Τσιγάρο ανάβω
το παίζω μοιραία
μα εντός,
ψυχή μου, λαθραία
ζητάς να προλάβω
να σώσω το σώμα
φοβάσαι ακόμα
μη μείνεις, ψυχή μου
εκτός.
Ζωή μου, σε πάω
σε βράδια ωραία
στο φως,
δειλά, φευγαλέα
τον Έρωτα αγγίζεις
στου Άδη το σύνορο
το σώμα ανήμπορο
και συ να ρωτάς
γιατί, πότε,
και πως.
Αδειάζει η πόλη
τα φύλλα στο χώμα,
μα εδώ
κι αν η νιότη τελειώνει
και τ’ όνειρο χάνεται
στη σκέψη σου μόνο
ξανά τραγουδώ.
Καράβια αταξίδευτα
φλούδες σκουριά
στο βυθό,
άδειες στιγμές,
που ματώνουν τα δάχτυλα
κουρέλια κι απόψε
χρυσά θα ντυθώ.
Με ψεύτικους όρκους
ωροδείκτες γυρνάς,
μα παντού,
μια σκιά θ’ αγκαλιάζεις
κι όλα τ’ άστρα θα τάζεις
στα ταξίδια της μνήμης
και στους χάρτες του νου.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
μια σκιά θ’ αγκαλιάζεις
κι όλα τ’ άστρα θα τάζεις
στα ταξίδια της μνήμης
και στους χάρτες του νου.
ναι πράγματι…κάπως έτσι χαράζονται οι έρωτες…
καλημέρα!
Ας χαθούμε σε μια θύμηση, σε μια σκέψη, σ’ ένα φιλί που μύριζε κανέλα… ακόμη χάνομαι στους δρόμους του νου, μέχρι να βρω αυτούς τ’ ουρανού που μου τάξανε…
Όμορφη αυτή η δημιουργία… Μου άρεσε ιδιαίτερα το “αυθάδικο” ύφος στην αρχή…. Καλημέρα!!!!
Γνώρισα την αγάπη από το θόρυβο που έκανε φεύγοντας. (Louis Jouvet), από τότε φοβάμαι το θόρυβο…