–
γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
–
Στο βιβλίο ψηφιακά όνειρα, θα μας συστηθούν 30 ιστορίες. Κουβαλούν στους κόλπους τους νοσταλγία, αναμνήσεις και μελαγχολίες, για όλα όσα στον χρόνο έγιναν βορά. Καθεμιά τους, μια διαφορετική κατάθεση ψυχής. Μια καταβολή, άξια λόγου. Μια ιστορία του χτες που μένει μετέωρη στο σήμερα.
Υπήρξαν ιστορίες που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου. Άλλες που με αφύπνισαν και άλλες που άφησαν μια γλυκόπικρη γεύση μετά την ανάγνωσή τους. Προθυμοποιούμαι να μοιραστώ μαζί σας όσα εκείνα που έμειναν στη μνήμη μου, αφότου έκλεισα το βιβλίο.
Θα διαβάσουμε,
Για ανθοδέσμες επιστρεφόμενες από τον παραλήπτη της, συνοδευόμενες από ζηλευτά στιχάκια.
Για τη Νόρα που θάφτηκε στους βασιλικούς και μια εμμονή με την Pepsi.
Για ένα απολυτήριο στρατού Ι/5 που συνοδεύεται από την εικόνα του Αγίου Νικολάου.
Μια μάνα που όσα χρόνια κι αν περάσουν ποτέ δε θα ξεχάσει τον τρόπο να φροντίζει το παιδί της.
Για τα κομμάτια που παζλ που έχουν την ιδιότητα να σε ταξιδέψουν σε όλο τον κόσμο.
Μια παιδική και απομακρυσμένη ανάμνηση, που συναντά μετά από χρόνια έναν μικρό συνοδοιπόρο.
Για τον φόρο τιμής ενός πατέρα πλάι στα κύματα.
Για έναν άπραγο μετανάστη που γυρίζει στην πατρίδα του απένταρος.
Μια υπεράσπιση αδυνάτου που οδηγεί σε βόλτα με ασθενοφόρο.
Για ένα reunion σε ένα σχεδόν κατεδαφισμένο ξενοδοχείο.
Για έναν μπατίρη καψούρη που βάζει γυαλιά στην άνευρη γειτονιά του.
Για το περιστέρι που κρατά στη ζωή έναν πρόσφυγα ως σανίδα σωτηρίας ή καλύτερα ως φόρο τιμής των χαμένων συντρόφων του.
Για την αξία να κάνεις τις κόρες σου ευτυχισμένες, που κάποιες φορές έχει βαρύ τίμημα.
Για μια εθελούσια τούρτα, με κερασάκι την κατάθλιψη.
Για τα κάλαντα από έναν 5χρονο σαλτιμπάγκο.
Για μια νέα γειτονιά με παλιούς γνώριμους που σε ξέρουν καλύτερα από τον εαυτό σου.
Για ένα προσωπικό σύμβουλο που για τους μοναχικούς ανθρώπους είναι αιτία ζωής.
Για έναν έρωτα που δεν σβήνει, που πνίγει, που πονά και που κακοφορμίζει.
Μια καντίνα στη λαχαναγορά που ευφραίνει με εκλεπτυσμένα εδέσματα.
Για έναν γιαλαντζί ντελιβερά και τις σούζες των αστυνομικών στην Κηφισιάς.
Αλλά και για τα ταξίδια χωρίς φωτογραφικό υλικό που γεμίζουν τη ψυχή σου.
Πρόκειται για ένα παζλ χαρακτήρων, ένα συνονθύλευμα ανθρώπων με ξεχωριστή ο καθένας τους παρακαταθήκη. Τρομάζουν, παραδειγματίζουν, προσφέρουν πόνο, χαρίζουν ζωή, διεκδικούν, τολμούν, απογοητεύονται.
Ζουν, ζουν με πάθος ή και όχι.
Άνθρωποι βιοπαλαιστές, άνθρωποι θύματα και άλλοι θήτες.
Άνθρωποι που αναμοχλεύονται με την πίκρα τους, τις έννοιες τους, τα πάθη και τα ιδανικά τους.
Άνθρωποι που κονταροχτυπιούνται με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Άνθρωποι που πασχίζουν να ορθοποδήσουν.
Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι.
Ο Νίκος Τσιπόκας γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Φοίτησε στο τμήμα Νομικής του Δ.Π.Θ. Έχει δημοσιεύσει τρεις συλλογές διηγημάτων και μία ποιητική συλλογή. Μέλος του μουσικού σχήματος ΑΝΙΜΑ. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Ασχολείται με τον κινηματογράφο, εγκαταστάσεις τέχνης και έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ, εκθέσεις και biennale.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Όταν τα ακροδάχτυλα ανατινάζονται στα πληκτρολόγια, αρκεί ένα άγγιγμα, ένα χάδι, για να νιώσεις, να θυμηθείς…
Τριάντα ιστορίες άγριας τρυφερότητας που σε καλούν να γίνεις μέρος τους.
Σκηνές από ταινίες δρόμου, γεμάτες ανατροπές, που περιγράφουν το απροσδόκητο. Ψηφιακά όνειρα για όλους αυτούς που λαχταρούν τη ζωή.
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.
0 Σχόλια