Μέσα από τους στίχους και τις μαντινάδες της μας ταξιδεύει σε αλλιώτικους, όμορφους, κόσμους!!!

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την ποίηση;

Ο γραπτός λόγος μ´ άρεσε πάντα. Με συγκινούσε..
Σε οποιαδήποτε μορφή του.

Επίσης με συγκινούσαν και οι άνθρωποι που έγραφαν.

Πάντα είχα γύρω μου τέτοιους ανθρώπους, κάπως μαγικά τους επέλεγα και με επέλεγαν.

Αυτό το “κάτι” που μου έδωσε το έναυσμα να γράψω έμμετρο, ήταν η Κρητική μαντινάδα.

Η καλή μαντινάδα μου προκαλούσε και μου προκαλεί δέος. Με ανατριχιάζει, μένω εμβρόντητη, μου παραλύει το σώμα, μου κόβει την ανάσα..

Ήθελα να γράψω κι εγώ!

Πρώτη Γυμνασίου έγραψα την πρώτη και αφορμή ήταν ένας μεγάλος έρωτας!

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Έμπνευση για μένα σημαίνει:

“Έχω απόλυτη ανάγκη να γράψω”..!

Θέλω να “ξορκίσω” κάτι που με φοβίζει, να “μαλακώσω” κάτι που με πονά,  να “καλοπιάσω” κάτι που με πληγώνει..

Το 90% όσων έχω γράψει, είναι σε περιόδους της ζωής μου που δεν περνώ καλά ή για να είμαι πιο δίκαιη,  όταν είμαι “έντονα συναισθηματικά φορτισμένη”.

Όταν  “πετάω στα ψηλά” όπως λέω ή όταν “βουτώ στα βάθη”..
τα μέτρια δε με συγκινούν…

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;

Είμαι “λιγόψυχη”… δεν έχω υπομονή.

Θεωρώ ότι ένα γραπτό μπορείς να το “δεις” και να το “ξαναδείς” πριν την ολοκλήρωση του, να προσθέσεις, να αφαιρέσεις, να αλλάξεις παντελώς την αρχική του ιδέα, να “πας” κάπου “αλλού”, να το “αφήσεις” και να το δεις ξανά ακόμα και μετά από ένα χρόνο!

Ε!… Δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά σχεδόν ποτέ!…

Τι εκφράζετε με την ποίησή σας;

Γράφω βιωματικά ως επί το πλείστον, γράφω “ότι θυμάμαι βαθιά”..

 Θα σας απαντήσω με το μικρό εισαγωγικό σημείωμα του δεύτερου βιβλίου μου:

 “Να θυμάμαι..

Να θυμάμαι χαρακιές βαθιές και ήλιους θεόρατους

Να θυμάμαι λόγια φωτιές και ανθρώπους αόρατους

Να θυμάμαι για δύο

Να θυμάμαι εσένα

Να θυμάμαι για σένα

Ότι θυμάμαι βαθιά

με φοβέριζε

Έπαιζα μαζί του

του ´δινα ρυθμό 

Του ´δινα λέξεις

Του ´δινα τις νύχτες μου

το “βαθύ μου χτυποκάρδι”

Μήπως λιγάκι το ημερώσω..

Ότι θυμάμαι βαθιά

είναι πλέον μέσα σ´ αυτό το βιβλίο

Κι αυτό θα του το δώσω..

Υ.γ

Η μνήμη μου

η μόνη ολότελα δική μου.

Εύχομαι το γήρας, το μόνο που μπορεί, να μη μου την πάρει”..

Ποιοι ποιητές σας έχουν επηρεάσει και εμπνεύσει;

Διαβάζω οτιδήποτε έχει να κάνει με ποίηση. Προτιμώ τα “μικρά” ποιήματα.

 Στο πρώτο μου βιβλίο με τίτλο “Μην κάνεις ζαβολιές” έγραψα Χαϊκού. Αγαπώ αυτή τη “φόρμα” και τους Ιάπωνες ποιητές.

Όμως… αδιαμφισβήτητα έχω πρωτίστως επηρεαστεί  από τους ποιητές του νησιού μου.

Κατάγομαι από την Κρήτη, το Ρέθυμνο (όπως με χαρά πληροφορήθηκα κι εσύ Βούλα) και όπως θα γνωρίζεις, είναι αδύνατον να μείνει κάποιος ασυγκίνητος μπροστά σε μια “καλή” μαντινάδα.

Η Κρήτη, η μουσική, ο στίχος της, έχουν ένα “βάρος”.. μια ανεξήγητη δύναμη..

Μεγάλωσα με τις μαντινάδες και έχω πέρα για πέρα.. εμπνευστεί και επηρεαστεί,  από αυτό το ύψιστο ποιητικό είδος που ενσαρκώνει τόσο απόλυτα την Κρητική ψυχή.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

“Δε ζυγιάζω,  δε μετρώ, δε βολεύομαι. Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι”

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Το γράψιμο  για μένα,  είναι η θάλασσα που μπαίνω να εξαγνιστώ,  ο αέρας που ίπταμαι να απαγκιστρωθώ, ο τοίχος που κρύβομαι  να εξαφανιστώ.. Δε θέλω να με σκέφτομαι δίχως του..

Όμως όταν ο οίστρος με ξεχάσει;

Όταν πέφτω στα πόδια του με χαρτί και στυλό ανά χείρας και τον θερμοπαρακαλώ να με επισκεφτεί και δεν έρχεται;

Όταν τα “μέτρια” που δεν τα αντέχω, περάσουν το κατώφλι μου;

Μήπως τότε;

Θα θέλατε να μας στείλετε δύο ποιήματά σας, σαν επίλογο αυτή της συνομιλίας;

Με χαρά!

Θα κλείσω με λίγες

μαντινάδες μου, μέσα από το “Θυμάμαι”.

Δυο σκαλοπάτια μείνανε να σου ξελησμονήσω 

Πατώ το ένα, δεν μπορώ, τ´ άλλο να το πατήσω..

Όνειρο αταξίδευτο και μισοτελειωμένο

Μη μ´ εκδικείσαι κι έρχεσαι όπου και να πηγαίνω..

Βαθιά πολύ έχω πληγωθεί κι άμα σου δώσω πόνο

Δε φταίω εγώ μα μ´ έμαθαν και μένα να πληγώνω..

Μια θα πετάω στα ψηλά μια θα βουτώ στα βάθη

Πως περπατούνε στη στεριά δε λέει η καρδιά να μάθει..

Μην απορείς πως βρίσκεσαι δεντρό σε τέτοιο χάλι

Με τα δικά σου τα κλαδιά σ´ έδειρε ο αέρας πάλι..

Με το μαντήλι της σιωπής τη δένω την πληγή μου

Σφιχτά-σφιχτά μην ακουστεί τι κουβαλώ μαζί μου

Ήσουν για μένα κάποτε μια θάλασσα μεγάλη

Τώρα ένα δάκρυ που κι αυτό, λυπάται να προβάλλει…

Στσ´ αγάπης σου τη θάλασσα ποτέ δε θα ξεχάσω

Πνιγόμουν και δε μου ´δωσες, το χέρι σου να πιάσω…

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης:

(2016) “Θυμάμαι” (της Κρήτης Ποιήματα) 

Μια ποιητική συλλογή, η οποία στην πλειονότητά της απαρτίζεται από μαντινάδες. Στίχοι, οι οποίοι με λυρικό τρόπο αναλύουν θέματα καρδιάς και ταξιδεύουν τον αναγνώστη.

Το βιβλίο συμπληρώνουν έργα της ζωγράφου Ζάννας Άρτεμη!

(2007) “Μην κάνεις ζαβολιές” (53 Χαικού)

–

Η Ηλιάννα Λυκούδη, το γένος Νινιδάκη, γεννήθηκε στο Σικάγο των ΗΠΑ, με καταγωγή από Κεφαλονιά και Κρήτη (Κοξαρέ-Αγ.Βασιλείου).

Μεγάλωσε στην Αθήνα και σήμερα ζει στο Ρέθυμνο.

Εργάζεται ως Οδοντοτεχνίτης.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής (Ωδείο Φίλιππος Νάκας, Εθνικό Ωδείο Αθηνών, όπου τελείωσε Αρμονία).

Έχει δισκογραφική παρουσία με στίχους και μουσική της, από το 1994.