Γεννήθηκα στο λίκνο του χειμώνα,

κάτω από τον αστερισμό του Αιγόκερου,

όταν διαγράφονταν τα πρώτα χιόνια

στο γκρίζο φόντο του υγρού καιρού.

Και το χαμόγελο του παγετώνα,

φτιαγμένο από πλήθος σταλακτίτες,

παρέμενε θαρρείς έναν αιώνα,

ψυχραίνοντας τις μέρες και τις νύχτες.

Δεν έβρισκες στη θάλασσα το κύμα,

αλλά στον ουρανό – το Βόρειο Σέλας,

που έπλεκε παιχνιδίζοντας το νήμα

αόρατης, αιθέριας δαντέλας.

Κι άλυτο μένει ακόμα το μυστήριο

– πώς, μέσα στην πυκνή τη χιονοθύελλα,

καθάριο βλέμμα λάμπει, σαν το Σείριο

κι είναι ανθισμένα της καρδιάς τα φύλλα.

_

γράφει η Ευγενία Αναστασοπούλου