–

γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

–

Η Γαλάτεια είναι μια νεαρή μάγισσα, που περνά όλη της τη ζωή στο μεσαιωνικό Πέτενγουιμ της Σκωτίας. Ανακαλύπτει τις δυνάμεις της από πολύ νωρίς και αυτό αποτελεί το μεγάλο της πρόβλημα, μιας και δυσκολεύεται λόγω απειρίας να τις διαχειριστεί. Υιοθετημένη από τη Μύριαμ, μια στωική και υπάκουη γυναίκα  στους νόμους που ορίζει η κλειστή κοινωνία, και τον αλκοολικό και βάναυσο Άνταμ, σύζυγο της Μύριαμ, ακολουθεί όλα της τα χρόνια τη νοοτροπία του χωριού. Διανύοντας το δέκατο έβδομο έτος της ζωής της, η επιθυμία για φυγή είναι πλέον επιτακτική. Οι δυνάμεις της μεγαλώνουν όλο και περισσότερο και γνωρίζει πως η αποκάλυψη ενός τέτοιου μυστικού, ισούται με θανατική καταδίκη, ανάλογη με την τιμωρία άλλων μαγισσών της εποχής. Η συμπεριφορά του θετού της πατέρα γίνεται όλο και πιο βάρβαρη προκαλώντας τη φύση της να εναντιωθεί, εξωθώντας την σε πράξεις που μετά βίας καταφέρνουν με τη Μύριαμ να δικαιολογήσουν. Μόνη της παρηγοριά, ο παιδικός της φίλος Άιζακ, βράχος στήριξης για τη Γαλάτεια και στιγμές ανάπαυλας από την σκληρή της καθημερινότητα. Μελανό σημείο της φιλίας τους, το μυστικό της που δεν τολμά να του αποκαλύψει, από φόβο μήπως χάσει τον μοναδικό της φίλο. 

Τη ρουτίνα των συνήθων δραστηριοτήτων της, σπάει η εμφάνιση ενός άγνωστου άντρα, που βρίσκει μισοπεθαμένο σ’ ένα λόφο. Μετά από μια εσωτερική πάλη, τον περιθάλπει κρυφά από όλους αρχικά, σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις της τον σώζει από βέβαιο θάνατο, αλλά ο νεοφερμένος άντρας μοιάζει να βρίσκεται σε κώμα, εντείνοντας την αγωνία της για την τύχη του, αλλά και τη δική της σε περίπτωση που την ανακαλύψουν. Το διάστημα που τον φροντίζει, δένεται μαζί του κατά ένα περίεργο σ’ εκείνη τρόπο, και όσο εκείνος κοιμάται του εκμυστηρεύεται τις ανησυχίες της, αλλά και αυτό που κρύβει επιμελώς απ’ όλους. Η μητέρα της αγωνιά με την στάση της και οργίζεται επίσης, φοβούμενη για την κατάληξη της κατάστασης και την απειλεί πως θα φροντίσει η ίδια να μάθει το χωριό για την ύπαρξή του. Ως εκ τούτου, η Γαλάτεια υπακούει και όταν ο νεαρός άντρας ξυπνά του ζητά να φύγει, διαφορετικά θα τον σκοτώσει η ίδια. 

Οι συγκυρίες όμως τα φέρνουν έτσι, ώστε εκείνος να παραμείνει στο Πέτενγουιμ και δεν αργεί ο καιρός που ερωτεύονται παράφορα και γίνονται ζευγάρι. Και μπορεί ο έρωτας να μοιάζει πως δεν απειλείται από τίποτα δυσοίωνο, η πραγματικότητα παρόλα αυτά, υπερισχύει των ευγενών συναισθημάτων και τους δείχνει τα κοφτερά της δόντια. Ένα μενταγιόν με μαγικές ιδιότητες θ’ απειλήσει το μυστικό της Γαλάτειας και ταυτόχρονα θ’ αποκτήσει έναν απρόσμενο σύμμαχο. Ο Τζούλιαν, ο αγαπημένος της, κρύβει κι αυτός το δικό του μυστικό προκαλώντας το μένος και την εκδίκηση της Γαλάτειας όταν αυτό αποκαλύπτεται, ώσπου μαθαίνει την αλήθεια χάρη στις δυνάμεις της έχοντας μια πολύτιμη βοήθεια, και δένεται μαζί του ακόμα περισσότερο. Μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα των καταστάσεων, το καράβι με το οποίο έχει κανονίσει ο Άιζακ τη φυγή της, αλλά και τη δική του με τη Σεμίλια, τη γυναίκα που αγαπά από παιδί, έχει φτάσει. Η επιβίβαση γίνεται, αλλά μια δραματική συνέχεια τούς κρατά και τους τρεις πίσω. 

