Πόσο απολάμβανε αυτό το τσιγάρο… Ένιωθε τον καπνό να διαπερνάει όλο του το σώμα και πάλι δεν το χόρταινε… Κι άλλες φορές είχε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση… Φεύγοντας από το σπίτι της να πιστεύει ότι επιτέλους είχε λυτρωθεί και μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή του ελεύθερος… Αυτή τη φορά, όμως, υπήρχε κάτι διαφορετικό… Ακόμα κι ο δρόμος που οδηγούσε πάντα σε αυτήν, φαινόταν διαφορετικός… Οι σκέψεις που τον βασάνιζαν 10 χρόνια δεν είχαν εξαφανιστεί απ’ το μυαλό του. Όχι, τα συναισθήματα δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ήξερε πολύ καλά αυτό. Έπρεπε να βάλει, όμως ένα τέλος σ’ αυτό που θεωρούσαν και οι δυο αγάπη… Τέλος… Πόσες και πόσες φορές το είχε πει… Κι άλλες τόσες το είχε πάρει πίσω… Αυτός που πάντα πίστευε ότι είχε τα πάντα υπό έλεγχο ήξερε μέσα του ότι η λογική και ο χαρακτήρας του ήταν κάτι που δε συμβάδιζαν με τα έντονα συναισθήματα που τον κατέλυαν κάθε φορά που την έβλεπε… Τόσο ευάλωτος… Πολλές φορές θεωρούσε ότι ήταν λιπόψυχος απέναντι της… Ο φόβος να πάει να τη βρει πάλι δεν είχε φύγει… Κι ο εγωισμός του δεν υπήρχε εδώ και πολύ καιρό για να τον συγκρατήσει. Ένα τηλέφωνο… Μια συγγνώμη… Και πάλι θα είμαι κοντά της. Δίπλα της… Το είχε κάνει άλλωστε πολλές φορές… Πάντα τον δεχόταν γιατί τον αγαπούσε πολύ. Τι ήταν αυτό που θα τον κράταγε μακριά της…  

«Νίκο…

Από την πρώτη στιγμή που σε είδα κατάλαβα…

Ένιωσα ότι είσαι ο άνθρωπος μου…

Μ’ αρέσεις πολύ…, αλλά ποτέ δε πρόκειται να είμαστε μαζί…

Ποτέ δε θα υπάρχει ευτυχία σε ‘μας, πάντα θα είμαστε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον…»

Είπε πολλά…

Οι λέξεις δεν έχουν αξία.

Τα συναισθήματα είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή σου.

Η νύχτα αυτή ήταν η πιο γλυκιά της ύπαρξης του…

Σαν ένα κύμα που σκάει στην ακτή μια ήρεμη νύχτα του Αυγούστου…

Τόση ησυχία… Τόση απεραντοσύνη…

Κάνανε έρωτα το ίδιο βράδυ.

Παράδεισος και κόλαση μαζί…

Αν η ζωή του τέλειωνε εκείνη τη στιγμή δε θα τον πείραζε…

Αντί γι’ αυτό τέλειωνε η δική της..

Τον άνθρωπο που αγάπησε πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο θα τον έστελνε ο ίδιος στο τάφο;

Το αίμα στο τοίχο είχε ξεραθεί…

Είχε περάσει μια ώρα…

Δεν έκλαιγε.

Δε πονούσε…

Το πρόσωπο της ήταν γαλήνιο πλέον… Ήρεμο…

Σα να ήξερε ποιον διάλεξε να αγαπήσει…

Ποτέ δε του χάλασε χατίρι… Δε θα του χάλαγε την ύστατη στιγμή…

5 χρόνια…

_

γράφει ο Νικόλαος Λιούμης

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!