Κλεισμένος στο ησυχαστήριό μου περιβάλλομαι από όλα εκείνα τα παιχνίδια που έχω συλλέξει με τα χρόνια με την ελπίδα ότι θα πέθαινα μαζί τους... Τους μπιχλιμπιδωτούς αντιπερισπασμούς μου τα μολυβένια στρατιωτάκια μου τα λούτρινα ζωάκια που, σαν αναμνήσεις,...

Ακροβατεί ο ορίζοντας στο κύμα άνεμος θαλασσινός σε νοητή γραμμή. Ισορροπεί η θάλασσα στα χέρια μου βότσαλα πλέουν στην αγκαλιά μου τούτο το καλοκαίρι με σκορπάει μακριά σε βυθούς ανεξερεύνητους με μια αναπνοή αφήνεται το κορμί και καταδύεται ο νους σε βάθη λυτρωτικά...

Το τίποτα φοβάμαι. Τις εβδομάδες που θα ’ρθουν ξαφνικά κι απρόσμενα. Τη Δευτέρα που θα ξημερώσει δίχως φως, χωρίς ήλιο. Την Τρίτη με τα μελαγχολικά μεσημέρια και την Τετάρτη με τα μονότονα απογεύματα. Της Πέμπτης το σούρουπο, που θα φυσάει εκείνο τ’ απόκοσμο αεράκι...

Ο παππούς μας ήταν ο καλύτερος του κόσμου. Όλα κι όλα είχε δύο εγγόνια, εμένα και τον ξάδερφό μου, το Νικολάκη. Στρατιωτικός στο επάγγελμα, ήταν αυστηρός και σοβαρός με τους υπόλοιπους. Όταν έβλεπε εμάς τους δύο, άνοιγε η καρδιά του. Το αγριεμένο πρόσωπό του έπαιρνε...

Στη μακρινή Ιαπωνία, η πολιτική και κοινωνική κατάσταση που ζούσαν οι πολίτες, είχε έρθει τα πάνω κάτω, με μόνη διέξοδο για όλους, να καταφύγουν σε μια επαναστατική μεν, αλλά όχι και τόσο πρωτοποριακή κίνηση· την απεργία. Κόντρα στη σκέψη της απεργίας τα μέσα μαζικής...

Βαρύγδουπες δηλώσεις τη μέρα συνωστισμένοι μπροστά σε άγραφες σελίδες γυρεύουμε να γράψουμε για το νόημα της ζωής. Με εικόνες μέσα σε κόσμο ηλεκτρονικό ταξιδεύουμε Αντέχουμε λέμε λίγο ακόμα μπορούμε να περιμένουμε λίγο ακόμα να κάνουμε κάποια σχέδια ακόμα, να...

Σε πέταξα σε ένα σωρό από τσαλακωμένα χαρτιά μια ιστορία δίχως τέλος, μουτζουρώθηκες και πάλι μία αρχή χωρίς σκοπό, που ανακυκλώνεται σε όνειρο ασθενικό κι εμείς δυο θλιβεροί πρωταγωνιστές δύο άβουλα πιόνια πάνω σε μια αιματηρή σκακιέρα. Εγώ κι εσύ, δυο λέξεις δίχως...

Δεύτερη ζωή δεν έχει· πλάστη και Δημιουργέ φρόντισε να 'χουν παιδιά, μεγάλοι και πολλοί δύναμη να κατέχουν. Τη ζωή που έστησε θέατρο η σκέψη η γνώση απαράμιλλη στροφή τής έχει πέμψει. Πορείες να χαράξουνε να πάρουνε τις στράτες σεπτοί κι αξιοσέβαστοι του νου τους...

Η πόρτα δεξιά· τι στέκεις και τη θωρείς; τη θύρα δε γνωρίζεις μηδέ τα γράμματα, ευθύς και το κεφάλι στρίβεις; Τι νόμιζες, θ' άφηνα τα χρόνια τα δικά μου να γίνουν παραλήρημα μέχρι τα στερνά μου; Βήματα που θέλησα με σε ν’ ευλογήσουν στιγμές παντοτινές χαράς μήπως και...

Στο παραθύρι σου και απόψε ήρθα δειλά-δειλά σου χτύπησα απαλά το τζάμι, μα εσύ δεν έβγαλες μιλιά. Τα δάκρυα στο πρόσωπό σου κύλησαν καυτά, ήρθα για να γίνουμε ένα και να θυμηθούμε τα παλιά. Τότε που ήσουν μικρό παιδί και τρελαινόσουν μαζί μου στις χούφτες σου με...

Περνούσα σχεδόν καθημερινά από τον ίδιο δρόμο. Ήξερα τους πάντες και τα πάντα. Εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα, παραμονή του Αγίου Δημητρίου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Πώς να ξεχάσεις άλλωστε τον πόνο που σου προκαλεί το άγγιγμα του γήρατος, η δηλητηριώδης αιχμή του! Δυο...

Φύγε δε θέλω να σε δω, δε σε έχω ανάγκη. Τα όνειρά μου ταίριασα κι όχι δικό σου πλοκάμι, που θέτεις ασφυκτικά κλοιό και τον σφίγγεις. Στα όνειρά μου διαταγές κι ερμηνείες ξετυλίγεις. [...] _ γράφει η Άννα...