Θερμή υποδοχή. Σας καλωσορίζουμε στην νέα παρτίδα.   Κραυγή. Κανείς δεν πρόφτασε στο άκουσμα τους.   Ηδονή. Η μόνη λέξη που ορίζεται.   Κλωστή. Κομπιάζει η φωνή και πνίγεται η αντίδραση.   Τρικυμία. Η στεριά σβήνεται / Η απόφαση ασθμαίνει.  ...

Θέλουμε ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Στην πλούσια εκατόμβη σου, Πατρίδα, σε κάθε μου στάλα αίματος η Ελπίδα θα ρουφάει την αιώνια αθανασία! Σφαχτάρι σιτευτό για τη θυσία το κορμί μου! Γραμμένο πάνω του είδα: Θέλουμε ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Στην πλούσια εκατόμβη...

Ήρθες από κάπου, δεν θυμάσαι. Ταξιδεύεις για κάπου, δεν θέλεις. Αναπνέεις, μα δεν καταλαβαίνεις και σπαταλάς το χρόνο σου εγκλωβίζοντας συναισθήματα σε λόγια ξένα, μα φοβάσαι να λερώσεις τα χέρια σου  με τα πρόστυχα χρώματα εκείνης, που ονόμασαν ζωή.   _ γράφει ο...

Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.

Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.

Ξημερώνει ένα πρωινό παγόμορφο Κοιτάζει έξω από τα ξύλινα επιστύλια, μα δεν βλέπει φως - Γιατί; - Δεν ξέρει.   Σαν χθες, ανυπόδητη κυκλοφορούσε Με την Φανέλα στην μπερζέρα της καθότανε Η Φανέλα τώρα τρύπησε Άργητα στην κίνηση της Πάει να φορέσει μια καινούρια...

Αν ήσουν χρώμα, ποιο φως θα σου ταίριαζε Αν ήσουν αέρας, από πού θα ξεκινούσες Αν ήσουν όνειρο, πώς θα νανούριζες τα κορμιά μας Αν ήσουν ουρανός, ποια σύννεφα θα κρύβαν το χαμόγελο σου Αν ήσουν χρόνος, σε ποιο ρολόι θά 'μπαινες Αν ήσουν μοναξιά, πώς θα σε προστάτευα...

Καθώς στο καφενείο καθόμουν και αγνάντευα τον Θερμαϊκό, εισέρχεται της νιότης πρόσωπο που εκόντευε τα τριάντα, με κοντά αγορίστικα, μαύρα μαλλιά, με μάτια μαύρα, σώμα λιγνό, ασκημένο. Έμεινα άναυδος από την θέλξη και από την δυσκολία προσδιορισμού του γένους! κατόπιν...

Πες μου τώρα που φεύγεις  Για ποια όνειρα πικρά στενάζεις  Και ποιες ψυχές μαζί τους στον Άδη σε παρασέρνουν  Θολή ματιά σαν θάλασσα με γαλάζιες αναμνήσεις  Και ένα δάκρυ για συγγνώμη άφησες  Ήθελες να τρέξεις εκεί που το σήμερα είναι αιώνιο  Με λευκά σεντόνια και...

Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.

Όλοι να βλέπουνε απόψε τον χαμένο που συνθλίβεται που περπατά μες στα χαλάσματα Πέτρα τσακίζει και κλαδί κάτω απ΄ το πανόμματο κεφάλι Το χλωμό Το κάλεσμα μιας νέας εποχής   Όλοι να ξέρουνε ποιος ήταν ο χαμένος και τι κακό τον είχε βρει Που γύρναγε σαν μεθυσμένος...

Αφιερωμένο στους αγγέλους που με γέμισαν λουλούδια και χρώματα   Γέμισα το σακούλι μου λουλούδια και χρώματα και σε μακρύ δρόμο περπατώντας, τραγούδησα την σπίθα μου. Και έψαξα στην ψυχή μου Λουλούδια και χρώματα…   Περπάτησα στο παραμύθι μου. Και φάνηκε απ’...