Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος

Που γρατσουνάει το μέσα σου

κι ανοίγει κουφάλες

στην καρδιά σου

Που στο κοπιαστικό χαμόγελό σου κεντάει μια

Ατέρμονη γραμμή

Που τα χέρια σου διπλώνει σαν να ‘σαι μαριονέτα

ανήμπορη.

Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος

Που –σαν αλλοτινό τσογλάνι της παλιάς σου γειτονιάς-

Τρυπάει χαιρέκακα τον ήλιο σου

Και την αίγλη του ξεφτίζει-

Την αίγλη σου

Που από περηφάνια τα χείλη σου φιμώνει

Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος

Που λάβωσε τη φτέρνα της ψυχής σου

Που παράτησε το χαμόγελό σου αφόρετο

Που τοιχοκόλλησε τους τίτλους τέλους

Η ερώτηση ρητορική μονάχα είναι

Γιατί ν’ απαντήσεις πια δεν μπορείς

Και την απάντηση την ξέρω.

Δικό σου είναι το κτήνος.

Δικό σου ήταν.

Είπε θα φύγει κι αυτό, μαζί με σένα

Όμως σε ξεπροβόδισε και πονηρά γυρνώντας σου την πλάτη,

Ανέβηκε στη μηχανή σου και γυρνοβολάει στην πόλη,

Μολύνοντας τον αέρα με το τοξικό φορτίο της ανυπαρξίας σου.

_

γράφει η Αγγελίνα Σοφιάδη