Κεφάλαιο 26

Η πίστη πως η αλήθεια είναι κάτι ηθικό και καλό (μια ιδέα που έχει ριζώσει στην φιλοσοφία), η πίστη στην χριστιανική θρησκεία ως αλήθεια, οι ηθικοί περιορισμοί του 19^ου αιώνα εμπόδιζαν την ίδια την νόηση, όχι μόνο από το να αποδεχτεί, αλλά και να συζητήσει απλά την αισθητική θέση του Νίτσε, πως το ψεύδος του απολλώνιου στοιχείου είναι καλύτερο και προτιμότερο από την αλήθεια. Η φιλοσοφία και οι επιστήμες εξακολουθούσαν να σκέφτονται ποσοτικά με κριτήριο την εμπειρική αλήθεια του κόσμου. Η θεολογία εξακολουθούσε να μονοπωλεί την μεταφυσική αλήθεια για την «βασιλεία των ουρανών». Ο Θεός επηρέαζε ακόμη την ανθρώπινη πράξη. Οι ίδιες οι αξίες της εποχής εναντιώνονταν στην κριτική της αλήθειας

Έτσι ο Νίτσε χρειάστηκε, για να ακουστεί η φωνή του, να τα βάλει με όλους και με όλα. Έπρεπε να χτυπήσει επιστήμη και θρησκεία, να σκοτώσει τον ίδιο τον θεό, να βρει το πολύ ανθρώπινο πίσω από τις αξίες, ώστε να κάνει χώρο για την αισθητική του. Έτσι, αντί να εστιάσει την προσοχή του, μετά το 1872, στην αισθητική του θεωρία, που τον απασχολούσε, έστησε μια ολόκληρη σταυροφορία για να θέσει τις προϋποθέσεις της – δηλαδή κριτική της επιστήμης, του χριστιανισμού, της ηθικής και των αξιών.

Όταν πια είχε αλλάξει εκ βάθρων όλη την δυτική σκέψη, φέρνοντας στο προσκήνιο εντελώς διαφορετικές αξίες, από τις παραδεδομένες, ήταν πια αργά. Ο εαυτός του είχε καταρρεύσει και δεν μπορούσε πια να παράξει σκέψη. Ο,τι αισθητικές απόψεις έχουμε από τον Νίτσε, εμφανίζονται όλες στο έργο «Θέληση για Δύναμη», που είναι αδημοσίευτες σημειώσεις του από μελλοντικά έργα. Έχοντας αναπτύξει τις προϋποθέσεις της φιλοσοφίας του, δεν κατάφερε να εκθέσει την ίδια την φιλοσοφία του, που είχε παραμείνει στην διατύπωση του 1872.

Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που ο Νίτσε θεωρούσε τον εαυτό του πρόδρομο της πραγματικής μελλοντικής φιλοσοφίας. Πιστεύοντας πως είχε προετοιμάσει το έδαφος για να διατυπωθεί ρητά η απαίτησή του για την υπέρβαση της αλήθειας, για το ψεύδος που απαιτούσε ένα εντελώς διαφορετικό αξιακό σύστημα, ήλπιζε πως κάποιος θα συνέχιζε το έργο του από εκεί που το άφησε με την «Γέννηση της Τραγωδίας».