Ο ήχος της φωνής σου άγνωστος πια,Χαμένος στην ομίχλη του χρόνου,Ανάμνηση απατηλή που ξεγλυστρά,Σα να 'ταν παραίσθηση του νου μου. Τα λόγια που μ' έλεγες λησμόνησα,Στης νύχτας τ' αναζητώ τη σιωπή,Η καρδιά...
Θυμάμαι τότε που συνήθιζα να αφήνω τους άλλους να προσδιορίζουν το ποια είμαι. Θα με έλεγαν «άσχημη, χαζή, βαρετή, ανυπόφορη, ανάξια», πως «δε θα κάνω τίποτα στη ζωή μου, κανείς δε θέλει να με κάνει παρέα, δεν αξίζω να ζω». Λόγω της εφηβείας, τα πίστεψα...
Πόσο θα ήθελα να γνώριζα όλους τους περαστικούς ανθρώπους που συναντώ στον δρόμο. Να ήξερα πως τους λένε, τι αγαπούν, τι τους βασανίζει, ποια είναι η ζωή τους. Γιατί, για κάποιον λόγο, βρισκόμαστε μαζί στο ίδιο σημείο. Και μιλάνε τα βλέμματα και η βιασύνη...
Ένα βράδυ τα πόδια μου έτρεχαν ψάχνοντας για μια κρυψώνα. Στάθηκα πίσω από έναν φράχτη, κοίταξα πίσω φοβισμένη ώστε να βεβαιωθώ ότι δε με ακολούθησε κανείς και, ανακουφισμένη πια, πήρα μια βαθιά αναπνοή. Ψηλά στον σκοτεινό σαν μελάνι ουρανό, τα αστέρια με...
Το στυλό, σαν άλογο που καλπάζει, έτρεχε σε μία λευκή άχαρη σελίδα κι έφτασε σε δρόμους, με πολυκατοικίες και πολυκοσμία. Κυνηγημένο και τρομαγμένο, προσπαθούσε να με γλιτώσει από τις σκέψεις μου. Οι λέξεις που έλεγε φώναζαν για βοήθεια, κάποιον να με σώσει από τη...
Ράγισα πολλές φορές, και τώρα πια έχω σπάσει. Έχω διαλυθεί σε μικρά, τόσο δα κομματάκια, που προσπαθούν να επιστρέψουν «σπίτι». Μα είναι αδύνατον να κολλήσουν έτσι απλά, δίχως μια σφιχτή αγκαλιά που θα τα φέρει κοντά, χωρίς ένα χάδι που θα τα αγγίξει, ή ένα «σ’ αγαπώ»...
Ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο έχουν τη χαρά να παρουσιάσουν το «καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2018». Πιστοί, όπως κάθε χρόνο, ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο δημιουργούν μια εξαιρετική συλλογική έκδοση συμμετέχοντας στην...
Ήταν ώρα, το ξέραμε και οι δυο. Σε κοίταζα φωνάζοντας από μέσα μου “μείνε”. Δεν τολμούσα να το πω δυνατά. Έβλεπα μπροστά μου τις στιγμές μας σαν κινηματογραφική ταινία, που όμως δε θα είχε όμορφο τέλος. Όπως τότε, που ένιωσα τα χείλη σου πάνω στα δικά μου. Ακόμα τα...
Κάθε ανθρώπινη σκέψη είναι ένας μοναχικός μονόλογος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο μονόλογος στην πραγματικότητα μετουσιώνεται σε διάλογο εσωτερικό που ενίοτε μπορεί να γίνει πολύ έντονος. Το μυαλό γίνεται ταυτόχρονα ακροατής κι ομιλητής, συμφωνεί και διαφωνεί...
Με θυμάσαι; Κάποτε ήμασταν έτοιμοι να γίνουμε κάτι, ένα. Τα βλέμματά μας έλεγαν πιο πολλά απ' ό,τι έλεγαν τα χείλη μας. Νιώθαμε τόσο πολλά στην καρδιά μας, το άγγιγμα τα μαρτυρούσε. Από μακριά ακόμη δεν άλλαζε τίποτε, σα να θέλαμε να τρέξουμε να αγκαλιαστούμε, αλλά...
Τίποτα δεν πονάει περισσότερο από το να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να πονάνε. Να ξέρεις πως ό,τι κι αν κάνεις, δε θα είναι αρκετό. Να νιώθουν τόση θλίψη μέσα τους και να μη μπορείς να την πάρεις μακριά. Ένα χαμόγελό τους να σε κάνει πιο χαρούμενη/ο από...
