Η φλόγα του κεριού τρεμοπαίζει δίπλα στο χαρτί μου. Ο άνεμος κι απόψε ερωτοτροπεί. Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι με πάγο και κάθομαι στο μπαλκόνι, αγναντεύοντας από ψηλά τα φώτα στους κεντρικούς δρόμους, κοντά στην παραλία. Προς τα πάνω βουνό, προς τα κάτω θάλασσα. Το ένα...

Νιώθει τα βλέφαρα της βαριά, νυστάζει. Όταν όμως γυρίζει τη ματιά της στον πάγκο της κουζίνας της βλέπει μία μικρή στοίβα πιάτα, που έχουν ξεμείνει άπλυτα, από το μεσημεριανό και το βραδινό της γεύμα. Δεν κοιμάται ποτέ αφήνοντας ακατάστατο τον μαρμάρινο πάγκο. Είναι...

Άλλη μια νύχτα μοιάζουν να ’ναι αληθινά τα πιο παράξενα σημάδια στο σκοτάδι, να καθρεφτίζονται σε κρύσταλλα νερά σαν φώτα οι πόθοι της ψυχής κι αυτό το βράδυ. Δεν είναι ρούχο το σκοτάδι δανεικό να το φορούν οι σκέψεις έτσι απλά στους ώμους· είναι σεντόνι στης σιωπής...

Ποιον να ξυπνήσεις απ’ τη λήθη; Με χάπια και ουσίες όλοι βολεύονται και γλυτώνουν απ’ το κρύο βράδυ της ανθρωπιάς. Κι εγώ, πείτε μου γιατί να ταραχθώ, το βράδυ που βγαίνω την πόλη ν’ ατενίσω, όταν τα φαρμακεία της εξέλιξης έχουν ξεπουλήσει και ο εγωισμός έχει ανθίσει...

Ήρθες πάλι κοντά μου· Κάποιο φθινοπωρινό βράδυ που η βροχή πλημμύριζε τους δρόμους Θλίψη Χτύπησες την πόρτα μου βρεγμένος και βρήκες εκεί την πιο ευάλωτη εκδοχή του εαυτού μου «Δεν έχω ομπρέλα» μου είπες, στάζοντας νερό και δάκρυα...

Απόγευμα ασχεδίαστο ζωγραφική πλημμύρα! Δρόμος μακρύς κάθε στροφή και δύση Σε ποια να μείνω; Συνεχίζω ώσπου σκιές κι’ ανάπαυση το σούρουπο σημάνει [...] _ γράφει ο Απόστολος...

Η κρύα βραδιά της πρώιμης άνοιξης διαπερνούσε την ανάσα μου κι έφτανε μέχρι τα παγωμένα ακροδάχτυλά μου. Το σακάκι, απαραίτητο για την περίσταση, αδυνατούσε να με ζεστάνει. Επιτάχυνα το βήμα μου για να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην εκδήλωση χωρίς να δίνω...

Περίεργα παιχνίδια που παίζει η φαντασία μαζί μας πολλές φορές είτε είμαστε ξυπνητοί είτε κοιμισμένοι. Με μένα συνέβη το δεύτερο ευτυχώς… Θα ήμουν λέει ίσως στα μισά μου χρόνια ή και ακόμη λιγότερα απ’ όσα κουβαλώ τώρα στην πλάτη μου. Αρχή Φθινοπώρου στο καλαντάρι, μα...

Ήταν τα μάτια σου το μόνο φως μες στο σκοτάδι σκάλα στον ουρανό πηγάδι για τον Άδη Ήταν τα χέρια σου του φεγγαριού πυξίδες [...] _ γράφει ο Νίκος...

Μου ’πες πέντε σκάρτα λόγια ’κείνη τη βραδιά κι από τότε δε σε θέλω πια Ήτανε και όσα είχα σβήσει από καιρό, μαζευτήκανε ηφαίστειο Σκάρτα λόγια πρόσεχε τη νύχτα να μη λες, αγριεύονται και φεύγουν, [...] _ γράφει ο Νίκος...

Η καρδιά σου, το ξέρω, αγαπά. Όμως ο χρόνος θα δείξει αν αξίζουν όλα αυτά ή αν θα νικήσει η θλίψη... Οι καρδιές είναι για ν’ αγαπούν και τα λόγια είναι για να πονάνε. [...] _ γράφει ο Νίκος...

Νύχτα μητέρα λογισμών που αλήθεια με τρομάζουν σε ποιων το φως αστερισμών οι εφιάλτες μου κουρνιάζουν; Νύχτα της έμπνευσης τροφός μα και του φόβου αντάμα το ένα σου στήθος βγάζει φως και τ’ άλλο πνίγει κλάμα. [...] _ γράφει ο Σπύρος...