στο μικρόφωνο τ’ όνομα

τα βήματα βαριά, βασανιστικά

σαν το μαρτύριο του Σίσυφου

πλησιάζω

το χέρι τρέμει

ο νους ταξιδεύει

σε χάη εκστατικά

η αίθουσα γεμίζει νερό

τα καθίσματα αδειάζουν

τρικυμία παλίρροια

μια στάλα συναίσθημα

στο πέτρινο μάγουλο

αφήνομαι στον σκοτεινό βυθό

στα φοιτητικά χρόνια

καθαρός σχεδόν

απο-στειρωμένος

όπως και τώρα

που οι θύμησες μοιάζουν

με υπολείμματα νεκρού αστέρα

η όραση οξύνεται

παντού ξεσκισμένα σώματα

ιδρωμένα σεντόνια

θλιμμένα απογεύματα

ένας σπαστός καφές

στο χέρι ένα εισιτήριο

χωρίς επιστροφή

για το τρένο της ευτυχίας

συναυλίες θέατρα

να βρούμε κάποιο νόημα

ηδονικές νύχτες

χείλη γεμάτα οινόπνευμα

βλέμμα θολό

ζαρτιέρες στα μηνίγγια

πυραμίδες από τσιγάρα

φίλοι να δίνουν ραντεβού

στα πλανεμένα τους μυαλά

λεωφορεία με ψυχές

σφηνωμένες σε τέσσερις τροχούς

ψάχνοντας την άκρη

ενός ξεθωριασμένου ορίζοντα

βόλτες στο σπίτι του Ήλιου

με την Ειρήνη τη Νίκη

τη Χαρά

τιμόνι τα όνειρα

χιλιόμετρα στο άπειρο

μάθαινες πιότερο ν’αγαπάς

απ’ το ν’αγαπιέσαι

il grand rifiuto

ξένος

χασίσια

φλέβες

ανάπηρες κονσέρβες

και μια ελπίδα

σε γυάλινο καρουζέλ

θυμίζοντας το αιώνιο γλωσσόφιλο

των ευχών και των σφαλμάτων

λέξεις

όλα λέξεις

κι όσες δεν αγκαλιάστηκαν

γίνανε νόθα τέκνα μας

ψάχνοντας μια αγκαλιά

κ’έναν πατέρα

_

γράφει ο Θεοφάνης Αθανασόπουλος

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!