Γιώργος Κουλιανός