Καθρέφτης   
(χαρίζεται στη "νονά" του, Έφη)

Ξύπνησα ξαφνικά, μέσα μου κι  έξω
Κι είδα με τρόμο πόσο έπρεπε  να σκάψω
Πόσες συνήθειες μου, με μιας να πάψω,
Με το παιδί εντός μου για να παίξω.

Καθόταν μονό με σφιχτά κλειστά τα μάτια
Σαν να μην ήθελε  ξανά να με κοιτάξει
Χωρίς φτερά,  ένα πουλί πώς να πετάξει;
Κι ο ουρανός τεμαχισμένος σε κομμάτια.

Έμεινα κάθιδρος εκεί να το κοιτάζω
Ο τρόμος  μ έκανε να θέλω πια να φύγω
Ακόμα ένα εμπόδιο ν αποφύγω
Κι αυτή τη γλώσσα, που ‘χα πάψει να διαβάζω

Το στόμα του άνοιξε σε μια κραυγή στεντόρεια
Μες στο λαγούμι  από σεισμό έπεφτε χώμα
Ίσως δεν τέλειωσαν τα πάντα, ίσως ακόμα
Για φως κι αλήθειες να υπάρχουν περιθώρια.

Κάποτε, στον καθρέφτη είδα εμένα
Πέταξα τα ντυμένα όμορφα-σάπια
Δεν θα χαμογελούσα πια με χάπια
Με το παιδί εντός μου πάλι,  γίναμε ένα.

Πολύ κακώς
(στη Μάχη... για όσες δίνει, μέσα κι έξω της )

Όσο γερνάς, τόσο δε θέλεις…
Πολύ κακώς.

Έξω κοιτάς. Και σε καθρέφτες
Άσπρα μαλλιά, ρυτίδες σε τρομάζουν
Τη μαύρη κάπα, το δρεπάνι
αποστρέφεσαι
Πολύ κακώς.

Όσο γερνάς, κοίταγε μέσα
Κι εκεί θα δεις ότι μικραίνεις
Μια στο θάνατο τραβάς
Μια ξεμακραίνεις.
Πεθαίνεις. Κι ότι
Έφτανες ξανά στη Μήτρα…
Πολύ κακώς.

_

γράφει ο Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!