Φυλακή

Έχω έναν μικρό κόσμο μέσα στο μυαλό μου που με βασανίζει, ένα στενό δωμάτιο που μοιάζει φυλακή. Μέσα εκεί μεγάλωσα και έμαθα να περπατώ, να μιλώ, να διαβάζω, να σκέφτομαι, να κρίνω τη ζωή μέσα από τοίχους. Ώσπου μια μέρα έκλεισα τα μάτια και δραπέτευσα κρυφά από το μυαλό μου. Τότε ήταν που άρχισα να ζω σε έναν άλλο κόσμο, άγνωστο.  Ο νους κατάλαβε ότι έλειπα και έστειλε την εταίρα λογική να με συναντήσει. Δεν αντιστάθηκα στις προτάσεις της, γύρισα πίσω στο κελί συμμορφωμένος. Όταν έπιασα την πένα μου για να απομνημονεύσω το ταξίδι, ένιωσα πια πως ο τοίχος είναι μια δική μου ερμηνεία και η εταίρα δικό μου παιδί. Όλα χρειάζονται προσοχή και αγάπη για να μεγαλώσουν, ακόμα και εκείνα που στοργικά σε βασανίζουν.

_

γράφει ο ΝΤΕΝΗΣ

Ακολουθήστε μας

Ο καπετάνιος

Ο καπετάνιος

Των θαλασσών τα λόγια τα ’μαθα μικρή,στα χείλη του παππού μου, στου κύματος τη βρύση.Καπετάνιος ήτανε, με βλέμμα ακριβό,κι ο άνεμος τον χαιρετούσε σαν να 'ταν αδελφός. Τα καλοκαίρια, στην όμορφη ΑμμουλιανήΙστορίες έλεγε για να αποκοιμηθούμεΙστορίες που του είχε πει η...

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Το αγόρι και το μενταγιόν

Το αγόρι και το μενταγιόν

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν όνειρα και φθινοπωρινές μπαλάντες και κάστρα στην άμμο. Και υπήρχε κι ένα αγόρι, του οποίου το όνομα ποτέ δεν συγκρατεί η μνήμη μου, που μπορούσε να εκμεταλλευτεί όλα τα παραπάνω προς όφελός του. Αιχμαλώτιζε τα όνειρα μέσα στις μικρές...

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Άγγελοι φτιαγμένοι από χρυσό

Χορεύανε στη βροχή, το θυμάμαι.Σαν να ’χα γράψει εγώ τη σκηνή.Κι όπως μιλούσαν, ένιωθαν πως μεθάνε.Μα δεν είχανε πιει στάλα κρασί. Κι όπως τ ’αστέρια ψιθύριζαν ευχές,τα μάτια έκλεισε, έλεγε προσευχές.Κάτι γι’ αγγέλους κι όνειρα απατηλά.Κάτι γι’ αντίο και μεθυσμένα...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου