Τα παιδιά έτρεξαν στον δρόμο των ονείρωνΜόλις είχε νυχτώσει και το αυγουστιάτικο ασήμιείχε λούσει τον τόπο, καθώς οι μανάδες μάζευαν το βραδινό τραπέζι.Μα εκείνων τα μάτια, νύστα δεν γνώριζαν,έφεγγαν ζωή.Καθώς τα είδαν να ορμούν στους αργυρολουσμένους δρόμους,έκαναν...

Ζήλεψα…τις κόρες των ματιών σου,όπως παιχνίδιζαν ατίθασα αντίκρυ στο χρωματιστό γυαλί,σαν σε πρώτο εαρινό ραντεβού. Θαύμασατα μήλα των δαχτύλων σου,που πληκτρολογούσαν με έντασηόσα ξέχασε η αφή σου να διαβάζει σε ομιλητικά αγγίγματα. Αφουγκράστηκατην ηχητική θαλπωρή...

Στην αμμουδιά που μ’ έφερες στάθηκα για λίγο Να θυμηθώ τον χτύπο της καρδιάς Και το φτερούγισμα εκείνο το ανεξήγητο Που ούτε ο γιατρός δεν μπορεί να περιγράψει Και την ταχύτητα των χτύπων της Έτοιμη να σπάσει η καρδιά Τραβώντας μέ απαλά και με χειρουργική ακρίβεια...