Όσο υπάρχουνε λουλούδια
που σηκώνουν το κεφάλι
στο χιονιά
κι όσο ακούγονται τραγούδια
πάνω στα γυμνά κλαδιά
όσο μια αχτίδα δραπετεύει
από το σκοτάδι το πυκνό
κι αρχίζει να αχνοφαίνεται η μέρα
υπάρχει μάτια μου ελπίδα.
Κι εσύ μου στέκεις άπραγος
πάνω στον άνυδρο
τον βράχο τον ξερό
και μοιρολόι στήνεις
για τα χαμένα άνθη σου
τα άηχα τραγούδια
και το σκοτάδι το πυκνό
που στάθηκε εμπόδιο
στην απαρχή της μέρας σου.
Μάθε λοιπόν
πως
με μια ελπίδα κι έναν αγώνα
μ’ ένα τραγούδι και μια ψυχή
έτσι αξίζει ο καθένας
ν’ αντικρύζει
και με ρόδινο χρώμα να βάφει
την κάθε του Ανατολή.
_
γράφει η Χριστίνα Σουλελέ
Μάθε λοιπόν
πως
με μια ελπίδα κι έναν αγώνα
μ’ ένα τραγούδι και μια ψυχή
έτσι αξίζει ο καθένας
ν’ αντικρύζει
και με ρόδινο χρώμα να βάφει
την κάθε του Ανατολή …
Αγιασμένος εκείνος
ο άνθρωπος που τον
βούρκο, τον μετασχηματίζει
σε εργοστάσιο ελπίδας !
Ευλογημένος εκείνος
ο άνθρωπος, που,
στης λάσπης τα νερά,
απεργάζεται το όνειρο
και την ημέρα εκείνη
που η Σταυρική οδός θα ευγνωμωνείται
αποστέλλοντας το δόξασμά Της στον Νου που δοκιμάστηκε …
Γιατί χωρίς Αυτήν,
άλουστο το δώρο τ᾽ ουρανού και
άνοστη η οσμή της Αθανασίας και του Απείρου
από το μοσχομύρισμα της Σοφίας …
από τ᾽ αλάτι
της Καρτερίας,
του Ήθους,
της Υπομονής … !
Θαυμάσιο Χριστίνα …
Με ενέπνευσε …
Καλές ελπίδες …
Σας ευχαριστώ Κύριε Σκοπετέα.
Τις σκέψεις αυτές τις άφησα πάνω σε ένα χαρτί , αυτή τη βδομάδα , που με κυρίευσε όχι φόβος αλλά θυμός και πείσμα. Η φωτογραφία του μικρού κρόκου που σηκώνει το κεφάλι στο χιονιά μου δίνει ελπίδα . Θέλει δύναμη , ψυχή και πείσμα για να τα βάλεις με χιονιάδες. Όταν όμως καταφέρεις να νικήσεις το φόβο σου και να κρατήσεις έστω και μια μικρή σπίθα αναμμένη , τότε η ομορφιά είναι απερίγραπτη.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο ένας πρέπει να εμπνέει τον άλλον.
“Αγιασμένος εκείνος
ο άνθρωπος που τον
βούρκο, τον μετασχηματίζει
σε εργοστάσιο ελπίδας !”
Μόνο αυτός θα βρει τη δύναμη να αγωνίζεται…
Όταν ρώτησαν τον Αριστοτέλη, τι είναι ελπίδα; απάντησε λιτά:”Το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου”. Θέλω να πιστεύω Χριστίνα μου πως ο χιονιάς θα εξαφανιστεί, τα λουλούδια θα μοσχοβολήσουν, οι καρδιές μας θα ανθίσουν, το σκοτάδι θα διαλυθεί και το χαμόγελο θα χαϊδέψει τις καρδιές μας!!!!!!!!!!
Μαριάνθη Παπάδη
Η ελπίδα είναι αυτή που μας κάνει να παίρνουμε δύναμη , θάρρος. Είναι εκείνο το φως που φωτίζει τα σκοτάδια μας και ζεσταίνει τους χιονιάδες μας. Κάποτε χαμηλώνει, κάποτε δυναμώνει, αλλά πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή. Να προσέχουμε να κρατάμε τη δική μας ελπίδα αναμμένη και να τη δίνουμε και στον άλλο που του λιγόστεψε κάποια στιγμή και είναι ανθρώπινο. Εμείς δε, που ερχόμαστε σε επαφή με παιδιά δεν πρέπει να την αφήσουμε στιγμή από τα μάτια μας..
Όταν είχα δει τη φωτογραφία σου χαμογέλασα, τώρα που τη συνεδεσες με τόσο δυνατούς στίχους τη λάτρεψα! Εύγε Χριστίνα.
Σε ευχαριστώ Μάχη μου! Η φύση μας διδάσκει και μας δίνει ελπίδα. Γιατί νομίζεις ότι είμαι τόσο συχνά κοντά της;
Υπέροχο ταίριασμα εικόνας και στίχων…!!! Μας γέμισες με τα χρώματα της ελπίδας και της αισιοδοξίας!!!!
Τα μάτια μας ανοιχτά μην τυχόν και χάσουμε ελπίδα και αισιοδοξία. Σε ευχαριστώ Μαριάνθη μου!
Υπέροχο χριστίνα!!!
Με αγγίξατε πολύ να ξέρετε!!!Υ
Σε ευχαριστώ Ελένη!