Το τρένο ξεκίνησε,
κι ο ήλιος ακόμη να φανεί.
Πρόσωπα κουρασμένα,
κι ο ήλιος ακόμη να φανεί.
Θυμάμαι την μάνα μου να λέει:
‘Στην ζωή μου είσαι ο ήλιος μου’,
Μα δεν μπορούσα πια να φωτίσω τον κόσμο…

Μέσα μου σκοτάδι,
ένιωθα πως κάτι θα συμβεί,
κοίταξα το τζάμι, μα ο ήλιος ακόμη να φανεί.
Ο προορισμός γνωστός μα άγνωστος στο τέλος,
η ανθρωπότητα ελπίδα μα άδικος χαμός.
Ανυπομονούσα να αλλάξω τον κόσμο,
μα ο ήλιος ακόμη να φανεί…

Έκλεισα τα μάτια μου,
μα που να ξέρω μάνα μου πως τα έκλεισα για πάντα!
Ο οδηγός μας άφησε σε άλλον προορισμό.
Δεν ξέρω αυτόν τον τόπο, δεν ξέρω αυτή την χώρα,
ήθελα μονάχα αυτόν τον προορισμό…

Με ακούτε;
Μακάρι να μπορούσατε να αλλάξετε τον κόσμο,
αυτόν που με δυσκολία προσπάθησα εγώ.
Κι αν ποτέ δειλιάσετε να πάρετε το τρένο,
θυμηθείτε κάποτε πώς έσβησα εγώ.
Κι ο ήλιος δεν φάνηκε.
Κάποια στιγμή ίσως φανεί…

_

γράφει η Μαργαρίτα Κ.