Έχω έναν μικρό κόσμο μέσα στο μυαλό μου που με βασανίζει, ένα στενό δωμάτιο που μοιάζει φυλακή. Μέσα εκεί μεγάλωσα και έμαθα να περπατώ, να μιλώ, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να κρίνω τη ζωή μέσα από τοίχους. Ώσπου μια μέρα έκλεισα τα μάτια και δραπέτευσα κρυφά από το μυαλό μου. Τότε ήταν που άρχισα να ζω σε έναν άλλο κόσμο, άγνωστο.  Ο νους κατάλαβε ότι έλειπα και έστειλε την εταίρα λογική να με συναντήσει. Δεν αντιστάθηκα στις προτάσεις της, γύρισα πίσω στο κελί συμμορφωμένος. Όταν έπιασα την πένα μου για να απομνημονεύσω το ταξίδι, ένιωσα πια πως ο τοίχος είναι μια δική μου ερμηνεία και η εταίρα δικό μου παιδί. Όλα χρειάζονται προσοχή και αγάπη για να μεγαλώσουν, ακόμα και εκείνα που στοργικά σε βασανίζουν.

_

γράφει ο ΝΤΕΝΗΣ