Πόσο πονάει η καρδιά που έχει μάθει ν' αγαπά μόνο εσένα,  πόσο πονάει η καρδιά στα φιλιά του αποχαιρετισμού,  πόσο αποτρόπαια πράξη ο αποχαιρετισμός,  πως να ξεστομίσεις το «Αντίο» χωρίς να πονέσεις, Τα μεγαλύτερα φιλιά που κράτησαν αιωνιότητα  ήταν εκείνα που δεν...

Πρωί ξυπνάς με το όνειρο  Ένα πέπλο χρόνου  μια κλεψύδρα που κυλά  με άγνωστη ροή από το πριν στο τώρα και από το τώρα στο πριν. Η όψη σου ζωντανή σαν τότε  παιχνίδια του μυαλού οι εικόνες σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας απλώνουν οι σκέψεις και κρέμεσαι από...

Δε νοιάζεσαι για την αλήθεια,  άλλωστε ποια η αλήθεια! Όλα, στο ίσως βρίσκονται, Κι εσύ,  ατεκμηρίωτη αλήθεια.   Ό,τι διαλέξεις είσαι. Το ψέμα ντύνεσαι, φοβάσαι την γυμνή αλήθεια και τον καθρέφτη ερωτάς αν είσαι συ στ ´αλήθεια.   Στον χρόνο αλέθεσαι, μα την...

Θέλω να μου κόψεις ένα κομμάτι απ’ την αγάπη. Ένα μικρό-μικρό κομμάτι απ’ την αγάπη εκείνη, Που υψώνει σκάλα ψηλή και βέβαιη Και σ’ οδηγεί στον ουρανό.   Θέλω να μου κόψεις ένα κομμάτι απ’ την αγάπη, Την αγάπη αυτή που φυλά σα δράκος μες στο κάστρο σου. Που σε...

Κάτι νύχτες Που τρίζουνε τα μάνταλα στις πόρτες Που σέρνονται στα μάρμαρα πνιγμένες προσευχές Κάτι νύχτες  Που τρέμουν τα παράθυρα θανάτου πυρετό Ξεχύνονται αντίλαλοι απ’ τα υπόγεια Κάτι νύχτες χτυπήσανε τις πόρτες μα δεν ήτανε κανείς.   Κάτι νύχτες έσβηναν τα...

Τρίτη και δεκατρείς εχθές, δεν βγήκα από το σπίτι, στο κολυμβητήριο να πάω, απέφυγα. Κοιμήθηκα ώρες πολλές, ώρες πολλές κοιμάμαι, έχοντας ύπνο καλόν. Ξυπνώντας εχθές το πρωί στις ένδεκα (στις δώδεκα κοιμήθηκα ξανά), ολοκλήρωσα κάτι, που, από προχθές, Δευτέρα, του μήνα...

Πάντα το έλεγε η μάνα μου: “Μάλλιασε η γλώσσα μου, μην βάζεις τα άσπρα με τα χρωματιστά, θα χαλάσουν τα ρούχα”. Μα εγώ μια ζωή, ανοικοκύρευτη.  “Ξερω τι σου λέω,  θα προσέχω”. Πήρα όλη την μπουγάδα, Και τα’μπλεξα. Τα ‘μπλεξα όλα.  Και τώρα βρίσκομαι εδώ, Να κλαίω πάνω...

Δεν έχει ουδεμία αξία να γράψω ή να μιλήσω για όσα έχω περάσει.   Δεν έχω ανάγκη από βλέμματα λύπησης ή λόγια θαυμασμού.   Διατηρώ την ανθρωπιά, αλλά και την επιμονή μου. Αυτό μόνο αξίζει να εκμυστηρευτώ.   _ γράφει ο Νικόλαος...

Δεν έχω όμορφα λόγια απόψε, να σου γράψω δεν έχω ωραία λόγια απόψε, να σου πω. Πάλι για πόλεμο, ακούω στις ειδήσεις η μελαγχολία, κατακλύζει τις αισθήσεις. Κλείνω τα μάτια από την θλίψη να κρυφτώ.   Πώς να γλυκάνεις, τόσα δακρυσμένα μάτια; Πώς να μείνεις...

Κόρη με ξέπλεκους βοστρύχους  Να κάθεται κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους  Το χαμόγελο του ήλιου να μην της χαμογελάει Το άγγιγμα του αέρα να μην την ακουμπάει  Μονάχα το έρεβος να την αγκαλιάζει  Και να χτυπιέται από το βαρύ αγιάζι  Αλλοτινά έτρεχε στα πράσινα...

Να 'σαι, παιδί μου, χορευτής και πιάσε τη Ζωή μαζί της να χορέψεις ως ο αποσπερίτης θέλγει την πούλια ολονυχτίς. Το σκοτάδι μην το φοβηθείς. Στόχεψε μ’ ακρίβεια το κορμί της και μην σ’ αγχώνουν οι χοροί της. Το νέο βήμα πιάνε ευθύς και πάνω του χόρευε τις στροφές σου....