Συντάκτης: Χαρούλα Σμαρνάκη

Ένα τσαλακωμένο εισιτήριο ήταν μόνο Μια ημερομηνία έκδοσης, που τάραξε τη λήθη Μια διαβολική σύμπτωση, που χάραξε τη σιωπή Χαμένο και σχεδόν ξεχασμένο Σε ένα βιβλίο χωρίς ούτε μια ιστορία γραμμένη μέσα του Ένα ταξίδι, που δεν έγινε Ένα ναυάγιο, που δεν έμεινε […] _ γράφει η Άννα...

Πόσο πολύ λυπάμαι όταν βλέπω ότι είμαι κάτι σαν πολυτέλεια στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ και κυρίως των φίλων μου. Μια πολυτέλεια που ναι μεν μπορεί να ομορφαίνει τη ζωή τους, αλλά όμως μπορούν κάλλιστα να ζήσουν και χωρίς αυτήν (με αυτήν την έννοια η «πολυτέλεια»). Είμαι το περίσσιο τους, πιθανόν ο πασατέμπος τους, όχι το ουσιαστικό, το απαραίτητό τους, όπως το ψωμί και το αλάτι. Είμαι ο πρωινός καφές ή το δεύτερο πακέτο τσιγάρα τους, το τραγούδι στο ραδιόφωνο και ο ήλιος του μεσημεριού μια χειμωνιάτικη ημέρα, στο υπόλοιπο της οποίας απλά δεν υπάρχω, δεν είμαι κοντολογίς...

Την ίδια πορεία διανύουμε. Την ίδια θάλασσα αντικρίζουμε. Με διαφορετικό τρόπο βαδίζουμε. Άλλος όρθιος, με τα δυο του πόδια. Ορθό το ανάστημά του. Ο διπλανός κρατάει μαγκούρα για στήριξη. Ο επόμενος, ζωώδης, με πόδια και χέρια[…] _ γράφει η Ελένη...

Όμορφα απουσιάζουν τα γεγονότα από την αιωνιότητα Όπως να σε μπερδεύουν όλα μέσα στην πολυκοσμία και αναζητάς μοναχικό που σε ανορθώνει δωμάτιο.[…] _ γράφει ο Στρατής Παρέλης...

Τα πράγματα εκείνα, τα δίχως όνομα, είναι και αυτά που με φοβίζουν. Οι λέξεις εκείνες των προφητών, που με το βροντόφωνο βήμα και με τα κίβδηλα άρματά τους  μεμιάς μετουσιώθηκαν σε οράματα, με σκιάζουν. Στη σκόνη του απείρου μας σαν σε σέρνουν πεθαμένο[…] _ γράφει ο Νίκος...

Πάντα σε συμπαθούσα, Μαρία. Σ’ έβλεπα σαν μια πολύ καλή μου φίλη, έστω κι ας μην είχαμε έρθει και τόσο κοντά μεταξύ μας. Βλέπεις, τα χρόνια που γνωριστήκαμε, εσύ ήσουν αλλού – άλλο τόσο «αλλού» ήμουν κι εγώ, φυσικά. Όμως, σε θεωρούσα ως έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο ή κάποια απροσδιόριστα ψυχεδελική, απροσδιόριστη (ακόμη) εικόνα τού σημερινού μου εαυτού. Σε θυμάμαι στα 16 σου, όταν ερωτεύτηκες  τον Νίκο. Το πάθος σου γι’ αυτόν ήταν μεγάλο, δεθήκατε πολύ και έντονα εσείς οι δυο. Ο φανατικός μηχανόβιος ήταν ο μόνος που άφησες να σε πλησιάσει, να σπάσει την, κάπως μπλαζέ, μοναξιά...

Με φώναξες. Με αυτό το όνομα. Που εσύ το διάλεξες μα δεν του ταίριαξα. Με αυτό το όνομα, που μίσησα τόσο. Το έγραφαν τα χαρτιά. Για τα χαρτιά ήμουν ο κανονικός. Ο σωστός. Και τώρα εδώ μπροστά σου είμαι εκείνη. Η άλλη. Η ξένη. Η άρρωστη. Σε ένα σώμα κατάδικο. Σε μια ψυχή διωγμένη. Σε μια ταυτότητα εκπορνευμένη. Ξαναφωνάζεις διστακτικά. “Μάλλον με μπερδεύετε με κάποιον άλλον”, σου απαντάω. Δεν θέλω να με αναγνωρίσεις. Η μνήμη και ο χρόνος μού στάθηκαν, εσύ όχι. Δεν σε κατηγορώ. Αλλά δεν θέλω ούτε τυπικά να σου σφίξω το χέρι. […] _ γράφει η...

Τις στιγμές μου, τις ώρες να γεμίζω με στίχους ανάγκη έχω που με ορμή σαν κύμα ασυγκράτητο από μέσα μου βγαίνει, και λυτρώνει απ’ τα σάβανα μια ψυχή, τη μόνη που κατέχω και που, σ’ αέναο κύκλο, Λάζαρος ανέστη και πάλι πεθαίνει… Κι αν μια μέρα βουβή από ποίηση η ψυχή μου ξυπνήσει αν τυφλή πια το λαμπρό φως τής έμπνευσης δεν τη φτάνει αν κουφαθεί και τη μελωδία τής φωνής της δεν τη γνωρίσει τότε την ίδια της την ύπαρξη, μονάχα αυτήν, τι να την κάνει […] _ γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης  –...

Πληγή του Παραδείσου μην κλαις σιωπηλά. Αφουγκράζεται τη ζωή η φωτιά και θυμώνει[…] _ γράφει η Ναταλία...

Έχω κάτι όνειρα μικρά. Φτιαγμένα πάνω σε στιγμές. Που έφυγαν. Που πέρασαν. Που κύλησαν σαν σφαίρα. Μα τα όνειρα έμειναν. Λίγο εκτροχιασμένα. Λίγο τσαλακωμένα. Λίγο απορημένα. Έχω κάτι όνειρα μικρά. Μη τα φανταστείς υπερφίαλα ή συνταρακτικά. Ζωής ή θανάτου. Του τώρα ή του ποτέ. Μικρά παιχνίδια τα λέω. Πολύχρωμα μπαλόνια, σαν εκείνα που μαγνητίζουν τα παιδιά. Τέτοια όνειρα. Χαϊδεμένα από το άγγιγμα των σύννεφων και τη ζεστασιά του ήλιου. Ψιχαλιστά σαν πρωτοβρόχι. Αερικά της μυγδαλιάς και ξωτικά της Άνοιξης. Θαλασσινά μελτέμια και κύματα τραγουδιστά. […] _ γράφει η Άννα...

Ήταν στο δρόμο μαζί με χιλιάδες, χιλιάδες στιγμές βιαστικά περνούσαν. Οι τοίχοι έγραφαν ποιήματα αόρατα, ανθρώπων που ασφυκτιούσαν στις λέξεις. Όλα είχαν ειπωθεί μα ποιος είναι εκείνος που τα άκουσε;[…] _ γράφει η Κωνσταντίνα...

Το μάτι του καρφωμένο στο ρολόι. Όλα τα ‘χει έτοιμα για την αποψινή βραδιά. Η αγωνία του κορυφώνεται όσο περνάει η ώρα. Άραγε θα δεχτεί την πρότασή του; Φαίνεται στο βλέμμα της ότι δεν της είναι αδιάφορος και το ότι δέχτηκε να δειπνήσουν μαζί είναι καλό σημάδι. Οι δείκτες του ρολογιού κολλημένοι και αυτή δε λέει να φανεί. Ξεσπά σε κλάματα, σα μικρό παιδί. Για να μην έρθει, η απάντηση θα είναι αρνητική. Αρχίζει να πίνει, το ένα ποτήρι μετά το άλλο. Το κορμί του τρέμει ολόκληρο. […] _ γράφει η Βάσω...

Εκατό τοις εκατό με έκανε κυρίαρχο Από τη γέννηση σε καθετί. Και αν ο δημιουργός είναι ο Θεός Τη ζωή δεν μου την ενοικίασε Κάποιος άλλος, σαν εμένα φυλή Τη ζωή μου κυρίευσε […] _ γράφει ο Έντμοντ – Ανδρέας...

Πόσο φυλακισμένοι στα γεγονότα και η πραγματικότητα σε όλα να μας ξεπερνά! Θόρυβος, θόρυβος μόνο πάνω από την πόλη και κάτω από τις τρομαγμένες ψυχές[…] _ γράφει ο Στρατής...

Αγαπημένε μου, Έπιασε ψύχρα. Δεν σου έραψα ακόμα εκείνα τα κουμπιά, που λείπουν απ’ το πουκάμισό σου. Τα πρώτα δύο να σου φυλάνε το στέρνο. Κρέμασα με την κλωστή λίγη καρδιά στον τοίχο. Ένα μικρό της κομμάτι. Τα υπόλοιπα στέκουν σιωπηλά και σιγοκαίνε μες στη στάχτη απ’ τα τσιγάρα σου γύρω μου. Έτσι ζω. Έτσι υπάρχω. Σύντομα θα τελειώσουν όλα. Θα σβήσουν όλα. Και τότε θα τα σαρώσει ο άνεμος. Όλα. Πόσα να αντέξει μια κλωστή. […] _ γράφει η Άννα...