Συντάκτης: Χαρούλα Σμαρνάκη

Σώσε με Φρέσκο το αίμα Στον τοίχο κυλάει ο πόνος Χρώμα κόκκινο Στο σώμα Το σύνθημα φωνάζει Σώσε με[…] _ γράφει η Άννα Ρουμελιώτη  ...

Ήρθε μια μέρα, τάχα ίδια με όλες τα μάτια άνοιξα πάλι, μύρισα καμένο γύρω μου στάχτη πήρα στη χούφτα μου λίγη και με έκαψε ήταν ακόμη ζεστή σημάδι πως κάτι πολύ πρόσφατα κάηκε κι έγινε στάχτη μαζί με τη μυρωδιά τού καμένου φτάνει στα ρουθούνια μου και η μυρωδιά σου η μυρωδιά μου […] _ γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά                                ...

«Ταξί, ταξί, ελεύθερος; Δόξα σοι ο Θεός που σε βρήκα αμέσως. Έλα και άρχισε η βροχή. Τι το ‘θελα να βγω απόψε;» «Μμμ…» «Παλικάρι μου, Βοτανικό πάμε. Η Πετρούπολη πού είναι, μου λες;» «Στην Πετρούπολη…» «Μάλιστα, κατάλαβα. Μόνο για κουβέντα δεν είσαι, κύριος. Και δεν μου λες, μπορώ να κλείσω το παράθυρο; Όχι να με ψοφήσεις και στο κρύο ε; Μα και που το έκλεισα, τι κατάλαβα; Άνοιξες το δικό σου διάπλατα και ο αέρας κατ’ ευθείαν στο αυτί μου, Κλείστο, λίγο έστω Χριστιανέ μου, επίτηδες το κάνεις;» «Άκου κυρά μου …Δε μιλώ δεν μιλώ, αλλά το τραβάει η...

Ηλιόλουστο, κυριακάτικο πρωϊνό. Καβάλησε επιδεικτικά τη σέλα και μάρσαρε δύο ατελείωτα λεπτά, για να πικάρει τους γείτονες. Αδιαφορούσε για την επίμονη αδιακρισία τους. Τρελαινόταν όμως με το θολό, μεσόκοπο βλέμμα τους που μύριζε θάνατο. Ευτυχώς εκείνη είχε την κόκκινη, γυαλιστερή μηχανή της. Μάρσαρε δυνατά, για τελευταία φορά και χάθηκε στη στροφή, παίρνοντας τον δρόμο για την εθνική.[…] _ γράφει η Γεωργία...

Όλα έχουν μια κατεύθυνση. Φοβάμαι μη με απορροφήσουν στη δίνη τους. Κόβω μικρά κομματάκια τα σύμφωνα και όταν μου α-συμφωνούνε ντρέπομαι τη μοναξιά, αλλά σε αυτήν μέσα ευδοκιμώ όπως το σαλιγκάρι στο κέλυφος[…] _ γράφει ο Στρατής...

Μεγάλωσες μικρή μου και άνοιξες τα φτερά σου. Ώριμη και συνειδητοποιημένη, προχωράς μπροστά, βάζεις τις σκέψεις σου σε τάξη και μελετάς προσεκτικά τις κινήσεις σου, πριν προβείς σε αυτές. Δεν είναι λίγες οι φορές που αντί να σε συμβουλεύω εγώ, με συμβουλεύεις εσύ.[…] _ γράφει η Βάσω...

Πόσο θα ‘θελα να ‘χα γνωρίσει ψυχές ποτισμένες με μπόλικους τόνους ψυχές ανήσυχες ψυχές χωρίς δεύτερη σκέψη καμιά άλλη σκέψη μόνο αυτή… τη ζωντανή που σου δίνει πνοή σε ταξιδεύει σε όνειρα τρελά τις δίνεις… σου δίνει… απλά απλά… απλά… _ γράφει η Λήδα...

Είναι νωρίς ακόμη. Γύρω μας πλήθος οι δειλοί και οι υποταγμένοι. Κι οι βάρβαροι στα κάστρα τους πιο καλά από ποτέ είναι φυλαγμένοι. «Με ξύλινο σπαθί πού πας; Αν δε χυθεί αίμα, πώς θα κερδίσεις όσα αγαπάς;» «Εύκολο είναι» μου απαντάς. «Είναι η αλήθεια μου, απέναντι απ’ το ψέμα»[…] _ γράφει η Σοφία...

Φωτεινά αγαπώ, η λύπη των ημερών με πεισμώνει, θέλω κι άλλες κι άλλες αθωότητες. Περίεργα που αφήνομαι στο πλάνεμα του φεγγαριού και μέσα στων σελίδων τη θαλπωρή[…] _ γράφει ο Στρατής...

Ναι, το θέμα είναι σοβαρό και ποτέ αφηρημένο Έχει μέσα του ιδέες, αντιλήψεις, προκαταλήψεις, αλλά Όλα έχουν κέντρο και επίκεντρο, γνώσης και απόγνωσης Μα σταθερές μεταβλητές, με αξία και σημασία. Συμπεριλαμβάνουν τρόπους, απονομές και διανομές Ρόλων, επιτυχιών, κώδικες ασφαλείας κατευθύνουν Διευθύνουν ανεύθυνα, ξεδιάντροπα, ποταπά και οικτρά Βάζοντας ανάμεσα, ενδιάμεσα, ψυχές, καρδιές, μάτια.[…] _ γράφει η Άννα...

Καθένα άστρο είναι ένα παραμύθι τ’ ουρανού. Πολλά άστρα – σαν αποζημιώσεις επ’ αόριστον του ονειροπαρμένου. _ γράφει ο Στρατής...

Πείσμα και γινάτι Θα βγάλουνε το μάτι Αυτό της υπομονής Καρτέρι και ραχάτι. Δεν ξαποσταίνει πια στιγμή Η σκέψη δεν κωφεύει Μοναχά ζητά να δει Αποφάσεις αναμοχλεύει.[…] _ γράφει η Άννα...

Πάνω από το σκήνωμα της ιστορίας, αλυχτούν νιόκοποι προφήτες και κριτές, βυσσοδομούν παλιοί ταγοί και στοχαστές και οι άλλοι σωπαίνουν και ισορροπούν συνωμότες βέβηλοι και απαθείς λιτανευτές[…] _ γράφει ο Γιώργος...

Άλλη μια κουραστική ημέρα έφτασε στο τέλος της. Υπομονετικά περιμένει το λεωφορείο. Μετά από αρκετή καθυστέρηση, κάνει την εμφάνισή του. Ευτυχώς, υπήρχε μια θέση και για εκείνη. Με το που κάθισε, τα μάτια της έκλεισαν αμέσως. Με το που τα άνοιξε, διαπίστωσε ότι είχε γείρει στον διπλανό κύριο.[…] _ γράφει η Βάσω...

Εγώ είμαι όλα εκείνα, που πίστεψες πως είναι πια πολύ αργά να σου τύχουν, πως ποτέ κάποιος δε θα μπορούσε να σου τα δώσει. Εγώ είμαι όμως ένας οικιακός “από μηχανής θεός” που λυτρώθηκε από τους γάντζους και το ξύλινο βαρούλκο του, κι έβγαλε τα σχοινιά και τα μεταλλικά φρένα και σου ‘γινε, με τη Θεοφανεία του, προσιτός και προσπελάσιμος[…] _ γράφει ο Δημήτρης...

Το δέρμα μου δεν θα γίνει απαλό σαν το δικό σου. Το δικό μου είναι σκληρό, γεμάτο σημάδια, αλλού πιο σκούρο, αλλού πιο φωτεινό. Το δικό σου είναι φτιαγμένο από μετάξι.[…] _ γράφει η Αφροδίτη...

Έρως κοινός, πυρόξανθος και ολίγον πορφυρός.[…] _ γράφει ο Αθανάσιος...

Ευνουχίστηκες σκέψη μου, στα απεριόριστα πελάγη ευτυχίας που σου έταξαν Απέρριψες τις λάγνες προτάσεις παραστάσεων και ιδιοτελών αποδοχών και βλέψεων. Κατήργησες δεσμά, θεσμούς, μέτρα και σταθμά Εφάρμοσες διόδους και καθόδους Ανάτασης ψυχής και ανάστασης πεθαμένων πρέπει που κατάντησαν ως δεσμώτες Προμηθείς να μεταδώσουν τη δάδα τής έμπνευσης και της δημιουργίας. _ γράφει η Άννα...

Αυτή η μέρα η άλλη Η στερεωμένη επάνω στη ζέστα της καρδιάς, αιθέρια και ιαματική· αυτή η μέρα μας έχει σκλαβώσει.[…] _ γράφει ο Στρατής...

Τα λιγνά κυπαρίσσια μιλούν με τ’ αστέρια, η θάλασσα πάλι ξάγρυπνη τραγουδεί. Διαλύει της νυχτιάς τα μαύρα ερέβη, φλογισμένη απ’ το φεγγάρι μόνη παλεύει, να χαρίσει γαλήνη στη δική μου ψυχή. Κάτω στο λιμάνι τα χρυσά φώτα σβήνουν. Οι ερωτευμένοι πλημμυρίζουν ως άλλοι μύστες τής λαγνείας την πόλη και μεθυστικά τραγουδούν με συνοδεία από ρυθμικό σείστρο […] _ γράφει η Φωτεινή...

Στον πόνο αφήνομαι σαν να ‘ναι ένα ταξίδι που άδικα διάλεξαν για μένα οι θεοί, σαν καρυδότσουφλο της μοίρας μου παιχνίδι σε ένα κατάρτι μου έχουνε δέσει την ψυχή[…] _ γράφει η Σοφία...

Γυμνοί καιροί ανάλγητοι κραυγάζουν την αλήθεια σε συσσίτια πεινασμένων[…] _ γράφει η Πολυξένη Βακιρλή...

Ένα τσαλακωμένο εισιτήριο ήταν μόνο Μια ημερομηνία έκδοσης, που τάραξε τη λήθη Μια διαβολική σύμπτωση, που χάραξε τη σιωπή Χαμένο και σχεδόν ξεχασμένο Σε ένα βιβλίο χωρίς ούτε μια ιστορία γραμμένη μέσα του Ένα ταξίδι, που δεν έγινε Ένα ναυάγιο, που δεν έμεινε […] _ γράφει η Άννα...

Πόσο πολύ λυπάμαι όταν βλέπω ότι είμαι κάτι σαν πολυτέλεια στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ και κυρίως των φίλων μου. Μια πολυτέλεια που ναι μεν μπορεί να ομορφαίνει τη ζωή τους, αλλά όμως μπορούν κάλλιστα να ζήσουν και χωρίς αυτήν (με αυτήν την έννοια η «πολυτέλεια»). Είμαι το περίσσιο τους, πιθανόν ο πασατέμπος τους, όχι το ουσιαστικό, το απαραίτητό τους, όπως το ψωμί και το αλάτι. Είμαι ο πρωινός καφές ή το δεύτερο πακέτο τσιγάρα τους, το τραγούδι στο ραδιόφωνο και ο ήλιος του μεσημεριού μια χειμωνιάτικη ημέρα, στο υπόλοιπο της οποίας απλά δεν υπάρχω, δεν είμαι κοντολογίς...

Την ίδια πορεία διανύουμε. Την ίδια θάλασσα αντικρίζουμε. Με διαφορετικό τρόπο βαδίζουμε. Άλλος όρθιος, με τα δυο του πόδια. Ορθό το ανάστημά του. Ο διπλανός κρατάει μαγκούρα για στήριξη. Ο επόμενος, ζωώδης, με πόδια και χέρια[…] _ γράφει η Ελένη...

Όμορφα απουσιάζουν τα γεγονότα από την αιωνιότητα Όπως να σε μπερδεύουν όλα μέσα στην πολυκοσμία και αναζητάς μοναχικό που σε ανορθώνει δωμάτιο.[…] _ γράφει ο Στρατής Παρέλης...

Τα πράγματα εκείνα, τα δίχως όνομα, είναι και αυτά που με φοβίζουν. Οι λέξεις εκείνες των προφητών, που με το βροντόφωνο βήμα και με τα κίβδηλα άρματά τους  μεμιάς μετουσιώθηκαν σε οράματα, με σκιάζουν. Στη σκόνη του απείρου μας σαν σε σέρνουν πεθαμένο[…] _ γράφει ο Νίκος...

