Κάθε πρωί στέκομαι στο παράθυρο και σε κοιτάω. Ώρες ατέλειωτες με το βλέμμα καρφωμένο στο απέναντι πεζοδρόμιο. Περιμένω ν’ ανοίξεις τα μάτια για να αρχίσει να ξετυλίγεται το τσακισμένο σου κουβάρι. Στις δώδεκα γυρίζεις πλευρό και μια ώρα αργότερα ανακάθεσαι στα χαρτόνια σου σκεπασμένος με μια ξεθωριασμένη κουβέρτα. Το κρύο είναι τσουχτερό. Προχτές σου χάρισα ένα μάλλινο σκούφο. Τον φόρεσες αμέσως. Ήταν το μόνο που μ’ άφησες να κάνω για σένα.
Σε βλέπω να ετοιμάζεις με ευλάβεια το γεύμα σου. Τρίβεις με μανία τα άκρα σου και μόλις βρεις μια πρόθυμη φλέβα, καρφώνεις τη σύριγγα ταΐζοντας άπληστα όλο σου το κορμί. Βυθίζεσαι ηδονικά σε μια γνώριμη λήθη.
Το απόγευμα σ’ επισκέπτεται μια κοπέλα. Κάθεται άγαρμπα πλάι σου και στρίβει τσιγάρα σαν γιγάντιες κιμωλίες. Τα καπνίζετε παρέα δίχως να ανταλλάζετε κουβέντα. Όταν σουρουπώσει, έχει μείνει μονάχα η στάχτη τους κι ένα σάπιο κορμί, ανήμπορο να κουνηθεί. Αφήνεσαι ξανά σε έναν ύπνο βαθύ αδιαφορώντας για τα πόδια που σε προσπερνούν βιαστικά.
Προσεύχομαι να ξυπνήσεις, έστω κι αν ξέρω πως η νάρκη σου μετράει χρόνια. Σήμερα δεν τα κατάφερες. Οι ώρες περνάνε και το κουβάρι σου μπλέκεται περισσότερο. Η ψυχή σου ταξιδεύει ήδη για τα μέρη που ονειρεύτηκες.
Όνειρα γλυκά.
_
γράφει η Αγγελική – Μαρία Ψωμαδέλλη
…………………
Πολύ μελαγχολικό κείμενο. Νομίζω πως περιγράψατε εύστοχα την κόλαση χιλιάδων ανθρώπων…
Συγκλονιστικό το κείμενο… μπράβο σας!!!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!! Χαίρομαι που σας άγγιξε η ιστορία, η οποία δυστυχώς βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Πέρα από τη συναισθηματική σας γραφή που αγγίζει…προσωπικά εμένα με αγγίζει που πατά πάνω σε μια πραγματικότητα που έχετε δει και έχουμε δει… Καλημέρα με την ελπίδα να τον φτιάξουμε λίγο τούτον τον κόσμο…
Καλημέρα σου… Στενάχωρο το γραψιμό σου…αλλά πόσο αληθινό…! Εύχομαι επιτυχίες…!!
Μπράβο! Αν και μελαγχολικό, είναι τόσο όμορφο και αληθινό. Οι περιγραφές του είναι ποιητικές και αλληγορικές, που καταφέρνει να σ’αγγίξει…
Αν και μελαγχολικό, είναι τόσο αληθινό… Και μέσα από τις παραστατικές και αλληγορικές περιγραφές του καταφέρνει να σ’αγγίξει… Τόσο ωραία γραμμένο! Μπράβο!