Τρεις μικρές προσεγγίσεις του Δημήτρη Π. Μποσκαΐνου για “Το παιδί εντός”

7.03.2016

Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος
Ποίηση | Στήλες ανενεργές

Καθρέφτης   
(χαρίζεται στη "νονά" του, Έφη)

Ξύπνησα ξαφνικά, μέσα μου κι  έξω
Κι είδα με τρόμο πόσο έπρεπε  να σκάψω
Πόσες συνήθειες μου, με μιας να πάψω,
Με το παιδί εντός μου για να παίξω.

Καθόταν μονό με σφιχτά κλειστά τα μάτια
Σαν να μην ήθελε  ξανά να με κοιτάξει
Χωρίς φτερά,  ένα πουλί πώς να πετάξει;
Κι ο ουρανός τεμαχισμένος σε κομμάτια.

Έμεινα κάθιδρος εκεί να το κοιτάζω
Ο τρόμος  μ έκανε να θέλω πια να φύγω
Ακόμα ένα εμπόδιο ν αποφύγω
Κι αυτή τη γλώσσα, που ‘χα πάψει να διαβάζω

Το στόμα του άνοιξε σε μια κραυγή στεντόρεια
Μες στο λαγούμι  από σεισμό έπεφτε χώμα
Ίσως δεν τέλειωσαν τα πάντα, ίσως ακόμα
Για φως κι αλήθειες να υπάρχουν περιθώρια.

Κάποτε, στον καθρέφτη είδα εμένα
Πέταξα τα ντυμένα όμορφα-σάπια
Δεν θα χαμογελούσα πια με χάπια
Με το παιδί εντός μου πάλι,  γίναμε ένα.

 

 

 

 

sad_boy

 

 

leg_doll

Ανάνηψη
(στην Άντα και στο δικό της 3ο παιδί...το εντός της)

Διεκομίσθην ματωμένος στην ανάνηψη
Προσέκρουσε  σε τοίχο αδιαφορίας
Και δε φορούσε  ούτε  ζώνη ασφαλείας
Μίλησαν για απροσεξία με κατάνυξη…

Απινιδώσεις ζωντανεύουν το κορμί
Κι αυτό κινείται  ασυνάρτητα σαν κούκλα
Κανείς δεν είδε εκείνη τη σγουρή τη μπούκλα
απ το παιδί εντός του, στην νεκροτομή.


Ώρα  θανάτου δύο

 

 

Πολύ κακώς
(στη Μάχη... για όσες δίνει, μέσα κι έξω της )

Όσο γερνάς, τόσο δε θέλεις…
Πολύ κακώς.

Έξω κοιτάς. Και σε καθρέφτες
Άσπρα μαλλιά, ρυτίδες σε τρομάζουν
Τη μαύρη κάπα, το δρεπάνι
αποστρέφεσαι
Πολύ κακώς.

Όσο γερνάς, κοίταγε μέσα
Κι εκεί θα δεις ότι μικραίνεις
Μια στο θάνατο τραβάς
Μια ξεμακραίνεις.
Πεθαίνεις. Κι ότι
Έφτανες ξανά στη Μήτρα…
Πολύ κακώς.

 

 

 

 

oldwoman_mask

 

 

 

_

γράφει ο Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Κορίτσια και Άνοιξη

Κορίτσια και Άνοιξη

Απρίλης, Μάης καθοδόν.  Κορίτσια στου έρωτα το ρουν.  Έχουν το ένστικτο των λουλουδιών:  να μην ανθίσουν δε μπορούν.   _ γράφει ο Σπύρος...

Στην ωραία Ελένη μας

Στην ωραία Ελένη μας

Στην ωραία Ελένη μας -Στη μνήμη της συμμαθήτριας Ελένης Μ.-    Γλυκούλα και ονειρική,  οι δυο σε ένα θρανίο.  Δεν ήσουν καν ομηρική,  μα άγγιζες το Θείο.    Δεν ήσουνα του Μενελά*, βασίλισσα της Σπάρτης.  χωριατοπούλα, που γελά  και τη γελάει ο Μάρτης....

Η αρένα

Η αρένα

Είμαστε όλοι σε μια αρένα, όπου τέρατα κάθε λογής ορμάνε. Το κοινό ζητωκραυγάζει με την πρώτη σταγόνα αίματος, με το πρώτο σημάδι ήττας. Κρατώντας ένα μικρό σπαθί τι να καταφέρεις; Εχθροί τέτοιας ρώμης πάντα κερδίζουν. Ποιος ο λόγος να αγωνίζεσαι; Ποιος ο λόγος να...

