Τέχνασμα ολίγων ή και μη εστί η νόησις. Τα πυρωμένα πούπουλα μιας λειψής κανονικότητας και της τυχαίας εμφάνισης, έκδηλο γέμισμα. Όσα ουράνια δίχτυα και ν’ απλώσεις, θα ΄ναι χαμένη πεταλούδα-ατίθαση. Του παιδικού μας πόθου το ταξίδεμα, η ονειρική πατρίδα. Κόρη μυαλού στερνή όμοια καταιγίδας.[…] _ γράφει η Αλεξάνδρα...
Διαβάστε περισσότερα
Ρώτησα κείνο το παιδί: «Ποιοι είναι οι γονείς;» Απάντηση δεν πήρα ‘γω. «Τι έχει η φωνή;» Τότε με κοίταξε δειλά, χαμήλωσε το βλέμμα, Σήκωσε το χεράκι του και μου ΄δειξε το δέρμα. Ίσως να ήθελε να πει πως δεν θέλω να ξέρω. «Σουδάν, Συρία, Αφγανιστάν;» του λέω κι επιμένω. Μόνο μια λέξη άκουσα απ’ τα χλωμά του χείλη, Όταν το δάκρυ κύλησε στης μάνας το μαντήλι. Υψώνει λίγο τη φωνή και «ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ!» μου λέει. Έτσι μου είπε και κοιτώ τα μάτια, τα θλιμμένα. Ξεδίπλωσε τα βλέφαρα, κοιτάζει προς εμένα. «Αν θέλεις κάτι να μου πεις, της προσφυγιάς παιδάκι,...
Διαβάστε περισσότερα
Τώρα στέκει εκεί άδειο και έρμαιο του χρόνου, χτυπημένο, γκρεμισμένο και χιλιοβασανισμένο. Μετρά τα βράδια που πέρασαν και αγκάλιαζε με θαλπωρή τους ανθρώπους της ζωής του. Αυτούς που γέλασαν, που πόνεσαν και έκλαψαν ανάμεσα στα ντουβάρια εκείνα. Σαν μάνα δώριζε το μερτικό του, να σιωπήσουν μέσα του ό,τι κακό τούς βάραινε στην ψυχή, ό,τι με λόγια δεν είχε ειπωθεί. Μόνο ένα κομμάτι ύφασμα που κρέμεται από το παραθύρι του μαρτυράει τον πόνο του, τη βίαιη εγκατάλειψή του. Σαν μαντήλι που χορεύει από τους αέρηδες, σκουπίζει τα δάκρυά του κάθε τόσο. Κοίτα, πόσο αθόρυβα θρηνούν τα τειχιά που δεν αντιλαλούν...
Διαβάστε περισσότερα
Δυο άντρες -άγνωστης ηλικίας- συνομιλούν στο τηλέφωνο. Ο πρώτος κάθεται στο γραφείο του, μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί· το μόνο φως στο δωμάτιο απ’ τη μικρή λάμπα του γραφείου. Ο άλλος βρίσκεται σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και μιλάει στο τηλέφωνο, που είναι ακουμπισμένο στο κομοδίνο του. -Έφτασα. Ξέρεις… -Ξέρω… -Εσύ; -Εγώ; Εγώ τι; -Όλα καλά; -Όλα; Ποια όλα; -Γενικά. Ξέρεις… -Όχι· -Όχι; -Δεν ξέρω· δηλαδή, θέλω να πω, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Στην φωνή σου ηχεί μια δεύτερη -κρυφή- σημασία που δεν την πιάνω. Μου λες… “όλα”… ποια όλα, διάολε! -Μην ταράζεσαι. -Ήρεμος είμαι....
Διαβάστε περισσότερα
-Έλεος, ρε φίλε… Έναν καφέ είπα να πιω… Ο Λεωνίδας μιλούσε σ΄έναν θλιβερό τυπάκο που πούλαγε στυλό. Παρ’ όλα αυτά έβγαλε πενήντα λεπτά και του τα ΄δωσε. Ο τυπάκος κοίταξε με περιφρόνηση τα πενήντα λεπτά. Δεν φάνηκε καθόλου ευχαριστημένος. Έφυγε χωρίς ν΄ αφήσει στυλό, μουρμουρίζοντας κάτι κατάρες . Ο Λέλος, ο μαγαζάτορας, σέρβιρε τον καφέ στον Λεωνίδα που ξεφυσούσε. – Έναν καφέ κάθεσαι να πιεις κι όλοι νομίζουν ότι είσαι εκατομμυριούχος… Ο Λέλος γέλασε με κατανόηση. – Δεν σου είπα να κάτσεις μέσα; – Μέσα κάθονται όλα τα γερόντια. Άλλωστε έχει ωραία μέρα! Ο Λέλος αναχώρησε πετώντας ένα ειρωνικό:...
Διαβάστε περισσότερα
Τα σαλπίσματα ακούστηκαν μα οι φωνές δεν έλεγαν να καταλαγιάσουν την αγριάδα της ατμόσφαιρας. Τα χέρια τους ανεβοκατέβαιναν, λες και ήθελαν να κάνουν εκείνα τα σήματα επιβίωσης, που κανείς δεν ήταν σε θέση να τα αναγνωρίσει και να τα καταθέσει. Δεν ήθελαν να αθετήσουν τις συμβουλές εκείνες που κάποτε έδιναν στα παιδιά τους, να μην τα παρατάνε ποτέ εύκολα, να παλέυουν για ό,τι πιστεύουν και ό,τι θέλουν να πετύχουν στη ζωή τους. Μα τώρα βρίσκονταν αντιμέτωποι μ΄ εκείνα τα στοιχεία της φύσης, που κανείς δε θα ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει και να βγει όντως σώος μέσα από αυτά....
Διαβάστε περισσότερα
Ο Πάνος κοίταξε αγχωμένος το ρολόι στον τοίχο, ξεκρέμασε το μπουφάν του απ’ τον καλόγερο και το φόρεσε με βιασύνη. Έξω έβρεχε δυνατά. «Θα έχει κίνηση στο δρόμο. Πρέπει να ξεκινήσω αμέσως για να την προλάβω».Έστρωσε τα μαλλιά του πρόχειρα με το χέρι, κλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματος και κατέβηκε τα σκαλιά δυο δυο. «Λέει ότι δε θέλει να πηγαίνω να την παίρνω απ’ τη δουλειά, αλλά ξέρω πως δεν το εννοεί. Απλά δεν της αρέσει να μου ζητάει πράγματα που εγώ πρέπει να τα κάνω από μόνος μου. Μετά από έξι χρόνια συμβίωσης, αλίμονο αν δεν είχα καταλάβει...
Διαβάστε περισσότερα
Ο Προκρούστης (ή Πολυπήμων) ήταν, λένε, μυθικός ληστής της Αθήνας. Το λημέρι του βρισκόταν στην περιοχή Δαφνί στο Χαϊδάρι. Εκεί λοιπόν, σ΄ένα στενό ορεινό μονοπάτι που οδηγούσε στην Αθήνα και που περνούσε αναγκαστικά μέσα από μια σπηλιά με εισόδους τόσο στενές που δεν χωρούσε παραπάνω από έναν, εγκατέστησε ο εν λόγω κύριος την επαγγελματική του έδρα και υποχρέωνε κάθε διαβάτη να ξαπλώσει σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, γνωστό ως ‘’Προκρούστειος κλίνη’’. Αν το θύμα ήταν αψηλό κι εξείχε από το κρεβάτι, ο Προκρούστης έκοβε ό,τι περίσσευε από το σώμα του. Αντιθέτως, αν το θύμα ήταν μπασμένο, τότε τραβούσε τα κανιά...
Διαβάστε περισσότερα
Ho indossato le vesti di silenzio per cantare a te, glorificare il tuo miracolo i tuoi occhi pieni di genio[…] Φόρεσα τα ρούχα της σιωπής για να σου τραγουδήσω, να εξυμνήσω το θαύμα σου τον πολύτροπο οφθαλμό σου[…] _ γράφει η Σοφία...
Διαβάστε περισσότερα
Μέσα στο πατάρι, δίπλα στον αλουμινένιο θερμοσίφωνα, κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μινιατούρα με τα ξύλινα στολίδια, πάνω από ένα ζευγάρι φθαρμένες ρακέτες, ανάμεσα σε δυο στοίβες με κόμικς και τρεις τόμους μιας παλιάς εγκυκλοπαίδειας για τα ζώα της θάλασσας, κρύβω μια μικρή καρό βαλίτσα. Είναι τόσο μικρή που δεν κατάλαβα ποτέ τη χρησιμότητά της. Χωράει μόνο ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια ή ένα χοντρό πουλόβερ ή έξι μεγάλες κουβαρίστρες απ’ αυτές που έχουν στα ραφτάδικα ή τέσσερα κουτιά από ‘κεινα τα τετράγωνα μπισκότα που έτρωγες στα ταξίδια για να μην ζαλίζεσαι. Την είχες βρει το περασμένο φθινόπωρο στα σκουπίδια...
Διαβάστε περισσότερα
Επέσαν τα φύλλα στη γη κι οι καημοί ξανανιώσαν κόκκινα μήλα στο πανέρι χυμούς δεν μου δώσαν Πάλευε το φθινόπωρο στα φτερά του χελιδονιού ν’ απομείνει.[…] _ γράφει η Πολυξένη...
Διαβάστε περισσότερα
Σαν ανοίξει ο καιρός θα με βρεις στου Ολύμπου τα μονοπάτια στης φύσης τα χίλια θαύματα στου χρόνου τ’ ακριβά ορίσματα σαν ανοίξει ο καιρός θα με βρεις ξύλινα γεφύρια να διασχίζω μες του Ενιπέα το φαράγγι μ’ όσες φωτιές μου απομένουνε[…] _ γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης ...
Διαβάστε περισσότερα
Τη νύχτα ο πατέρας κατεβαίνει από το κάδρο γλιστρά στο παγωμένο πρεβάζι και ξαγρυπνά στο μαξιλάρι μου. Ρωτά για τη μητέρα με κείνα τα ημιτελή λόγια που άφησε πάνω στο κομοδίνο του κι όλο σκουπίζει το αλμυρό δάκρυ που σταλάζει από καιρό στο σπιτικό του. _ γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου...
Διαβάστε περισσότερα
Είναι όλο δικό σου Πρόβλημα ανύπαρκτο Η τρέλα σε περίπατο Ιδού το φταίξιμό σου. Τι πάει να πει εμπάθεια Τον κόσμο ερωτεύεσαι και απ’ αυτόν μπερδεύεσαι με ψυχική αστάθεια.[…] _ γράφει η Δώρα...
Διαβάστε περισσότερα
Γκρίζο των πολυκατοικιών Και κάγκελα γαλάζια στα μπαλκόνια, Στραμμένα άνωθεν, Τους συνειρμούς ασύνειδα χειραγωγούν Προς τ’ ομοιόχρωμο πλατύ Που ετάχθησαν να φράζουν.[…] _ γράφει ο Γεώργιος Κ....
Διαβάστε περισσότεραΤο χάρισμα της αλλαγής, όλα τέμνονται αντίστροφα από το παρελθόν τής ύπαρξης στο σήμερα δεν ξέρω πώς θα αναπνεύσω σε έναν κόσμο δίχως ψυχή. Η κυρία Γκοντίβα απλά κάνει το παιδομάζωμά της και βιάζει ό,τι αγνό υπάρχει. Γρήγορα γυρνάω σελίδα και φωνάζω μέχρι να βγουν τα πνευμόνια μου έξω.[…] _ γράφει ο Χρήστος...
Διαβάστε περισσότερα
Μα ήταν η φύση ασφυκτική, για να χωρέσει της κόρης η οσμή. Φαίνονταν τα δέντρα στριμωχτά, για να εισέλθει ο γιος μέσα στα φύλλα τα πυκνά. Δολοφόνησε μαχαίρι τον καρπό, μα δεν έσταξε ζωή. Μον έβγαλε μια κούφια θνηστική μυρωδιά.[…] _ γράφει η Κωνσταντίνα...
Διαβάστε περισσότερα
Κοίτα, με σκυμμένο κεφάλι πάνε στη δουλειά, πόσο αργά βαδίζουν, δε βιάζονται να πιάσουν ζωή. Πρόχειρα καταλύματα σταβλισμού ιδεών για ένα καρβέλι ψωμί, Υπέροχα σχέδια οδηγούν στην εξορία καταδικασμένα χαμόγελα. _ γράφει η Κωνσταντίνα...
Διαβάστε περισσότερα
Κατάφερε λοιπόν μετά από ταξίδια, πλούτη και μάχες πολλές να φτάσει στην πηγή με το αθάνατο νερό. Σήκωσε με τα δυνατά του μπράτσα τα γυαλισμένα του όπλα στον ουρανό κι έβγαλε μια κραυγή νίκης από τα σωθικά του! Έσκυψε λαίμαργα να πιει, μα το νερό έστρεψε πίσω. Χτυπά την σμιλεμένη πέτρα, γουρλώνει τα μάτια, βάζει τα δάχτυλά του στο άνοιγμα. Ούτε σταγόνα! _ γράφει η Μαίρη...
Διαβάστε περισσότερα
Όταν κλαίω, γελάει η ψυχή Τα μάτια δακρύζουν, όταν γελάω Ψάχνω λίγο αντιστρές Μέσα στο στρες που κουβαλάω.[…] _ γράφει ο Έντμοντ – Ανδρέας...
Διαβάστε περισσότερα
– Πού να βρω φτερά, βάρος ν’ αντέξουν ιστορίες κουβαλώ αιώνων πού να βρω φτερά για να μαζέψουν συντρίμμια ανθρώπινων κυκλώνων Πού να βρω φτερά τι να γυρέψω χρυσά, ασημένια… μόνο γερά πού να βρω φτερά να μου φυτέψω ο χρόνος διαφεντεύει τα βουνά.[…] _ γράφει ο Σωκράτης...
Διαβάστε περισσότερα
Η ξαφνική μπόρα βρήκε την Αργυρώ απροετοίμαστη κι όταν μπήκε στο σπίτι έσταζε από την κορυφή ως τα νύχια. Πέταξε την τσάντα και τα κλειδιά όπως όπως πάνω στο τραπέζι και τίναξε τα μαλλιά της από τις αμέτρητες σταγόνες που είχαν σκαλώσει πάνω τους. Ένα κίτρινο φύλλο μπερδεύτηκε στα δάχτυλά της και προσπάθησε να το βγάλει μα εκείνο αντιστεκόταν, διεκδικώντας πεισματικά την παραμονή του πάνω στις χρυσόξανθες μπούκλες της. Έτρεξε ως τον καθρέφτη για να το εντοπίσει και είδε πίσω από το είδωλό της, πάνω στο μικρό τραπεζάκι του καθιστικού, έναν καρυοθραύστη από κείνους τους παλιούς, τους μεγάλους, τους...
Διαβάστε περισσότερα
Σας βαρέθηκα, ηγέτες πολιτικοί, ανάξιοι, σχιζοφρενείς, εγωπαθείς, προδότες… Σας βαρέθηκα, ηγέτες εκκλησιαστικοί, όλων των θρησκειών, ά-πονοι, α-πάνθρωποι…[…] _ γράφει η Αθηνά...
Διαβάστε περισσότερα
Τώρα μπορώ να ξεχάσω τις σημειώσεις που δεν μπορούν να διαβαστούν και σαν αμίλητοι σκλάβοι δουλεύουν στα τυφλά. Τόσα και τόσα πράγματα ενθύμια μιας νύχτας ξεκλειδώνουν εκείνο το τέλμα της ψυχής.[…] _ γράφει η Αλεξάνδρα...
Διαβάστε περισσότερα
Ο αγέρας έξω ακόμα φυσά και η πόλη ακόμα βρέχεται σαν να θέλει να λυτρωθεί από τα κακά της ασφάλτου και να δώσει πνοή σε κάθε τι που πρόκειται να μαραζώσει. Τι κι αν είναι εποχή Μαρτίου; Πάντα ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ανανέωση και πόσο μάλλον από λύτρωση. Η βροχή απροσδόκητα εκπληρώνει τον άθλο της σε κάτι τέτοιες στιγμές ολικού μαρασμού αρκεί και μόνο να το πιστέψει κανείς. Άλλωστε, είναι αμέτρητες οι φορές που η φύση λειτουργεί ευλαβικά και καλεί τον άνθρωπο σε συνεργασία, με τις δυνάμεις της να συνωμοτούν για το καλό του και την εξέλιξή του,...
Διαβάστε περισσότερα
Πλατεία Συντάγματος, Δεκέμβριος 2017 Τριανταπέντε χρόνια τώρα, η πλατεία Συντάγματος είναι το στέκι μου, το σπίτι μου, η γωνιά μου. Οι εποχές που διαδέχονταν η μια την άλλη, μ’ έβρισκαν πάντα στο κέντρο της, σκυμμένο πάνω από τη φουφού μου πότε να ψήνω κάστανα και πότε καλαμπόκια. Κάθε χωνάκι από ζεστά κάστανα, κάθε χαρτάκι τυλιγμένο γύρω από ένα μοσχοβολιστό καλαμπόκι, ήταν κι ένας οβολός στο πορτοφόλι μου. Από αυτή τη δουλειά έζησα, δημιούργησα οικογένεια, μεγάλωσα τα παιδιά μου, τα σπούδασα, τα πάντρεψα και ακόμη τα βοηθάω. Τη δουλειά μου την αγάπησα. Δεν ήταν μόνο το μεροκάματο που έβγαινε. Ήταν...
Διαβάστε περισσότερα
Φόβος, Φίμωτρο, Φευγιό. Συναίσθημα, Σκίρτημα, Σαγήνη της ψυχής. Νυχτερινή περιπολία. Οι ποιητές και οι στιχουργοί δεν κοιμούνται τα βράδια. Η έμπνευση τους βρίσκεται σε έξαρση και αποζητά την πένα τους για να χαραχθεί σε λευκές σελίδες και μετά με τη σειρά της να χαράξει την καρδιά, συνήθως με σημάδια – αμυχές του έρωτα. Θα μιλήσω ελεύθερα, θα μιλήσω όπως μόνο η γλώσσα της ψυχής μιλά. Όσο και αν με φοβίζει, όσο και αν με πονά ο αριβίστας έρωτας σου. Η ανάγκη αυτή ξεπερνά τις αναστολές. Κάθε σου λέξη ξεσήκωνε το νου, έκανε το σώμα να ριγεί.[…] _ γράφει η...
Διαβάστε περισσότερα
Κάτω απ’ τον πολύπτυχο ιωνικό χιτώνα σου πάλλεται η λευκή μαρμάρινη καρδιά σου. Στης Δύσης το ταξίδι αναζητάς νούμερα και σιντέφια, το ξύλινο το άλογο, κουφάρι σαπισμένο. Τώρα, που η Σκύλλα και η Χάρυβδη ζωντάνεψαν, αναζητάς τον Οδυσσέα, να σ’ οδηγήσει στην Ιθάκη.[…] _ γράφει η Μάρθα...
Διαβάστε περισσότεραΑντιλαμβάνομαι την παροδικότητά μου μέσα από την πορεία μου σε δρόμους σε δρόμους παράλληλους, κάθετους[…] _ γράφει η Νόπη...
Διαβάστε περισσότερα
Να σε χειροκροτήσω, αφού κατάφερες να εμπνευστώ από σένα φιλιά χαμένα, δάκρυα και λύπες Να σε χειροκροτήσω, αφού στο πέρασμά σου, στης μοναξιάς μου το πουκάμισο, άφησες μόνο τρύπες.[…] _ γράφει η Αγγελική...
Διαβάστε περισσότερα
-Χτες είδα στον ύπνο μου έναν εφιάλτη. Ήμουν, λέει, σφηνωμένος σ’ ένα στενάχωρο φέρετρο. Πρέπει να υπάρχει άνεση για να νιώθουμε καλά. Και στο θάνατο, όπως στη ζωή. Δεν είναι σωστό να σε θάβουν δυο μέτρα στη γη σ’ ένα φέρετρο μικρότερο, όπου δεν μπορείς ούτε καν ν’ αναπνεύσεις…. Αυτός είναι ο Ζήσης. Κάθε φορά που πίνει λίγο παραπάνω κάπως τα καταφέρνει και στρίβει τη συζήτηση στο θάνατο. Ένα θέμα που οι περισσότεροι από μας αποφεύγουμε να πιάσουμε στο στόμα μας κι όταν το κάνουμε, λόγω κάποιας απώλειας, μας προξενεί εφίδρωση και ταχυπαλμία. -Προφανώς κοιμήθηκες πάλι με τα παπούτσια,...
Διαβάστε περισσότερα
Ήταν χειμώνας. Ο Αρτέμης ήταν κάτω από τα παπλώματά του. Δεν ήθελε να πάει σχολείο. Έψαχνε ένα σωρό δικαιολογίες. «Έχω πυρετό». Όχι, θα του έπιανε το μέτωπο η μαμά και θα το καταλάβαινε. «Δεν έχουμε σχολείο σήμερα». Μπα! Θα έπαιρνε τηλέφωνο στο σχολείο. Η πόρτα όμως άνοιξε και έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα. «Πονάει η κοιλιά μου» γκρίνιαξε χωρίς ανάσα ο Αρτέμης. «Πολύ συχνά πονάει» παρατήρησε η μαμά και δυστυχώς δεν τον πίστεψε. Ντύθηκε ζεστά με τα ρούχα που του έβγαλε από την ντουλάπα και έφυγαν για το σχολείο. Άλλη μια μέρα ανάμεσα σε πολλά παιδιά που φώναζαν και έπαιζαν...
Διαβάστε περισσότερα
Απόψε θέλω να φιλήσω όλα τ’ απόκρυφα σημεία του κορμιού σου θέλω να δω, θέλω να μπω μέσα στο άδυτο το φως του φεγγαριού σου Ναι βασιλιά μου! Ναι έρωτά μου! μια ελεγεία απόψε αγάπης θα σου γράψω κι όταν θα έρθει το πρωί για σένανε θα κλάψω […] _ γράφει η Αγγελική...
Διαβάστε περισσότερα
Την συμπάθησε από το πρώτο σφράγισμα. Αλαφροχέρα, πρόσχαρη, έξυπνη, ελευθέρια. Είκοσι εφτά αυτός και τριάντα αυτή. Το αίσθημα ήταν προφανώς αμοιβαίο κι έτσι γεννήθηκε μια μεγάλη φιλία. Μια φιλία καθαρή και αμόλυντη, που ποτέ δεν εκφυλίστηκε σε κάτι υποδεέστερο, αφ’ ενός γιατί η Χαρά, χωρισμένη μ’ ένα παιδί, δεν επιθυμούσε μόνιμη σχέση κι όταν της ανέβαινε η θερμοκρασία χρησιμοποιούσε ως θερμόμετρο κάποιον από τα παρακείμενα μπαρ κι αφ’ ετέρου, γιατί ο Πέρης προτιμούσε νεότερες. Οι εξορμήσεις τους ήταν θυελλώδεις κι άφησαν ιστορία σε κάποιες γειτονιές. Ποτό, χορός, μπουγελώματα, ξενύχτια, φλερτ και άλλα επακόλουθα. Φημίζονταν για την ταχύτητα με την...
Διαβάστε περισσότερα
Χαμογελούσε η μάνα μου στο τραπέζι. «Α… ξέχασα. Το απόγευμα θα έρθει ο θείος μου ο Κώστας» «Επίσκεψη!» Στους άλλους βγήκε μια απορία στα ξαφνικά. Σίγησαν τα πιρούνια. Ξεχάστηκαν κάτι λαδομπούκια να μουλιάζουν στη σαλάτα. «Μπα.. πότε εμφανίστηκε αυτός;» ρώτησε ο πατέρας. «Ήρθε από την Γερμανία για λίγες μέρες και θα έρθει να μας δει!» Καμάρωνε η μάνα μας με τον ερχομό του θείου της! Πάντα καμάρωνε με τους δικούς της ανθρώπους και το έδειχνε. Μικρή παύση μέχρι να βγει το καυστικό σχόλιο του πατέρα μου «… λες να σου φέρει και καμιά φρέσκια νιβέα;» Απόγευμα. Μπάλα στις πέτρες....
Διαβάστε περισσότερα
Την βρήκα σε έναν σωρό από σκουπίδια. Μια μικρή, λυπημένη κούκλα με τα μάτια κλειστά, το χέρι της να κρέμεται, τα μαλλιά της ακόμα μακριά αλλά αδύναμα και μπερδεμένα. Θα ήθελε να τη χτενίσεις.[…] _ γράφει η Βασιλική...
Διαβάστε περισσότερα
Ένα ποτό ακόμα. Ένα τσιγάρο ακόμα. Σώμα στεγνό. Να αντέχει. Να απέχει απ΄την καρδιά. Το σκαρί μου γδαρμένο, κρατάει άμυνα γερά. Μια τζούρα ακόμα. Παίρνω βαθιές ανάσες. Να αντισταθεί η σκέψη σε αυτό το βουητό. «Τι μουρμουρίζεις, ρε κάθαρμα πάλι;». Κλείνω τα αυτιά μου να μην με ακούω.[…] _ γράφει η Άννα...
Διαβάστε περισσότερα
Δελφίνι γοργοπτέρυγο στη ράχη σου επάνω να ήμουν, να με πήγαινες στο σύμπαν του βυθού το κύμα το πιο γρήγορο γλιστρώντας να το φτάνω να παίζω, να πετάγομαι στην πλώρη καϊκιού δροσάτο να αισθάνομαι το χάδι του νερού. Δελφίνι ασημόγελο τη χάρη σου να είχα να βλέπουν, να με χαίρονται τα πλάσματα της Γης λιγάκι από τη δύναμη κι ας ήταν μία ψίχα. Βαδίζεις μέσ’ στη θάλασσα ορθό, σαν αθλητής εσύ ‘σαι ο καλύτερος της Πλάσης χορευτής. Δελφίνι αγγελόφωνο, κρυστάλλινος ο ήχος που φτάνει το τραγούδι σου ψηλά στον ουρανό της Φύσης ο πιο όμορφα ορθοπλεγμένος στίχος στολίδι στην...
Διαβάστε περισσότερα
Βλέποντάς σε, μου θυμίζεις πουλάκι, δεν ξέρω γιατί. Σπουργιτάκι αυθάδικο, αλήτικο, ελεύθερο και παρά το ότι είσαι μικρούλι, φαντάζεις δυνατό προστατευτικό και αυτάρκες. Καμία σύγκριση με το χελιδόνι το σπαθάτο, το υπερφίαλο, το εγωιστικό, το καλοκαιρινό – Ανοιξιάτικο ή και το αντίστροφο. Κάθομαι στο ανοικτό παράθυρο και ξάφνου από το πουθενά εμφανίζεσαι και άφοβα στέκεσαι εκεί στο πεζούλι απέναντί μου. «Γεια σου, μικρό. Τι θέλεις από μένα ;» σε ρωτώ. «Σου είπε κανείς ότι ντε και καλά θέλω κάτι; Να σου κάνω παρέα, μήπως; Θα το ‘θελες; Σε κάνω κέφι, έτσι που σε βλέπω να στέκεσαι ακίνητη και σκεπτική…...
