Τα χρόνια μας ακουμπάνε σαν πυραμίδα
Το ένα πάνω στο άλλο στερεώνονται
Δίνουν το ανάλογο ύψος των εμπειριών
Αφήνοντας εκτεθειμένες τις πληγές
Προσθέτοντας προβλήματα ισορροπίας
Βρίσκουμε μια θέση λευκή καταδεκτική
στου χρόνου το απρόσμενο άπλωμα
Περνώντας μέσα από φαράγγια αισθήσεων
Που έχουμε σκορπίσει τη σκοτεινή ηχώ μας
Βρίσκουμε μια θέση κάπου στον εξώστη
Με θέα πανοραμική, θέα αμφιθεατρική
Επιμένοντας να κόβουμε ένα ίδιο εισιτήριο
Για τούτο το έργο το μπερδεμένο, το απλό
Η ζωή μετρά κεριά και χειροκροτήματα
Η ζωή μετρά χαμόγελα και δάκρυα
Βαστάμε στα κρυφά ένα λεύκωμα παιδικό
Που ενοχικά κάποτε σταματήσαμε να γράφουμε
Κείνο που ‘χε ζωγραφισμένα μπαλόνια ευχές
Έρωτες φιλίες και αθώες εκμυστηρεύσεις
Και στις παιδικές μας καρδιές ακόμα χτυπά
Ο χρόνος που θα πράξει όλα τούτα τα σπουδαία
Τα χρόνια μας σαν πυραμίδα ενώνονται
Το ένα πάνω στο άλλο στέκει και ελπίζει
Πως δε θα κακοβαλθεί κάποιο από αυτά
καθορίζοντας στεγνά την μετέπειτα πορεία μας…
Εξαιρετική γραφή. Ζυγισμένες οι λέξεις μέσα στη φράση. Με μια μουσικότητα το σύνολο. Με άγγιξε.
Πάρα πολύ ωραίο, Μάχη μου, εξαιρετικός ο παραλληληλισμός σου με την πυραμίδα, συγχαρητήρια!
Kai μη νομίζεις , μία τόση δα άτσαλη τοποθέτηση πάνω στην πυραμίδα αρκεί για να την φέρει τούμπα. Και άντε χτίζε πάλι πυραμίδες από την αρχή.
Ωραία η προσέγγιση κοριτσάκι. ΕΊΠΑΜΕ είσαι έξυπνο παιδί.
Και πάλι ευχές και πάλι αγάπη.
Νομίζω εντάξει με τα σχόλια να’ ναι καλά ο εγγονός
[..]Και στις παιδικές μας καρδιές ακόμα χτυπά
Ο χρόνος που θα πράξει όλα τούτα τα σπουδαία […]
και που θα φέρει κοντά μας ανθρώπους τόσο όμορφους και σπουδαίους..που θα κρατάνε γιατί και πολύχρωμα μπαλόνια 😉 Τις ευχές μου τις καλύτερες, την αγάπη μου και την καλημέρα μου Μάχη μου !!!
Ψάχνω ξανά και ξανά αυτόν τον ένα στίχο, άντε δύο, που μου έκανε αυτό το κλικ μα δε βρήκα κανενα, γιατί όλοι είναι τόσο ταιριασμένοι, που αν τον αποκόψεις, θα “γκρεμιστεί” η πυραμίδα….
Να είσαι καλά και παντα να μας χαρίζεις τα όμορφά σου!!!!!!!!!!
Κύριε Πετρουλάκη, το πέρασμά σας από τα γραπτά μου με τιμά. Ευχαριστώ πολύ που νιώσατε αυτή τη χρονική…μουσική… Καλό απόγευμα..
Μάρθα, σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου. Καλό σου απόγευμα!
Λένα μου πράγματι όταν έρχονται τούμπα το χτίσιμο είναι πιο δύσκολο…αλλά ποτέ δεν ξέρεις ..ίσως τότε να φτιάξεις κάποιο άλλο γεωμετρικό σχήμα αν σε αφήσει ο χρόνος… Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές…ένα μπράβο και στον εγγονό!!!
Τώρα βρε Αννα εγώ τι να πρωτοπω…σε όλα αυτά…σε ευχαριστώ από την καρδιά μου..Αυτό. Τα φιλιά μου
Αθηνά να σαι καλά! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια. Καλό απόγευμα!
Πολύ όμορφα τα περιέγραψες τα χρόνια που περνούν και στερεώνονται πάνω σε μια πυραμίδα… κι η ζωή μετρά κεριά. Χειροκροτήματα, χαμογέλα και δάκρυα!!! Μα τα χρόνια εκεί… ελπίζοντας και καθορίζοντας τη μετέπειτα πορεία μας !!!! Σοφό μου κορίτσι, πόσα σωστά τα έθεσες όλα!!!
Σοφία μου γλυκιά…σε ευχαριστώ πολύ..Την καλησπέρα μου και την αγάπη μου!
Τα χρόνια μας σαν πυραμίδα ενώνονται
Το ένα πάνω στο άλλο στέκει και ελπίζει
Πως δε θα κακοβαλθεί κάποιο από αυτά
καθορίζοντας στεγνά την μετέπειτα πορεία μας…
Να χαρείς την πυραμίδα αυτή που θα φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα με όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα , Μάχη μου!
Κι απ’ το λεύκωμα των παιδικών σου χρόνων να κρατήσεις το γαλάζιο μπαλόνι με τη λέξη ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ!!!
Καλή σου συνέχεια!
Εξαιρετικό! Μπράβο Μάχη!
Κυρία Χρυσούλα, σας ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ευχές σας…. Να στε πάντα καλά!
Χριστίνα μου σε ευχαριστώ πολύ! Καλό ξημέρωμα!
Μου άρεσε πάρα πολύ Μάχη!