Έπρεπε επειγόντως να σκεφτεί! Δεν έπαιρνε άλλη αναβολή! Ο χρόνος ήδη την πίεζε ασφυκτικά, σα θηλεία την έσφιγγε στο λαιμό της. Η ίδια το ανέβαλλε συνεχώς, στην αρχή εσκεμμένα! Πίστευε ότι με το χρόνο σύμμαχο και τον καιρό, το θέμα, το πρόβλημά της θα ξεχνιόταν, θα προσπερνιόταν, δεν θα την άγγιζε! Σιγά-σιγά κατάλαβε ότι την περικύκλωνε και την έσφιγγε. Ένιωθε ότι δε μπορούσε να ξεφύγει, ότι κλεινόταν συνεχώς στο καβούκι της. Το πρόβλημα της όχι μόνο δε λυνόταν ή δεν έφευγε, αλλά μέρα με τη μέρα μεγάλωνε! ‘Ήρθε η στιγμή που νόμισε ότι θα πνιγόταν, ο αέρας της τελείωνε. Δεν έπαιρνε πλέον άλλη αναβολή!

Σηκώθηκε πανικοβλημένη και έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο που βρισκόταν απέναντι της. Το άνοιξε με δύναμη, σπρώχνοντάς το στον τοίχο και έβγαλε το κεφάλι της έξω και άρχισε να παίρνει βαθιές και γρήγορες αναπνοές. Είχε πιστέψει προς στιγμή ότι τελείωνε και ο αέρας που υπήρχε έξω. Πανικοβλήθηκε για τη δική της ζωή που ένιωθε ότι τελείωνε και έσβηνε. Ούτε λόγος ούτε σκέψη δεν έκανε τόσο καιρό, παρόλο που τα σημάδια και οι ενδείξεις της χτυπούσαν κόκκινο. Πίστευε ότι δεν επρόκειτο να την αγγίξουν να της δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Πίστευε ότι είχε κάποιο φύλακα άγγελο που θα την προστάτευε. Μάταια όμως! Δεν έφταναν όλα αυτά για να την προστατεύσουν. Έπρεπε η ίδια να είχε φροντίσει, να προστατέψει τον ίδιο της τον εαυτό να τον κοιτάξει επίμονα στον καθρέφτη και να απαιτήσει από τον ίδιο να σταματήσει αυτήν την κατρακύλα. Να σταθεί στα πόδια της! Να τολμήσει έστω και για μια φορά να ζητήσει βοήθεια και μάλιστα σε κάποιον ειδικό. Να ανοίξει την καρδιά της και όχι το παράθυρο του δωματίου όπως τώρα. «Πρέπει να σκεφτώ γρήγορα» μουρμούρισε και πρόσθεσε «όλα τελειώνουν τι να κάνω; Γιατί άργησα γιατί;» και ξέσπασε σε λυγμούς.

Ποια ήταν όμως αυτή η κοπέλα και τι ήταν εκείνο που τη βασάνιζε τόσο πολύ; Που δε μπορούσε να σκεφτεί από μόνη της κάποια λύση; Ή έστω να σκεφτεί να ζητήσει κάποια βοήθεια; Ήταν η Φωτεινή, μια 22χρονη φοιτήτρια που πάντα φώτιζε με την παρουσία της τους γύρω της! Όλοι την θαύμαζαν και όλοι την καμάρωναν! Οι γονείς της ήταν υπερήφανοι «μπράβο σου Φωτεινή! Συνέχισε να μας φωτίζεις! Είσαι σαν ένας φάρος που φωτίζει τους γύρω τους» της έλεγαν ξανά και ξανά. Όμως αυτός ο φάρος που φώτιζε την ίδια την Φωτεινή και τους γύρω της, μια μέρα έσβησε! Δεν υπήρχε καθόλου φως ούτε για να φωτίζει, αλλά ούτε για να καθοδηγεί τους γύρω της με τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα της. Ο φάρος έσβησε! Η Φωτεινή ήταν πλέον στο σκοτάδι βυθισμένη στην απελπισία. Βάδιζε στα τυφλά απροστάτευτη και χωρίς προορισμό! Ήταν θέμα χρόνου να «σκοντάψει» και να πέσει κάτω! Ήταν θέμα χρόνου να γονατίσει και να λυγίσει. «Ο χρόνος μου τελειώνει» φώναξε.