Βαρκάδα

Βαρκάδα

Ξέρεις, μου μοιάζει όλο αυτό σαν βαρκάδα. Στη μέση του σύμπαντος. Κουκίδα ασήμαντη. Να θες να βγεις να ξεσκάσεις. Να πας μια βόλτα στα μαγαζιά. Να μυρίζεις τον αέρα στην Αιόλου, Τα ασβεστωμένα παρτέρια της παλιάς πόλης, Τα πεύκα του Σειχ - Σου, Το μοναστήρι της...

Πεταμένες λέξεις

Πεταμένες λέξεις

Σε μιαν άλλη εποχή, σε ένα παλιό ξεχασμένο βιβλίο, βρέθηκε μια ιστορία. Πεταμένες λέξεις σε σελίδες που ξεθώριασαν βρέθηκε σε ένα κουτί σκονισμένο. Το βρήκες και το σκούπισες, το άνοιξες και το ξεφύλλισες, την σκέφτηκες στο λεπτό.   Όσο Ιστορία μύριζε και το...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Πεταμένες λέξεις

Πεταμένες λέξεις

Σε μιαν άλλη εποχή, σε ένα παλιό ξεχασμένο βιβλίο, βρέθηκε μια ιστορία. Πεταμένες λέξεις σε σελίδες που ξεθώριασαν βρέθηκε σε ένα κουτί σκονισμένο. Το βρήκες και το σκούπισες, το άνοιξες και το ξεφύλλισες, την σκέφτηκες στο λεπτό.   Όσο Ιστορία μύριζε και το...

Κυνηγώντας απολιθώματα

Κυνηγώντας απολιθώματα

Αγαπημένη μου Μούσα Ξύπνησα νωρίς το πρωί στο δωμάτιό μου Δεν πρόκειται να πλύνω τα μαλλιά μου ή να ξυριστώ Πρέπει να πακετάρω γρήγορα και να φύγουμε   Εγώ και εσύ σε ένα μακρινό μέρος Όμορφη μου Μνήμη καταγράφεις τη λαμπερή θάλασσα και τον καταρράκτη που πέφτει...

Σπαράγματα καθημερινής ενημέρωσης

Σπαράγματα καθημερινής ενημέρωσης

Φειδίας και ζωφόρος του Παρθενώνα   Δύο αιώνες βίαιης αποκοπής το μέλλον μια αρχαίας άγνωστης χώρας Άγνωστος ο πλαστουργός Φειδίας ανύπαρκτος ο Παρθενώνας   Ο Δυτικός πολιτισμός λησμόνησε την μήτρα του τη χρήση των Μουσείων ως χώρων αφιερωμένων στις Μούσες   Ελληνίδες...

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη
    Άννα Ρουμελιώτη στο 07/03/2016 σε 12:46 μμ

    Δεν βρίσκω λόγια Δημήτρη……..πραγματικά συγκλονιστικά ….και τα τρία ποίηματά σας με άγγιξαν …… όχι μόνο γιατί το ένα το αφιερώνετε σε πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο….. σπαρακτική γραφή…..

    Απάντηση
  2. Μάχη Τζουγανάκη
    Μάχη Τζουγανάκη στο 07/03/2016 σε 1:27 μμ

    Δημήτρη, σκληρή και ενοχική η ποίησή σου με σκοπό να μαλακώσει και να αθωώσει το παιδί εντός μας. Να δικαιώσει την ύπαρξή του, να υπενθυμίσει την ανάγκη συνύπαρξης μαζί του.

    Σε ευχαριστούμε για αυτήν την τριλογία και σε ευχαριστώ προσωπικά που χωρώ στις αφιερώσεις μιας τέτοιας σοβαρής υπενθύμισης…

    Πάντα δημιουργικός

    Απάντηση
  3. drmakspy
    drmakspy στο 07/03/2016 σε 3:17 μμ

    Τελικά είμαστε πολλοί μ’ αυτό το παιδί εντός μας ολοζώντανο… Τουλάχιστον το ένα λέει πως ξαναβρεθήκατε μαζί του… Πάλι καλά… Είδα λίγο από εμένα σε αυτά τα ποιήματα… Κι έτσι βαθμολόγησα συναισθηματικά…

    Απάντηση
  4. Δημήτρης Π. Μποσκαίνος
    Δημήτρης Π. Μποσκαίνος στο 07/03/2016 σε 11:30 μμ

    ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ….

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου