Ποτέ δεν χάνουμε την ευκαιρία να διασκεδάζουμε με την ιστορία του Τρύφωνα, όταν βρισκόμαστε παρέα, οι τέσσερις παιδικοί φίλοι.

Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ο Τρύφων, μετά από υπερβολική κατανάλωση ‘’ξυδιού’’ και ‘’λουλουδικού’’ σε γνωστό σκυλάδικο που του απαλλοτρίωσαν όλα του τα μετρητά, plus το παλτό και το ρολόι, plus τα κλειδιά του αυτοκίνητου μέχρι να ξεπληρώσει και τα υπόλοιπα του λογαριασμού, βρέθηκε να χαζεύει τις βιτρίνες των μαγαζιών στις τέσσερις το πρωί σε μια θερμοκρασία παγετού. Αόριστα και χαοτικά αναρωτιόταν πώς να γυρίσει σπίτι του αφού δεν του άφησαν ψιλά, ούτε για ταξί.

Αυτή πέρασε δίπλα του αποπνέοντας ένα άρωμα που δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις αν είσαι μεθυσμένος. Φορούσε ένα ζώο ακαθόριστου προέλευσης και βάδιζε αγνοώντας την γεωμετρική συντομία της ευθείας. Ακολουθούσε μια κυματοειδή πορεία, υπαίτια της οποίας ήταν προφανώς τα κοκτέιλ και τα δωδεκάποντα. Ο Τρύφων τη χάζευε, έτσι κι αλλιώς δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, κι όταν αυτή λίγο πιο κάτω σκόνταψε και της έφυγε το γοβάκι αυτός έτρεξε – λέμε τώρα – και της το επανατοποθέτησε, με την επιδεξιότητα που μόνον ιδιοκτήτης υποδηματοποιείου κατέχει. Τότε παρατήρησε τα καλλίγραμμα πόδια της. ‘‘Είμαι η σταχτοπούτα σου’’ αναφώνησε αυτή κι έγειρε προς αυτόν που ιπποτικά την συγκράτησε λίγο πριν σωριαστεί στο έδαφος.

Έτσι βρέθηκε προς στιγμή στην αγκαλιά του κι αργότερα σε μια κρεβατοκάμαρα με πολύ τουρκουάζ, του δόθηκε η ευκαιρία να εκτιμήσει δεόντως και τα υπόλοιπα προσόντα της. Ο γάμος έγινε σε χρόνο συντομότερο απ’ αυτό που χρειάστηκε για να ξεμεθύσει. Κράτησε δέκα χρόνια και πολλαπλάσια πανάκριβα ζευγάρια παπούτσια. Είμαστε όλοι βέβαιοι ότι θα κρατούσε για πάντα μια και ο Τρύφων ήταν όντως, κάτοχος εργοστασίου γυναικείων παπουτσιών. Αλλά η μοίρα, όπως κι η σύζυγος, δεν συμμερίστηκαν τα συναισθήματα μας κι έτσι ο φίλος μας, ένα πρωί αυτή τη φορά, βρέθηκε στο δρόμο σχεδόν χωρίς παπούτσια. Ευτυχώς είχε στην κατοχή του τα κλειδιά του αυτοκίνητου του – του τα επέστρεψαν από το σκυλάδικο – και μια πιστωτική για να βάλει βενζίνη. Από τότε κάθε που βλέπει γυναίκα με ψηλά τακούνια, τον πιάνει κάτι σαν κρίση άγχους.

_

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
           Σκηνοθέτης – Παραγωγός