Συντάκτης: Χαρούλα Σμαρνάκη

Καθένα άστρο είναι ένα παραμύθι τ’ ουρανού. Πολλά άστρα – σαν αποζημιώσεις επ’ αόριστον του ονειροπαρμένου. _ γράφει ο Στρατής...

Πείσμα και γινάτι Θα βγάλουνε το μάτι Αυτό της υπομονής Καρτέρι και ραχάτι. Δεν ξαποσταίνει πια στιγμή Η σκέψη δεν κωφεύει Μοναχά ζητά να δει Αποφάσεις αναμοχλεύει.[…] _ γράφει η Άννα...

Πάνω από το σκήνωμα της ιστορίας, αλυχτούν νιόκοποι προφήτες και κριτές, βυσσοδομούν παλιοί ταγοί και στοχαστές και οι άλλοι σωπαίνουν και ισορροπούν συνωμότες βέβηλοι και απαθείς λιτανευτές[…] _ γράφει ο Γιώργος...

Άλλη μια κουραστική ημέρα έφτασε στο τέλος της. Υπομονετικά περιμένει το λεωφορείο. Μετά από αρκετή καθυστέρηση, κάνει την εμφάνισή του. Ευτυχώς, υπήρχε μια θέση και για εκείνη. Με το που κάθισε, τα μάτια της έκλεισαν αμέσως. Με το που τα άνοιξε, διαπίστωσε ότι είχε γείρει στον διπλανό κύριο.[…] _ γράφει η Βάσω...

Εγώ είμαι όλα εκείνα, που πίστεψες πως είναι πια πολύ αργά να σου τύχουν, πως ποτέ κάποιος δε θα μπορούσε να σου τα δώσει. Εγώ είμαι όμως ένας οικιακός “από μηχανής θεός” που λυτρώθηκε από τους γάντζους και το ξύλινο βαρούλκο του, κι έβγαλε τα σχοινιά και τα μεταλλικά φρένα και σου ‘γινε, με τη Θεοφανεία του, προσιτός και προσπελάσιμος[…] _ γράφει ο Δημήτρης...

Το δέρμα μου δεν θα γίνει απαλό σαν το δικό σου. Το δικό μου είναι σκληρό, γεμάτο σημάδια, αλλού πιο σκούρο, αλλού πιο φωτεινό. Το δικό σου είναι φτιαγμένο από μετάξι.[…] _ γράφει η Αφροδίτη...

Έρως κοινός, πυρόξανθος και ολίγον πορφυρός.[…] _ γράφει ο Αθανάσιος...

Ευνουχίστηκες σκέψη μου, στα απεριόριστα πελάγη ευτυχίας που σου έταξαν Απέρριψες τις λάγνες προτάσεις παραστάσεων και ιδιοτελών αποδοχών και βλέψεων. Κατήργησες δεσμά, θεσμούς, μέτρα και σταθμά Εφάρμοσες διόδους και καθόδους Ανάτασης ψυχής και ανάστασης πεθαμένων πρέπει που κατάντησαν ως δεσμώτες Προμηθείς να μεταδώσουν τη δάδα τής έμπνευσης και της δημιουργίας. _ γράφει η Άννα...

Αυτή η μέρα η άλλη Η στερεωμένη επάνω στη ζέστα της καρδιάς, αιθέρια και ιαματική· αυτή η μέρα μας έχει σκλαβώσει.[…] _ γράφει ο Στρατής...

Τα λιγνά κυπαρίσσια μιλούν με τ’ αστέρια, η θάλασσα πάλι ξάγρυπνη τραγουδεί. Διαλύει της νυχτιάς τα μαύρα ερέβη, φλογισμένη απ’ το φεγγάρι μόνη παλεύει, να χαρίσει γαλήνη στη δική μου ψυχή. Κάτω στο λιμάνι τα χρυσά φώτα σβήνουν. Οι ερωτευμένοι πλημμυρίζουν ως άλλοι μύστες τής λαγνείας την πόλη και μεθυστικά τραγουδούν με συνοδεία από ρυθμικό σείστρο […] _ γράφει η Φωτεινή...

Στον πόνο αφήνομαι σαν να ‘ναι ένα ταξίδι που άδικα διάλεξαν για μένα οι θεοί, σαν καρυδότσουφλο της μοίρας μου παιχνίδι σε ένα κατάρτι μου έχουνε δέσει την ψυχή[…] _ γράφει η Σοφία...

Γυμνοί καιροί ανάλγητοι κραυγάζουν την αλήθεια σε συσσίτια πεινασμένων[…] _ γράφει η Πολυξένη Βακιρλή...

Ένα τσαλακωμένο εισιτήριο ήταν μόνο Μια ημερομηνία έκδοσης, που τάραξε τη λήθη Μια διαβολική σύμπτωση, που χάραξε τη σιωπή Χαμένο και σχεδόν ξεχασμένο Σε ένα βιβλίο χωρίς ούτε μια ιστορία γραμμένη μέσα του Ένα ταξίδι, που δεν έγινε Ένα ναυάγιο, που δεν έμεινε […] _ γράφει η Άννα...

Πόσο πολύ λυπάμαι όταν βλέπω ότι είμαι κάτι σαν πολυτέλεια στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ και κυρίως των φίλων μου. Μια πολυτέλεια που ναι μεν μπορεί να ομορφαίνει τη ζωή τους, αλλά όμως μπορούν κάλλιστα να ζήσουν και χωρίς αυτήν (με αυτήν την έννοια η «πολυτέλεια»). Είμαι το περίσσιο τους, πιθανόν ο πασατέμπος τους, όχι το ουσιαστικό, το απαραίτητό τους, όπως το ψωμί και το αλάτι. Είμαι ο πρωινός καφές ή το δεύτερο πακέτο τσιγάρα τους, το τραγούδι στο ραδιόφωνο και ο ήλιος του μεσημεριού μια χειμωνιάτικη ημέρα, στο υπόλοιπο της οποίας απλά δεν υπάρχω, δεν είμαι κοντολογίς...

Την ίδια πορεία διανύουμε. Την ίδια θάλασσα αντικρίζουμε. Με διαφορετικό τρόπο βαδίζουμε. Άλλος όρθιος, με τα δυο του πόδια. Ορθό το ανάστημά του. Ο διπλανός κρατάει μαγκούρα για στήριξη. Ο επόμενος, ζωώδης, με πόδια και χέρια[…] _ γράφει η Ελένη...

Όμορφα απουσιάζουν τα γεγονότα από την αιωνιότητα Όπως να σε μπερδεύουν όλα μέσα στην πολυκοσμία και αναζητάς μοναχικό που σε ανορθώνει δωμάτιο.[…] _ γράφει ο Στρατής Παρέλης...