Μια ανάσα πριν από την εκπνοή του παλαιού χρόνου, όλες οι ετοιμασίες για την υποδοχή του νέου έτους είχαν ολοκληρωθεί. Η τοποθέτηση των δώρων κάτω από το φωτοστόλιστο δέντρο και η ενίσχυση της φωτιάς, στην ήδη αναμμένη ξυλόσομπα, με λίγα ξύλα ακόμη, ήταν οι τελευταίες πινελιές που πρόσθεσαν σπίθες ικανοποίησης στους οικοδεσπότες. Τα αρώματα της κανέλας και του πορτοκαλιού από τη βασιλόπιτα που ψηνόταν στο φούρνο, ενώνονταν με τη γλυκιά ζεστασιά της ατμόσφαιρας κι έβαζαν σε πειρασμό τις αισθήσεις. Πάντα, σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, την ετοίμαζε η Καλλιόπη και τη διακοσμούσε ο Αποστόλης, που είχε να καυχιέται για το έργο του. Φέτος όμως, μπροστά στα παιδιά και τα εγγόνια του, με περισσή χαρά, έκανε λόγο για μια βασιλόπιτα έκπληξη.

«Βασιλόπιτα έκπληξη;», φώναξαν τα μικρά, αφού η φράση του παππού είχε εξάψει τη φαντασία τους.

Η γιορτινή διακόσμηση όμως του σπιτιού, δεν ήταν αρκετή για ν’ αλλάξει τη διάθεση των μελών της οικογένειας, που άλλοι κάθονταν μπροστά στην τηλεόραση κι ένιωθαν πλήξη, βλέποντας πολυκαιρισμένες εκπομπές κι άλλοι με το κινητό στο χέρι σερφάριζαν βαριεστημένα στο διαδίκτυο. Ένα «Ουφ! Ας φύγει αυτή η χρονιά, να πάει και να μην ξαναγυρίσει», έβγαινε συχνά πυκνά από τα στόματά τους. Η μοναδική χαρούμενη νότα σε αυτό το σκηνικό ήταν ο Αποστόλης με τα εγγόνια του, που με τα παιχνίδια, τα γέλια και τις φωνές τους έσπαγαν τη μονοτονία της βραδιάς. Όμως κι αυτό ακόμη, οι μεγάλοι το έβλεπαν με καχυποψία και το αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό.

Τα τελευταία χρόνια, η συμπεριφορά του είχε προβληματίσει την οικογένεια. Όχι, δεν ήταν γκρινιάρης, μουρμούρης, κακότροπος, μίζερος κι εσωστρεφής, όπως μπορεί να συμβαίνει με πολλούς τέτοιες εποχές, που η κατήφεια είναι μόνιμο χαρακτηριστικό στα πρόσωπα των ανθρώπων. Εξάλλου, ποτέ δεν ήταν. Πάντα τον έβλεπαν χαμογελαστό κι ευγενικό με όλους. Όμως, αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα του, που κάποτε τους χαροποιούσε, τα τελευταία χρόνια δημιουργούσε ανησυχία κι εκνευρισμό.

«Πού τη βρίσκεις την όρεξη για καλαμπούρια, άνθρωπέ μου», του φώναζε συχνά η Καλλιόπη. «Δε βλέπεις; Δεν ακούς τι γίνεται γύρω μας;».

«Και βλέπω και ακούω», της έλεγε ήρεμα. «Αλλά να καθόμαστε να αναμασάμε τη μιζέρια μας, αποτέλεσμα δε φέρνουμε. Η μιζέρια γεννά μιζέρια. Δε βλέπεις που έγινε ιός κολλητικός και αθεράπευτος και μας άφησε ψυχικά άρρωστους και ανήμπορους να αντιδράσουμε; Να μου το θυμηθείς. Εδώ είσαι κι εδώ είμαι. Αν δε βρούμε τη λύση στο εμείς, τότε το εγώ συνεχώς θα μυξοκλαίει».

Κατά βάθος η Καλλιόπη, ήξερε πως μόνο απαθής δεν ήταν ο Αποστόλης. Πίσω από το προσωπείο της ανεμελιάς και της αίσθησης του χιούμορ, έκρυβε μια ευαίσθητη ψυχή που πονούσε με το άδικο. Το καταλάβαινε κάθε φορά που της μιλούσε για την ομορφιά της αλληλεγγύης και τη δύναμη του μαζί. Το έβλεπε βαθιά στα μάτια του, τη στιγμή που επέστρεφε από τις πολύωρες δραστηριότητές του, δίπλα στους άστεγους, τους άνεργους, τους πρόσφυγες. Το ήξερε. Κι ας τον πείραζε. Κι ας τον έλεγε πότε αναίσθητο και πότε επαναστάτη ποπολάρο. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι μικροτσακωμοί και τα πειράγματα, ήταν το αλάτι και το πιπέρι που νοστίμιζε τις στιγμές της πολύχρονης συμβίωσής τους. Και για το καλό της μέρας, είπαν να μην το ξεχάσουν ούτε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Δέκα λεπτά πριν την αλλαγή του χρόνου, ο Αποστόλης εμφανίστηκε μπροστά σε όλους, χαμογελαστός κι ευδιάθετος όπως πάντα, κρατώντας τη μεγάλη πιατέλα με τη βασιλόπιτα.

«Πού την πας, Αποστόλη, τη βασιλόπιτα; Ο χρόνος δεν άλλαξε ακόμη», ετοιμάστηκε να πει νευριασμένα η Καλλιόπη, όταν όμως είδε πως αυτή, όχι μόνο δεν ήταν η βασιλόπιτα που έφτιαξε με τα χεράκια της αλλά είχε και σχεδιασμένο επάνω ένα μεγάλο 2016, έμεινε άφωνη.

«Πατέρα, έπρεπε να σχηματίσεις το 2017. Αυτός είναι ο νέος χρόνος», του είπε η κόρη του, με έκδηλη την ανησυχία στη φωνή της.

«Τι λες παιδί μου! Εμείς αντί να ξαποστείλουμε τον παλιό το χρόνο, ρίχνοντας αλάτι ξοπίσω του, του φτιάξαμε και γλυκό», ξεσπάθωσε η Καλλιόπη. «Τον καινούριο χρόνο θα υποδεχτούμε άνθρωπέ μου, τι δεν καταλαβαίνεις; Να τον γλυκάνουμε πρέπει, για να είναι καλός μαζί μας».

«Μπα, μήπως να υπογράψουμε και συμβόλαιο μαζί του, που θα τον δεσμεύει ότι θα μοιράζει μόνο καλοσύνες; Αν ναι, πες το και σε μένα να χαρώ», απάντησε με παιγνιώδη διάθεση ο Αποστόλης και συνέχισε. «Τώρα, ήρθε η ώρα να ευχαριστήσουμε τον παλιό το χρόνο, για όλα αυτά που μας πρόσφερε γενναιόδωρα. Για τα μικρά και καθημερινά μας δεδομένα, που τα άφησε ανέγγιχτα και αμόλυντα και χάρη σε αυτά είμαστε ενωμένοι απόψε».

Ποιος να το φανταζόταν πως, η λογομαχία εκείνης της βραδιάς, ήταν μια καλά σκηνοθετημένη παράσταση, που ετοίμαζαν από καιρό τα γερόντια. Συνηθισμένοι από την κακή διάθεση των παιδιών τους, λόγω οικονομικών κυρίως προβλημάτων, θέλησαν να ελαφρύνουν λίγο την ατμόσφαιρα με μια μικρή δόση θεάτρου. Φαίνεται πως το πέτυχαν, γιατί όσο έπαιζαν το ρόλο τους εκείνα διασκέδαζαν, όπως έκαναν πάντα, μπροστά στους γεροντικούς καυγάδες των γονιών τους.

Τότε ήταν, που ο Αποστόλης ζήτησε από όλους να βρουν ένα καλό λόγο, για να αφήσουν ένα ευχαριστώ στον παλιό το χρόνο. Ήταν παιδί στην ψυχή και σαν παιδί που του αρέσει να παίζει ομαδικά, έπιασε τα χέρια όλων και τα ένωσε σε κύκλο. Όλες οι όμορφες στιγμές της χρονιάς, κύλησαν από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα και πήγαν και φώλιασαν σ’ εκείνο το συρταράκι της καρδιάς, που μένουν φυλαγμένα μόνο τα πολύτιμα.

Τα πρώτα πυροτεχνήματα άρχισαν να πέφτουν βροχή. Απ’ το φωταγωγημένο μπαλκόνι του ουρανού, ο νέος χρόνος έκανε την εμφάνισή του θριαμβευτικά και πάντα πιστός στο ρόλο του, μοίραζε αφειδώς ελπίδες και όνειρα. Η ευχή για καλή χρονιά, ταξίδευε από χείλη σε χείλη κι ένωσε την οικογένεια με αγκαλιές και φιλιά. Μια εντυπωσιακή βασιλόπιτα, με ένα στολισμένο 2017 επάνω, παρουσιάστηκε πάνω στο τραπέζι και μοίρασε επιφωνήματα ανακούφισης σε όλους, που για μια στιγμή πίστεψαν πως το έθιμο θα έμενε λειψό.

«Θα έχει και φλουρί;», ρώτησε ο μικρός εγγονός.

«Ναι! Και σε όποιον πέσει, θα έχει ένα δώρο έκπληξη από τη γιαγιά και μένα!», φώναξε ο Αποστόλης κι ο ενθουσιώδης τόνος της φωνής του, ξεσήκωσε για άλλη μια φορά τα παιδιά, ενώ οι μεγάλοι κοιτάχτηκαν καχύποπτα.

«Κι άλλη έκπληξη;», αναρωτήθηκαν.

«Αν μη τι άλλο, σε αυτό το σπίτι και σ’ αυτόν τον τόπο, δε λείπουν οι εκπλήξεις. Κάθε μέρα που ξημερώνει, μας περιμένει κι από μια. Έτσι, για να μην πλήττουμε», είπε η Καλλιόπη, την ώρα που μοίραζε στα πιατάκια του γλυκού, τα αφράτα κι ευωδιαστά κομμάτια της βασιλόπιτας.

_

γράφει η Χριστίνα Σουλελέ