Νύχτα, απόψε νύχτωσες λιγάκι πιο νωρίς.
Λες και ο ουρανός κατέβηκε λιγάκι πιο κοντά μου,
με μια δρασκελιά θαρρείς πως θα τον φτάσεις…
Είναι ο Θεός που μέρες τώρα προσπαθεί σαν κάτι να μου πει.
«Μην σε γελάσει ο κόσμος τούτος,
Πρόσεχε μικρή...
Μη μαγευτείς από τα μάτια του τα άδεια,
μήτε να χύσεις μια στάλα από το δάκρυ σου για δαύτα.
Θυμήσου μονάχα πως ο κόσμος τούτος, ένα σκληρό κουφάρι θα' ναι για ανθρώπους σαν και σένα.
Με μια καρδιά μεγάλη, μεταξένια
Και με ψυχή βαθιά»…
_
γράφει η Ελευθερία Σταματοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
ομορφογραμμένο…
[…] Θυμήσου μονάχα πως ο κόσμος τούτος, ένα σκληρό κουφάρι θα’ ναι για ανθρώπους σαν και σένα.
Με μια καρδιά μεγάλη, μεταξένια
Και με ψυχή βαθιά»…[…]
Πόσο αληθινό!!Πολύ όμορφο!!
Πολυ όμορφο… Μια εικόνα τ’ ουρανού που βλέπω μα δε φτάνω…γιατί τ’ αστέρια είναι πολλά στο δώμα του απάνω!
ΜΠΡΑΒΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Σας ευχαριστώ πολυ, τα καλα σας λογια μου δίνουν κίνητρο να συνεχίσω.
Νομίζω πως οι στίχοι, ειδικά οι τρεις τελευταίοι, ειναι για να τους απολαύσεις με μουσική υπόκρουση!πολύ όμορφο!
Ομορφοι στιχοι που μεταφερουν αορατες μελωδιες στους αναγνωστες ! Ευγε!