Πάντα σε συμπαθούσα, Μαρία. Σ’ έβλεπα σαν μια πολύ καλή μου φίλη, έστω κι ας μην είχαμε έρθει και τόσο κοντά μεταξύ μας. Βλέπεις, τα χρόνια που γνωριστήκαμε, εσύ ήσουν αλλού – άλλο τόσο «αλλού» ήμουν κι εγώ, φυσικά. Όμως, σε θεωρούσα ως έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο ή κάποια απροσδιόριστα ψυχεδελική, απροσδιόριστη (ακόμη) εικόνα τού σημερινού μου εαυτού. Σε θυμάμαι στα 16 σου, όταν ερωτεύτηκες  τον Νίκο. Το πάθος σου γι’ αυτόν ήταν μεγάλο, δεθήκατε πολύ και έντονα εσείς οι δυο. Ο φανατικός μηχανόβιος ήταν ο μόνος που άφησες να σε πλησιάσει, να σπάσει την, κάπως μπλαζέ, μοναξιά...

Με φώναξες. Με αυτό το όνομα. Που εσύ το διάλεξες μα δεν του ταίριαξα. Με αυτό το όνομα, που μίσησα τόσο. Το έγραφαν τα χαρτιά. Για τα χαρτιά ήμουν ο κανονικός. Ο σωστός. Και τώρα εδώ μπροστά σου είμαι εκείνη. Η άλλη. Η ξένη. Η άρρωστη. Σε ένα σώμα κατάδικο. Σε μια ψυχή διωγμένη. Σε μια ταυτότητα εκπορνευμένη. Ξαναφωνάζεις διστακτικά. “Μάλλον με μπερδεύετε με κάποιον άλλον”, σου απαντάω. Δεν θέλω να με αναγνωρίσεις. Η μνήμη και ο χρόνος μού στάθηκαν, εσύ όχι. Δεν σε κατηγορώ. Αλλά δεν θέλω ούτε τυπικά να σου σφίξω το χέρι. […] _ γράφει η...

Τις στιγμές μου, τις ώρες να γεμίζω με στίχους ανάγκη έχω που με ορμή σαν κύμα ασυγκράτητο από μέσα μου βγαίνει, και λυτρώνει απ’ τα σάβανα μια ψυχή, τη μόνη που κατέχω και που, σ’ αέναο κύκλο, Λάζαρος ανέστη και πάλι πεθαίνει… Κι αν μια μέρα βουβή από ποίηση η ψυχή μου ξυπνήσει αν τυφλή πια το λαμπρό φως τής έμπνευσης δεν τη φτάνει αν κουφαθεί και τη μελωδία τής φωνής της δεν τη γνωρίσει τότε την ίδια της την ύπαρξη, μονάχα αυτήν, τι να την κάνει […] _ γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης  –...

Πληγή του Παραδείσου μην κλαις σιωπηλά. Αφουγκράζεται τη ζωή η φωτιά και θυμώνει[…] _ γράφει η Ναταλία...

Έχω κάτι όνειρα μικρά. Φτιαγμένα πάνω σε στιγμές. Που έφυγαν. Που πέρασαν. Που κύλησαν σαν σφαίρα. Μα τα όνειρα έμειναν. Λίγο εκτροχιασμένα. Λίγο τσαλακωμένα. Λίγο απορημένα. Έχω κάτι όνειρα μικρά. Μη τα φανταστείς υπερφίαλα ή συνταρακτικά. Ζωής ή θανάτου. Του τώρα ή του ποτέ. Μικρά παιχνίδια τα λέω. Πολύχρωμα μπαλόνια, σαν εκείνα που μαγνητίζουν τα παιδιά. Τέτοια όνειρα. Χαϊδεμένα από το άγγιγμα των σύννεφων και τη ζεστασιά του ήλιου. Ψιχαλιστά σαν πρωτοβρόχι. Αερικά της μυγδαλιάς και ξωτικά της Άνοιξης. Θαλασσινά μελτέμια και κύματα τραγουδιστά. […] _ γράφει η Άννα...