Τι να θρηνήσω πια τις νύχτες τις κομματιασμένες στου φεγγαριού τις ατέλειωτες τις σιωπές μαράθηκαν τα γιασεμιά μου απάντηση καμιά δεν πήρε η καρδιά μου ένα φόβο μου προσέφερε η νύχτα τα βλέφαρά μου ασάλευτα τον αγκαλιάζουν μα κάπου στης νύχτας την άκρη ένας δρόμος...

Ανώνυμοι ήχοι συντηρούν τον σκοτεινό μου επίλογο. Ψάχνεις μέσα τους για λέξεις και χαρακτηρισμούς να με περιγράψουν, μα κανένας ορισμός δεν είναι αρκετός για να ξεδιαλύνει τ’ ανώφελο πάνω μου. Κανένα όριο δεν αποτρέπει τη μάχη μέσα μου, το σύνορό μου αποτρεπτικό...

Μικρές στιγμές ειρήνης Στον βοριά του φθινοπώρου, στα κλαδιά που σιγά σιγά απογυμνώνονται, ο αποχαιρετισμός στα κίτρινα φύλλα. Τα δέντρα που στέκουν αγέρωχα, ο άνεμος θα σαρώσει τα ίχνη. [...] _ γράφει η Άννα...

Ήθελα να σου γράψω. Αντί να σου πω. Μη φανταστείς τίποτα συνταρακτικό. Μα δεν σου έγραψα. Ούτε σου είπα. Πάντα δίσταζα με τα λόγια. Έψαχνα τις κατάλληλες λέξεις, μα δεν τις έβρισκα. Μπλέκονταν και θρυμματίζονταν τελικά μέσα στο νου μου. Και τ’ ανείπωτα έμεναν...

Μέρα ανοιξιάτικη λουλουδιασμένη χτυπάει το τζάμι μου ο ήλιος μα έχω φύγει από καιρό πολύ μακριά με το βαρύ αμπέχονό μου πήγα στον κόσμο των νεκρών κι ας έχει τόση παγωνιά εδώ δεν με πειράζει. Στέκομαι τώρα τόσο κοντά στη λήθη με μαργαρίτες πληγωμένες, που τις φυλάω...

Οι αχτίδες του ήλιου βαμμένες κίτρινες, τα βουνά καταπράσινα, ο ουρανός γαλάζιος, η θάλασσα μπλε βαθύ, το χιόνι λευκό, οι παπαρούνες κόκκινες... Όλα αυτά τα χρώματα μαζί, λες και είχαν μετακομίσει στο σπίτι μας και εγκατασταθεί για τα καλά, χρόνια τώρα. Βλέπετε,...

Αν θες να ζήσεις, ξεκίνα τώρα. Μην περιμένεις το αύριο... Αν θες να πεις “σ’ αγαπώ”, κάν’ το γρήγορα. Μην περιμένεις να ξεθυμάνει... Αν θες να αγκαλιάσεις, αγκάλιασε αιφνιδιαστικά. Μην περιμένεις την κατάλληλη στιγμή... Αν θες να χαρείς, άρχισε από σήμερα. Μην...

Σαν πολύτιμο θησαυρό έκρυβε τα συναισθήματά της, ποτέ δεν τα εξωτερίκευσε, ήταν αποκλειστικά δικά της. Τα χείλη της μπροστά στους άλλους πάντα χαμογελαστά μα όταν έμενε μονάχη, αιμορραγούσαν σιωπηλά. Ό,τι σκεφτόταν και ένιωθε μέσα της το κρατούσε, γινόταν ένα μαζί...

Περπάτησα κι εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους με τα κομματιασμένα κορμιά, που οι ψυχές τους φτερούγιζαν γυρεύοντάς την Άνοιξη. Πάνω απ' τα σκόρπια σώματα αναζητούσαν τα χέρια πάνω απ' τις σκόρπιες ανάσες [...] _ γράφει η Άννα...

Ένας φόβος κι ένα χάδι πάντα δίπλα στη ζωή Μακριά απ’ το σκοτάδι, μοναχά μ’ ένα φιλί. Τι τα θέλεις αδερφούλη τα τιμόνια τα βαριά; Αφού ξέρεις τον χειμώνα δεν ανοίγουνε πανιά. [...]  _ γράφει η Μαρία...

Σκέψη πάλι σου πέρασε, τώρα από το μυαλό σου. Μη τύχει και θανατικό δεις εσύ εμπρός σου. Τον άτυχο πατέρα σου, διόλου δε λογαριάζεις, παραδόπιστη έγινες, το άδικο εκθειάζεις φέρσιμο που του κάνατε, εσύ με τον αδερφός σου. Μα μάθε πως στη ζωή πληρώνεις το μερτικό σου....

Του εγώ μου απεσταλμένοι φόβοι κόκκινοι βαμμένοι ανασφάλειες θαμμένες στο συμβιβασμό κρυμμένες. “Ήντα θέτε;” λέω μόνη και η δύναμη τελειώνει Με νικούν στην άγνοιά μου είναι όλα η σκιά μου Μια σκιά που ανασκευάζω το εγώ μου όταν τρομάζω Μάθημα η προδοσία και η...