Τη στιγμή που τα πράγματα μοιάζουν να μην έχουν γυρισμό, η άφιξη δύο πλασμάτων από άλλη διάσταση γίνεται αιτία να μάθει η Γαλάτεια όλη την αλήθεια για τη φυλή της, αλλά και ένα ακόμη μυστικό που θα κλονίσει ολόκληρο τον κόσμο της. Πέραν αυτών, ο κίνδυνος ν’ αποκαλυφθεί σε όλο το χωριό, μοιάζει μηδαμινός μπροστά στην απειλή που καταφθάνει από την άλλη Γη, στην οποία ανήκει πραγματικά. Είναι και η στιγμή που καλείται να πάρει τη μεγάλη απόφαση της ζωής της. Κι ενώ η αρχική οργή της εναντιώνεται στην αλήθεια που της αποκαλύφθηκε, η επιλογή της φαντάζει μονόδρομος. Έχοντας μιλήσει στον Τζούλιαν, καθώς και στον Άιζακ με τη Σεμίλια, αποφασίζουν όλοι μαζί να πάρουν το νέο ρίσκο στην άλλη Γη. Λίγο πριν την οριστική φυγή, τα πάντα θ’ ανατραπούν. Η Γαλάτεια αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής της και φρενήρης πια, αποκαλύπτει τις δυνάμεις της σε όλο το χωριό σπέρνοντας παντού τον όλεθρο. Τίποτα δε φαίνεται ικανό να συγκρατήσει την αχαλίνωτη οργή της, πέρα από τον Τζούλιαν που μέσα σε όλο το μακελειό φωνάζει τ’ όνομά της. Η Γαλάτεια πλημμυρισμένη από οργή και εκδίκηση, εντελώς ανεξέλεγκτη, ακούει μόνο εκείνον. Η καταστροφική έκρηξή της καταλαγιάζει στιγμιαία. Η στιγμή όμως είναι αρκετή για να παγιδευτεί. Και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά για να την οδηγήσει σ’ ένα τέλος σκληρό, αδυσώπητο και ανελέητο. Ή μήπως δεν είναι το τέλος, αλλά μια νέα αρχή που υπόσχεται έναν αφανισμό δίχως προηγούμενο;

Η Sylvia Macray, μας προσφέρει ένα βιβλίο φαντασίας γεμάτο από όλα τα στοιχεία που απαιτεί το είδος. Μύθοι, άλλες διαστάσεις, μάγοι διαφορετικών φυλών, θανάσιμα μυστικά, νεράιδες πίσω από κατάρες, αλλόκοτα πλάσματα με ιδιαίτερες δυνάμεις, μάχες που μαίνονται σ’ ένα διαφορετικό κόσμο, ξεπηδούν όλα μέσα από μια όμορφη μυθοπλαστική αφήγηση και μας παρασύρουν στον κόσμο που δημιούργησε τόσο έντεχνα η συγγραφέας. Το βιβλίο είναι μεγάλο σε έκταση, όσο απαιτείται για να στηριχθεί η πλοκή του που μοιάζει δαιδαλώδης, η Sylvia Macray όμως κρατά τον μίτο ως άλλη Αριάδνη, και δεν επιτρέπει να χαθείς μέσα στις πληροφορίες που δίνει ώστε να γίνει κατανοητή η ιστορία. Ο χρόνος και ο χώρος μεταβάλλονται συνεχώς, προσαρμοσμένα στις ανάγκες της αφήγησης. Οι ήρωες, αν και έχουμε τους βασικούς πρωταγωνιστές, μοιάζουν όλοι κεντρικοί. Εξαιρετικά δουλεμένοι, δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί, μιας και όλοι μαζί συνθέτουν την τοπική κοινωνία, την οποία παρακολουθούμε λεπτομερώς. Η συγγραφέας καταφέρνει με δυνατές περιγραφές να μας μεταφέρει ακόμα και στους χώρους εργασίας τους, κάνοντας γνώριμα την κάθε γωνία, αλλά και την κάθε μυρωδιά. Ακολουθώντας τους κατοίκους του μικρού χωριού, συμβαδίζουμε μαζί τους με άνεση είτε στους στενούς δρόμους είτε στο δάσος ή στους λόφους. 