Ακούστηκε θόρυβος στην πόρτα και φωνές «Ήρθε το τέλος μου» συλλογίστηκε με δάκρια στα μάτια και ένας κόμπος στο λαιμό της την έσφιγγε σαν θηλιά. «Φωτεινή, άνοιξε οι γονείς σου είμαστε» ακούστηκε από την άλλη πλευρά της πόρτας. «Οι γονείς μου;» μονολόγησε ενώ τα κτυπήματα στην πόρτα συνέχιζαν. «Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ», ψιθύρισε. Έπρεπε να ανοίξει την πόρτα. Οι γονείς της με ανακούφιση την πήραν στην αγκαλιά τους. «Αγάπη μου, Φωτεινή μου, φάρε μου φωτεινέ! Πως επέτρεψες στον εαυτό σου να αφεθείς να σβήνεις και να λιώνεις», της είπε με δάκρια στα μάτια ο πατέρας της. Ενώ η μητέρα της πρόσθεσε με λυγμούς «Ποτέ μας δεν θα σε αφήναμε να σου συμβεί κάτι κακό μα ποτέ! Ούτε στιγμή δεν υπήρχε σκέψη για μας εάν έπρεπε να είμαστε κοντά σου ή όχι» ενώ ο πατέρας της την αγκαλιάζει φιλώντας την στο μέτωπο. «Η σκέψη μας είσαι πάντα εσύ και μόνο εσύ. Γιατί θέλουμε Φωτεινή μας να συνεχίσεις να είσαι ο φωτεινός μας φάρος! Όχι μόνο για εμάς αλλά και για την δική σου γενιά».

Η Φωτεινή με δάκρια στα μάτια και κουνώντας τα χέρια της, χώθηκε στην αγκαλιά τους ενώ από το στόμα της βγήκαν τα εξής λόγια «Το σκεφτόμουν εδώ και καιρό να σας μιλήσω, να το μοιραστώ μαζί σας αλλά πάντα κάτι με φόβιζε και με έσπρωχνε πίσω! Στην πορεία χάθηκα μέσα στις σκέψεις χωρίς να μπορώ να σκεφτώ τι να κάνω» Οι γονείς της καθησυχάζοντάς της, της απάντησαν «έχουμε σκεφτεί εμείς για σένα αγάπη μου! Μην ανησυχείς καθόλου! Μαζί θα το περάσουμε και αυτό» Το τελευταίο πράγμα που τόλμησε να τους ρωτήσει ήταν πώς μπόρεσαν και με ποιο τρόπο, να διαβάσουν τη  σκέψη της, να νιώσουν ότι κάτι την απασχολεί τόσο έντονα αφού η ίδια είχε εγκλωβιστεί στις σκέψεις της. Αφού της χαμογέλασαν, την χάιδεψαν στοργικά λέγοντάς της «γιατί είσαι κομμάτι από τα δικά μας τα κομμάτια, γιατί μπορεί τώρα να μας χωρίζουν χιλιόμετρα αλλά είσαι πάντα στις σκέψεις μας και γιατί ανοίγοντας το δικό μας παράθυρο, διαπιστώσαμε ότι το φωτεινό σου φως που σαν φάρος από μακριά βλέπαμε τόσο καιρό, είχε χάσει την λάμψη του, κόντευε να σβήσει! Τότε ήταν που τα αφήσαμε όλα και τρέξαμε κοντά σου, στο φωτεινό μας φάρο στην Φωτεινή μας!»

_

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου