Ο ψυχικός πόνος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Όσο προσπαθούμε να τον περιορίσουμε, τόσο αυτός είναι ικανός να μας θυμίζει την παρουσία του. Και γίνεται ολοένα και πιο δυσβάσταχτος… Μας εξωθεί σε συναισθήματα πολύ δυνατά, σε σημείο να χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτές τις στιγμές το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι να αφεθεί. Να αφεθεί και να κλάψει…
Το κλάμα είναι μια αρκετά παρεξηγήσιμη έννοια. Θεωρείται ως κάτι κακό, ως κάτι μεμπτό. Νιώθεις να στιγματίζεσαι, να ντρέπεσαι για σένα. Αισθάνεσαι αδύναμος, ένα έρμαιο του πόνου και των στιγμών.
Ωστόσο, το κλάμα είναι λύτρωση, Σε βοηθάει να ξεσπάσεις, σου δείχνει το δρόμο για μια νέα αρχη, καταπολεμάει τη μοναξιά. Εκείνη τη στιγμή όμως, δεν το σκέφτεσαι. Έχεις παραδοθεί στα παιχνίδια του μυαλού. Στα αφόρητα ψυχικά τραύματα, που διογκώνονται με το πέρασμα του χρόνου.
Ηρεμείς. Δεν πρέπει να σε δουν να κλαις, σκέφτεσαι. Είσαι δυνατός, μπορείς να καταφέρεις να κρατηθείς, να καταπνίξεις την αναγκαία τάση απελευθέρωσής σου από τα δεσμά του ψυχικού αυτού εγκλωβισμού. Όμως , εκείνη τη στιγμή, σχεδόν μαγικά, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες ψιχάλες. Σηκώνεις το κεφάλι σου να δεις. Ταυτόχρονα, η μελαγχολία της βροχής σε επαναφέρει στο στάδιο του ψυχικού πόνου, της επίπονης θεώρησης των πραγμάτων…
Η βροχή δυναμώνει. Αποφασίζεις να τη ζήσεις από κοντά. Βγαίνεις από το σπίτι και είστε πλέον μόνοι. Εσύ και αυτή. Προχωράς. Δεν σε νοιάζει ο προορισμός. Απλά συνεχίζεις να περπατάς. Ίσως το μυαλό να είναι εκείνο που σε καθοδηγεί. Διαπιστώνεις ότι έχεις ένα κενό μέσα σου, κάποιες στιγμές απουσιάζουν, κάποια συναισθήματα έπαψαν να υπάρχουν. Νιώθεις την ανάγκη να ξεφύγεις, να απομακρυνθείς και να αναζητήσεις εσένα. Τον πραγματικό σου εαυτό. Δεν θα είναι όμορφο ταξίδι, αλλά δύσκολο και ενδεχομένως ανώφελο.
Η βροχή σε χτυπάει στο πρόσωπο. Εύκολα μπορεί να αναμειχθεί με τα δάκρυά σου. Έχεις πλέον αφεθεί. Περαστικοί περνούν από δίπλα σου, σε αντικρίζουν και συνεχίζουν. Η βροχή έκανε τη δουλειά της…
_
γράφει ο Κωνσταντίνος Στρουμπάκος
0 Σχόλια