Σαν αγέρας χτυπάς το παράθυρο της καρδιάς μου
Τις χαρές σαν φύλλα στους δρόμους τις σκορπάς
κι όλα τα δάκρυα στον κήπο της μοναξιάς μου
τα κρατάς για να ποτίζεις τα άνθη τις λύπης μου
Χρόνε ατίθασε
Χρόνε αδίστακτε
Φονιά των ωρών μου
Γεννάς τα λεπτά και τα θανατώνεις κι ας έχουν ακόμα
τον ομφάλιο λώρο κληρονομιά τους
Περνάς από μπροστά μου με το χαμόγελο της ειρωνίας
Με το βλέμμα του νικητή ενός αγώνα άνισου
Χρόνε Άχρονε
Χρόνε αδιάκοπε
Δούλος σου είμαι μικρός
Το γνωρίζω
Το βλέπω
Το νιώθω
Μα ελέησέ με
Κάνε τις αλυσίδες μου ελαφρύτερες
Δώσε στα χέρια μου περισσότερη κίνηση
και επίτρεψε στην πέτρα της καρδιάς σου να χαράξω το όνομά μου.
_
γράφει η
0 Σχόλια