Τ’ απόβραδο στη γειτονιά είχε περίσσια χάρη…
είχε τη λάμψη απ’ την καρδιά τη χάρη απ’ το φεγγάρι…
Στα πεζουλάκια της αυλής τριγύρω μαζεμένοι…
Μοσχοβολιά τ’ αγιόκλημα κι οι δρόμοι αποκομμένοι…
Σύναξη κάθε δειλινό του θεριστή τις μέρες…
η ομορφιά κι η ανεμελιά εκάμανε βεγγέρες…
Κι εκεί στην άκρη της αυλής δυο νέοι ερωτευμένοι…
σκαλίζανε τον έρωτα στο πιο ψηλό μπεντένι…
Σε μια καρδούλα όμορφη γράψανε τ’ αρχικά τους…
να μείνουν στο διηνεκές φρουροί του έρωτά τους…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Περάσαν, φύγαν οι καιροί,  διαβήκανε τα χρόνια…
και στα μαλλάκια τους θαρρώ πέσαν εδά τα χιόνια…
Μ’ ένα μπαστούνι και οι δυό κρατώντας χέρι χέρι…
σιμώσαν το μπεντένι τους τούτο το καλοκαίρι…
Κοντοσταθήκανε κι οι δυό κοιτάχτηκαν στα μάτια…
Τι κι ανε το μπεντένι τους ήτανε δυό κομμάτια…
Στη μιαν άκρα έγραφε ”ΘΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΟΣΟ ΖΗΣΩ…”
Κι η άλλη εσυμπλήρωνε ”ΓΙΑ ΣΕ ΘΑ ΞΕΨΥΧΗΣΩ”
Στη μέσαν άκρα είδανε ξανά τα αρχικά τους…
κι απόθεσαν ένα φιλί στα ολόψαρα μαλλιά τους…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κανείς δεν ξέρει αληθινά μεσ΄στο καλοκαιράκι…
κι αν θα ‘ναι πάντοτε μαζί  τούτο το ζευγαράκι…(ΜΑ)
Θα ‘ναι για πάντοτε μαζί ο λογισμός τους ‘ένα”…
Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΟΛΟΧΡΥΣΗ και ΖΗΛΕΥΤΗ ΚΑΔΕΝΑ…

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη