Θέλω να σε δω κατάματα χρόνε
να σου πω, πως είσαι πρόβλημα
και ειδικά όταν δεν σε απολαμβάνω.
Θέλω να σε δω κατάματα χρόνε
να σου πω, πως δεν μου ανήκεις
μα φοβάμαι μη σε χάσω,
λες και είσαι ολόδικός μου.
Πώς να σε γυρίσω πίσω
να μη με πονάς
να μη σε φοβάμαι
να μη μου πάρεις τίποτα και κανέναν.
Δε σε πιστεύω είσαι τόσο λίγος
Τρέχω και εγώ τρέχεις και εσύ
Άντε να δούμε που θα βγεί.
‘Ανθρωπε έχεις βαθειά μεσάνυχτα
γι’αυτό κοιμήσου πάλι
μην ασχολείσαι με το πώς θα τον σκοτώσεις,
θέλει σχέδιο οργανωμένο΄
πρώτα τα καταραμένα λεπτά
μετά την ατελείωτη ώρα.
Αν δεν τα καταφέρεις σκότωσε καμιά μύγα
που ενοχλεί το μεσημέρι και δεν μας αφήνει
να ευχαριστηθούμε την ώρα του ύπνου.
Αχ χρόνε πόσα σκαρώνεις ,
σε μισό και σ’αγαπώ παράλληλα,
μου παίρνεις και μου δίνεις ταυτόχρονα.
Όχι δεν θα σου πω άλλα
Δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο
Είχα 13 λεπτά αρκετά για να σε βρίσω
και να σε υμνήσω.
Αρκετά.
Σοφία μου πολύ το ευχαριστήθηκα το ποίημά σου!!!Από τα καλύτερά σου θα έλεγα!!!Μπράβο σου πολύ δυνατό!!!
Άννα μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
Πάρα πολύ ωραίο, θίγει το πιο βασανιστικό θέμα της ζωής, το πέρασμα του χρόνου.!!!!
Σοφία μου πολύ δυνατό το ποίημα σου… μπράβο υπέροχο και το θέμα αλλά και η προσέγγισή σου!!!!!!! Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα!!!!!!
Αχ…αυτό το ρολόι Σοφία…καλά τα λές!
13 ΜΟΝΟ ΛΕΠΤΑ ΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΤΟ ΕΙΔΕΣ ΚΙ ΕΣΥ !
Ο ΝΟΝΟΣ
Σαρωτικός ο χρόνος, βιαστικός, αμετάπιστος….Κολλάει* όταν βρισκόμαστε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση και τρέχει σαν γρήγορο άτι όταν έχουμε δίπλα μας τη χαρά….Δεν προλαβαίνουμε να τον προλάβουμε κι έχει γίνει καπνός….
Μπράβο σας!