Έλα.
Κόψε και φάε
Είναι γλυκός ο καρπός, όλο ζουμί
-όχι, δεν ξέρω τίνος είν’ το δέντρο-
Φώναξε και τον διπλανό
Να κόψει από το κλαδί, οποίο κλαδί να ’ναι,
Το ίδιο γλυκό θα ’ναι το φρούτο
Να χορτάσει κι αυτός
-ποιανού είναι δε γνωρίζω-
Να απλώσει χέρι
Κι αν δε φτάνει ας τεντωθεί
Κι αν πάλι δε φτάνει ας απλώσει πιο πολύ το χέρι
Μέχρι να του κοπούν οι τένοντες και να σκιστεί η σάρκα
Κι αν πάλι του μείνει μόνο η παραμόρφωση
Ας πάρει του γειτόνου το σκαμνί να πατήσει, τότε θα φτάσει.
Κι αν δεν αρκεί αυτό, ας πατήσει πάνω στις πλάτες άλλου.
Κι αν δεν τα καταφέρει,
Του δίνουμε μια και το κόβουμε
Το φέρνουμε στο ίδιο μπόι
Χαμηλώνουν στο ύψος του τα κλαδιά
Ή και χαμηλότερα, στο χώμα πάνω.
Ό,τι ακουμπά στη λάσπη το φτάνει ο καθένας
Για να πάρει. Να πάρει.
Κι άμα ξεραθεί ο κορμός
Τον παίρνουμε κι αυτόν.
Κάνει ωραία ζέστη
Για τα τομάρια μας η θράκα.
Φάε. Πες και του διπλανού
-δεν ξέρω τίνος είναι, σ’ το ξανάπα-.

Πάνω σ’ ένα άσπρο προσκέφαλο που μυρίζει
Ιδρώτα, χνώτα βαριά και ξέπνοα
και κολπικά υγρά
Κρατάς τα μάτια σου κλειστά, γυμνή κάτω
Από το λευκό σεντόνι.
Σηκώνομαι αργά
Φορώ τα ρούχα μου
Ξυπνάω με γλυκολογα τα παιδιά
Τα ταΐζω
Γλείφω τις τσίμπλες τους να φύγουν
Τα χτενίζω
Τα φιλώ.
Τα παρατάω έπειτα στα χέρια
των δασκάλων, να μάθουν όσα λάχει.
Δουλεύω με σθένος, τίμια
Χαμογελώ συχνά
Γελάω σπανιότερα, όμως το κάνω
Λέω και δυο κουβέντες αντρικές
Σηκώνομαι, βαδίζω, τρώω, κατουρώ
Όλα τα κάνω σωστά, όπως κι όλοι οι άλλοι.
Μα κι αν τα κάνω σωστά,
Τα κάνω μόνο με τη σάρκα.
Ό,τι άλλο
Έχει απομείνει δίπλα στην στερνική σου εκτομή,
Στο προσκέφαλο με τα χνώτα, τα μαλλιά και τα υγρά σου
Κάτω από το λευκό σεντόνι.
Γυρνάω και σε βρίσκω
Να απλώνεις μίαν ολόλευκη μπουγάδα.
Μοσχοβουλούν τα στρωσίδια.