Ωδή στην εφηβεία

Χάραξε η μέρα, τι με περιμένει πάλι
είπα καθώς ξύπνησα στο μαύρο μου χάλι
γιατί χτες το βράδυ είχα αϋπνία
και ταξίδεψα μακριά να διώξω την ανία.
Τρέχω στον καθρέφτη, μαύρους κύκλους βλέπω,
βλέφαρα πρησμένα, τον εαυτό μου δεν αντέχω,
πρέπει να προλάβω να κρύψω τα σημάδια
που αφήνουν στην αθώα μου ψυχή τα βράδια.
“Γρήγορα, θ’ αργήσεις” γνώριμες φωνές ακούω
που τρυπούν τ’ αυτιά μου μα εγώ δεν υπακούω,
θέλω να βαδίσω με ρυθμό δικό μου
και κανέναν δεν θ’ αφήσω δυνάστη στ’ όνειρό μου.
Ξεκίνησε η λίστα με τις συμβουλές
που αρχίζουν να τεντώνουν του μυαλού μου τις χορδές,
ξέρω τι να προσέχω μα που να καταλάβουν,
πιστεύουν ότι έτσι το κακό μου θα προλάβουν.
Ουφ, τέλειωσαν επιτέλους !!! Ένα φιλί τους δίνω
και τρέχοντας με δύναμη την πόρτα πίσω κλείνω,
μαντεύω πως τα ρίχνουν όλα στην εφηβεία
μα αυτό που θέλω είναι να μου δίνουν σημασία.
Να νιώθουν τα σκιρτήματα που κάνει η καρδιά μου,
να συγχωρούν τα λάθη μου απ’ τα παθήματά μου,
με ένα χάδι στοργικό να σβήνουν κάθε πόνο,
μ’ ένα φιλί μεθυστικό να σταματούν το χρόνο
κάθε που πάνω μου ακουμπά και φέρνει εφιάλτες
και να τους νιώθω φίλους μου και όχι απλά προστάτες.
Ξέρω πως τους πληγώνω με τις αντιδράσεις μου
μα κι εγώ, όπως όλοι, περνάω τις φάσεις μου
κι αν λέω σκληρά λόγια μετανιώνω σε λίγο,
στην αγκαλιά τους τρέχω και τα δάκρυά μου πνίγω.
Μα όσο και να θέλω απ’ τον εγωισμό μου
κρυφά να τα κρατήσω αυτά βρέχουν τον λαιμό μου
και σα ν’ ανοίξαν οι ουρανοί και να ξέσπασε μπόρα
και τα δικά τους δάκρυα βλέπουν να τρέχουν τώρα
κι όλοι μαζί σα μια γροθιά και σφιχταγκαλιασμένοι
μετά απ’ αυτό το ξέσπασμα νιώθουμε λυτρωμένοι.
Σηκώνω το κεφάλι, στα μάτια τους κοιτώ
και έχω την ανάγκη δύο λόγια να τους πω:
Μαμά και μπαμπά μη με καταπιέζετε,
ήσασταν στη θέση μου γι’ αυτό μη με πιέζετε,
μαμά και μπαμπά όσο κι αν σας παιδεύω
να είστε πάντα σίγουροι ότι σας λατρεύω.

Ακολουθήστε μας

Το Αλάτι των Ονείρων

Το Αλάτι των Ονείρων

  Σε ένα ψαροχώρι γεννήθηκα,  εκεί, δίπλα στο κύμα και την αρμύρα, έχτισα τα όνειρά μου. Με το πρώτο φως άκουγα τις βάρκες  να σπάνε τη σιωπή του πρωινού  και τις φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με το τραγούδι του ανέμου. Εκεί, έμαθα να διαβάζω τα σύννεφα,  να...

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Αντανακλάσεις

Αντανακλάσεις

Απ’ την χερσόνησο του Σίτβε, μέρος εξωτικό μα όχι ξακουστό, από το πιο απόμερο σημείο, της τάφρου του ερωτικού μου πόθου, ξεκινά• Στο δέρμα του λαιμού μου, κοντά στο πιο διακριτό οστό του γυναικείου σώματος , εκείνο που τραβάει τα ανδρικά τα βλέμματα,αν η ματιά είναι...

Γαλάζιες σκέψεις

Γαλάζιες σκέψεις

Να κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς γυαλια ηλίου,  να βλέπουμε τα αληθινά του χρώματα  Δεν μιλάμε. Σιωπή.  Τα κύματα είναι σαν μελωδία από κάποιο γνωστό τραγούδι. Τους στίχους δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα θυμάμαι την μελωδία.  Αν κοιτάξω την θάλασσα, με ορθάνοιχτα τα...

2 σχόλια

2 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Κι εμείς σας λατρεύουμε πολύ!!!Δεν έχω λόγια να πω εδώ…η κατάθεση της ψυχής σας είναι συγκλονιστική Ntina Dart!!!!!!!!!!!!!

    Απάντηση
    • Ntina Dard

      Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Ρουμελιώτη. Τα λόγια σας μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου