Για την ψηφιοποίηση του αρχείου Καβάφη και για την ποίηση του Μνήμη Τάκη Σκούπερ «Ξάφνου στέκεται εκεί, όταν ανάβει φως γλιστρά ψηλά στον τοίχο: ρωγμή περιπλανώμενη που κλείνει όσο περνά, ενώ το διάβα της διχάζει το λευκό, πύρινη και παλλόμενη, μια ελάχιστη σχισμή...

Σαν το ’φεραν οι Xριστιανοί να το κρεμάσουν το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί, η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα κάτω απ’ τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο, πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο και πότε εξαντλημένη...