Μια ψεύτικη παντρειά, μια μαργιόλα αγάπη κι όλοι τριγύρω στοιχημάτιζαν με το κιλό το κουφέτο. Να πατώ το νυφικό εγώ, να σκίζονται τα τούλια –να με φτιασιδώνει η μάνα μου. Να ξεσφίγγεις τη γραβάτα σου εσύ, να ’ναι ιδρωμένο το στέρνο –να σου κάνει αέρα με την βεντάλια η...

Κάθε νύχτα έρχεται η αλεπού, ξύνει με το μυτερό της νυχοπόδαρο μια τρύπα στο τσαλακωμένο στρωσίδι, με παίρνει αγκαζέ και ψευτοκλαίει. «Κλάψε σιωπηλά» λέει κι έπειτα ανεβαίνει με φόρα στα φωτιστικά σώματα να χαζέψει τις σκόνες. [...] - γράφει η Βασιλική...