Βουνά οι τόποι της ζωής μου
Κι η θάλασσα φευγάτη, απρόσιτη…
Σιγά σιγά η θλίψη
Χτίζει τα τελευταία της τείχη προς την ακτή
Τείχος κι εσύ
Και πάντα περιμένω
Για να ‘ρθει μια στιγμή
Να μοιραστείς τη μοναξιά μου.
Βράδυ 8 και μισή – ο χρόνος περνά
Κι η συνείδησή μου ματώνει
Γύρνα με στο χθες
Οι αυταπάτες με νανούριζαν καλύτερα
Γιατί δεν υπάρχει άλλη παρηγοριά
Μια αναταραχή μονάχα
Που γλιστρά
Και χωρίς προειδοποίηση
Χάνεται μακριά
Στα σκοτεινά όρια της μοναξιάς
Που αποκαλώ σπίτι μου.
Βουνά οι τόποι της ζωής μου
Κι εσύ φευγάτος
Κι απρόσιτος…
_
γράφει η Βασιλική Δραγούνη
0 Σχόλια