Η αφήγηση έχει την απαιτούμενη δράση δίχως να κολλάει και ταυτόχρονα γίνεται  διακεκομμένη, μιας και τα μέτωπα δε σταματούν ν’ ανοίγουν. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη ωστόσο, παραμένει αμείωτο μέσα από τις ζωντανές περιγραφές. Τα συναισθήματα είναι κυρίαρχα και εδώ είναι το δυνατότερο σημείο της συγγραφέως. Είναι τόσο εύκολο να βιώσεις το κάθε τι που αισθάνονται όλοι οι ήρωες, όταν νιώθεις πως το διαβάζεις στο πρόσωπό τους και όχι μέσα στις σελίδες. Λεπτομέρειες που ίσως και να ήταν ανούσιες, αποκτούν βάθος και γίνονται εικόνα που θέλεις να την αγγίξεις. “Τα μαλλιά του γυάλιζαν σαν ιστός αράχνης που φυλακίζει δροσοσταλίδες”, αναφέρεται κάπου και τα μάτια μας γίνονται ένα με της ηρωίδας και βλέπουμε με τον τρόπο που το κάνει εκείνη. Τα πρόσωπα σχηματίζονται στο μυαλό μας αβίαστα, σα να μας καθοδηγεί το χέρι ενός έμπειρου σκιτσογράφου. Τα αντικείμενα γίνονται σχεδόν απτά και ο ξένος τόπος ξεδιπλώνεται μέσα από τις περιγραφικές εικόνες.

Η Sylvia Macray βρίσκεται μέσα στα γεγονότα, ακριβώς όπως ορίζει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, παρουσιάζοντας κάθε οπτική γωνία. Βαδίζει όχι μόνο πάνω στο κάθε βήμα των ηρώων της, αλλά ταξιδεύει μαζί τους στο παρελθόν, στο οποίο γυρνάνε τόσο όσο χρειάζεται για να ενταχθούν στο παρόν τους και να προετοιμαστούν για τις μελλοντικές εξελίξεις. Βουτά κι εκείνη στο ασυνείδητο, βοηθώντας τους να τραβήξουν από μέσα του την κάθε πολύτιμη πληροφορία. Οι αναζητήσεις πονάνε και απειλούν ακόμα και τη ζωή τους. Τα συναισθήματα σε πρώτο πλάνο, αλλά η συγγραφέας είναι απτόητη. Η ιστορία πρέπει να συνεχιστεί με το όποιο κόστος. Κι ενώ εσύ θέλεις να σταθείς για λίγο εκεί, να παρατηρήσεις, να σκεφτείς ίσως, η αφήγηση προχωρά και νιώθεις πως αν τη χάσεις, θα είναι επιζήμιο για τους ήρωες αν τους κρατήσεις πίσω μαζί σου. Η αγωνία κορυφώνεται συνεχώς, η δράση γίνεται όλο και πιο έντονη, αισθάνεσαι το κακό να έρχεται, αλλά συνεχίζεις την ανάγνωση μαγεμένος.

Το βιβλίο φτάνει στο τέλος του και η αίσθηση που σου αφήνει έχει χρώμα, και αυτό είναι το μαύρο. Νιώθεις πως έχεις κάνει ένα μεγάλο ταξίδι για να βιώσεις τον απόλυτο πόνο. Είναι ξεκάθαρο πως έχει συνέχεια και η συγγραφέας σε προδιαθέτει τί θα συναντήσεις, όμως μοιάζει να μην είναι αρκετό. Όχι όταν δεν έχεις τουλάχιστον το δεύτερο μέρος στα χέρια σου. Γνωρίζεις πως είναι απλά μια ιστορία, κατανοείς πως πρόκειται για μια εξαιρετική έμπνευση της Sylvia Macray, είναι όμως γνωστό σε όλους μας, πως ο μεσαίωνας ήταν μια σκοτεινή εποχή και κάποιες καταστάσεις δεν απέχουν από την πραγματικότητα του τότε. Το κυνήγι των μαγισσών και η θανάτωση χιλιάδων γυναικών αποτέλεσε τη χειρότερη περίοδό του και διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, περιμένεις οπωσδήποτε μια δικαίωση. Ίσως να μας τη δώσει η συγγραφέας, αλλά αυτό είναι κάτι που θα ανακαλύψουμε στο επόμενο βιβλίο. Ως τότε, αφήνουμε τους ήρωες να περιφέρονται ελεύθεροι στη δική τους διάσταση, σαν “Ψυχές στον χρόνο”.