Πόσο απολάμβανε αυτό το τσιγάρο… Ένιωθε τον καπνό να διαπερνάει όλο του το σώμα και πάλι δεν το χόρταινε… Κι άλλες φορές είχε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση… Φεύγοντας από το σπίτι της να πιστεύει ότι επιτέλους είχε λυτρωθεί και μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή του ελεύθερος… Αυτή τη φορά, όμως, υπήρχε κάτι διαφορετικό… Ακόμα κι ο δρόμος που οδηγούσε πάντα σε αυτήν, φαινόταν διαφορετικός… Οι σκέψεις που τον βασάνιζαν 10 χρόνια δεν είχαν εξαφανιστεί απ’ το μυαλό του. Όχι, τα συναισθήματα δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ήξερε πολύ καλά αυτό. Έπρεπε να βάλει, όμως ένα τέλος σ’ αυτό που θεωρούσαν και οι δυο αγάπη… Τέλος… Πόσες και πόσες φορές το είχε πει… Κι άλλες τόσες το είχε πάρει πίσω… Αυτός που πάντα πίστευε ότι είχε τα πάντα υπό έλεγχο ήξερε μέσα του ότι η λογική και ο χαρακτήρας του ήταν κάτι που δε συμβάδιζαν με τα έντονα συναισθήματα που τον κατέλυαν κάθε φορά που την έβλεπε… Τόσο ευάλωτος… Πολλές φορές θεωρούσε ότι ήταν λιπόψυχος απέναντι της… Ο φόβος να πάει να τη βρει πάλι δεν είχε φύγει… Κι ο εγωισμός του δεν υπήρχε εδώ και πολύ καιρό για να τον συγκρατήσει. Ένα τηλέφωνο… Μια συγγνώμη… Και πάλι θα είμαι κοντά της. Δίπλα της… Το είχε κάνει άλλωστε πολλές φορές… Πάντα τον δεχόταν γιατί τον αγαπούσε πολύ. Τι ήταν αυτό που θα τον κράταγε μακριά της…  

«Νίκο…

Από την πρώτη στιγμή που σε είδα κατάλαβα…

Ένιωσα ότι είσαι ο άνθρωπος μου…

Μ’ αρέσεις πολύ…, αλλά ποτέ δε πρόκειται να είμαστε μαζί…

Ποτέ δε θα υπάρχει ευτυχία σε ‘μας, πάντα θα είμαστε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον…»

Είπε πολλά…

Οι λέξεις δεν έχουν αξία.

Τα συναισθήματα είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή σου.

Η νύχτα αυτή ήταν η πιο γλυκιά της ύπαρξης του…

Σαν ένα κύμα που σκάει στην ακτή μια ήρεμη νύχτα του Αυγούστου…

Τόση ησυχία… Τόση απεραντοσύνη…

Κάνανε έρωτα το ίδιο βράδυ.

Παράδεισος και κόλαση μαζί…

Αν η ζωή του τέλειωνε εκείνη τη στιγμή δε θα τον πείραζε…

Αντί γι’ αυτό τέλειωνε η δική της..

Τον άνθρωπο που αγάπησε πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο θα τον έστελνε ο ίδιος στο τάφο;

Το αίμα στο τοίχο είχε ξεραθεί…

Είχε περάσει μια ώρα…

Δεν έκλαιγε.

Δε πονούσε…

Το πρόσωπο της ήταν γαλήνιο πλέον… Ήρεμο…

Σα να ήξερε ποιον διάλεξε να αγαπήσει…

Ποτέ δε του χάλασε χατίρι… Δε θα του χάλαγε την ύστατη στιγμή…

5 χρόνια…

_

γράφει ο Νικόλαος Λιούμης

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 24 – 25 Μαΐου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 24 – 25 Μαΐου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Αντρικό κούρεμα

Αντρικό κούρεμα

Τα καλοκαίρια γυρίζαμε έξω. Οι μανάδες στο σπίτι οι πατεράδες στη δουλειά εμείς στις αλάνες. Οι αλάνες - δρόμοι, ήταν σαν τις γελοιογραφίες του Mordillo. Αν σου έφευγε η μπάλα στην κατηφόρα, είχες δυο επιλογές. Η μια ν’ αρχίσεις το τρέξιμο ώστε τα δεδομένα του...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου