Μην με κυνηγάτε πια
κουράστηκα να τρέχω
κουράστηκα να κρύβομαι,
να αφανίζομαι,
να σας φοράω καθημερινά
και να βασανίζομαι.
Μην με ακολουθείτε πια
μη μου στερείτε το φως
Μην μου κλέβετε τον ήλιο.
Αυτό, που είμαι μην το συντρίβετε
δε μπορώ να γίνω αλλιώς.
Μην με πλησιάζετε
φτάνει ως εδώ.
Δεν έχω ανάγκη από άλλη σκιά
μην τρέχετε ξωπίσω μου.
Δεν κουραστήκατε κι εσείς πια;
Μην με καταδιώκετε
είναι τόση η πίκρα, που με κεράσατε.
Φύγετε πέρα και αφήστε με
το δάκρυ μου και το χαμόγελο
ίσως τα ξαναβρώ σε τούτη τη γωνιά.
Φύγετε πέρα και αφήστε με.
Θέλω να ζήσω!!!
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Ὀρφικὸς Ὕμνος
Ἔξω ἀπὸ τοὺς δρόμους τῶν ἀστόχαστων,
λειτουργὸς καὶ ψάλτης ὀρφικός,
ἕναν ὕμνο ξαναφέρνω
μιᾶς λατρείας πανάρχαιας πρὸς τὸ φῶς.
Ἔτρεξε ὡς τὰ τώρα ὁ λογισμός μου,
καταχωνιασμένος ποταμὸς
ξάφνισμα στὸ βούισμα τῶν ἀνθρώπων
τῆς κιθάρας μου ὁ ρυθμός.
Νύχτα ξεκινῶ, νύχτ᾿ ἀνεβαίνω
τὴ δυσκολανέβατη κορφὴ
θέλω μόνος, θέλω πρῶτος
τ᾿ ἀπολλώνιο φῶς νὰ χαιρετίσω,
ἐνῶ κάτου στοὺς ἀνθρώπους
θὰ εἶν᾿ ἀκόμα ὁ ὕπνος καὶ τὸ σκότος
Φτάνει λοιπόν! Ως εδώ τα φαντάσματα και οι σκιές που μας ακολουθούν και λερώνουν τη ζωή μας!