Διαβάστε περισσότερα
Συνομιλώντας με τα αιώνια πάνω στα κύματα Κοίταξα το γαλάζιο του θαλασσινού νερού, που έπαιζε με το λευκό εδώ, κάτω απ’ τα μάτια μου και πιο πέρα και πέρα μακριά, στον ορίζοντα κι ήταν τα χείλη μου γεμάτα[…] _ γράφει η Μάρθα...
Διαβάστε περισσότερα
Καλές Γιορτές! Μια γλυκιά μελαγχολία από κούτσουρο καμμένο και εορταστική ηχώ. Χρόνια Πολλά! Ένα μωρό γεννήθηκε ξανά. Το κλάμα του, ελπίδα θα μας δώσει. Καλά Χριστούγεννα! Αλήθεια, έχεις χρόνο να τα νοιώσεις. Ούτε φέτος θα ενδώσεις; Ένας μίζερος διαβάτης στην αγορά των Ρεβεγιόν περπατάει σκεπτόμενος πως θα περάσει φέτος ένα καλύτερο Εγώ απ’ ότι το περσινό. Αποδομισμός! Τι αναντιστοιχία… Προδίδονται οι ευχές. Κι όμως, τολμάς και εύχεσαι. Τολμάς και παραδέχεσαι με τις ευχές που στέλνεις αυτό που αρνήθηκες να ζήσεις. Πόσα Χριστούγεννα πέρασαν χωρίς να τα γιορτάσεις; Πόσα Χριστούγεννα ετοίμαζες τραπέζι να χορτάσεις; Κανείς, καμιά και τίποτα δεν βίωσαν...
Διαβάστε περισσότερα
Παρασκευή βράδυ γύρω στις οκτώ, το παγκάκι του πεζοδρομίου της Τσιμισκή στο ύψος της Καρόλου Ντηλ τον περίμενε. Με πλάτη στη λεωφόρο και θέα στα καταστήματα, του εξασφάλιζε την καλύτερη θέση στην περατζάδα του πολύβοου απογεύματος. Καθισμένος σταυροπόδι, με κορμό στητό και το δεξί χέρι απλωμένο, γυρνούσε δεξιά αριστερά το κεφάλι του σε αναζήτηση κάποιας υποτιθέμενης συνάντησης και με την άκρη του ματιού του έλεγχε το βλέμμα των περαστικών. Εξάλλου γι’ αυτούς είχε ντυθεί πάλι απόψε. Σακάκι πτι καρό καφεμπέζ, με μουσταρδί μεταξωτή ποσέτ, χωρίς γραβάτα και κασμιρένιο καφέ σκούρο παντελόνι με άψογη τσάκιση. Ήταν σίγουρος για το ντύσιμό...
Διαβάστε περισσότερα
Χειμώνας που μοιάζει με καμουφλαρισμένο φθινόπωρο. Και δεν χιονίζει πια. Άλλαξαν θαρρείς οι καιροί. Και τα χρόνια περνούν από πάνω μου αμείλικτα, σαν τα τρένα επάνω στις ράγες. Ο ήλιος δείχνει τα δόντια του με θράσος, σαν να κρατάει τον κόσμο στα χέρια του. Κι είναι οι αχτίνες του σαν χρυσαφιές βελόνες, τσιμπάνε με μίσος τα μάγουλα των περαστικών.[…] _ γράφει η Ροδάνθη...
Διαβάστε περισσότερα
“Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σε αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί” σκέφτηκα και χάθηκα στις σκέψεις μου… ξανά… έκλεισα τα μάτια μου, πίσω εξήντα χρόνια με είδα παιδί, ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών, δίπλα στο τζάκι κοίταζα τις φλόγες. Έξω έπεφτε χιόνι, έκανε φοβερό κρύο. Τα σχολεία είχαν κλείσει λόγω της κακοκαιρίας… “Μαμά, Μαμά” ρώτησα “πώς θα έρθει ο Άγιος Βασίλης με τέτοιο κρύο και τέτοιο χιόνι; Δεν θα μπορέσει να έρθει. Κοίταζα μία τις φλόγες που τρεμοπαίζαν και μία το χιόνι που έπεφτε ασταμάτητα και σκέπαζε τις...
Διαβάστε περισσότερα
