Όποιος κι αν ερωτηθεί Που ’χει λατρεία τόση Στης ποίησης τον καταιγισμό Ξέρω θα αποδώσει Την περισσή αγάπη του Σεβαστό απ’ την ψυχή του Αναπνοιά μονάκριβη Η κάθε θύμησή του Την ποίηση τη λάτρεψα Μικρό ήμουν θυμάμαι Στο δημοτικό επήγαινα Τα λέω και λυπάμαι Τα χρόνια...

"Ελάτε, βιαστείτε, δε μας παίρνει ο χρόνος." "Γιατί φωνάζεις και είσαι τόσο ανυπόμονη, κυρά-Γραμματική;" "Αα δεν πήρατε χαμπάρι; Ο κυρ-Τόνος θέλει να φύγει, γιατί λέει κουράστηκε να μπαίνει συνέχεια πάνω στα γράμματα." "Σοβαρά; Κι εμείς τι θα κάνουμε; Τα παιδάκια...

Σκέψη πάλι σου πέρασε, τώρα από το μυαλό σου. Μη τύχει και θανατικό δεις εσύ εμπρός σου. Τον άτυχο πατέρα σου, διόλου δε λογαριάζεις, παραδόπιστη έγινες, το άδικο εκθειάζεις φέρσιμο που του κάνατε, εσύ με τον αδερφός σου. Μα μάθε πως στη ζωή πληρώνεις το μερτικό...

Τα χρόνια που πέρασαν. Ελπίδες γιομάτες αγάπη, αυταπάρνηση, θυσία, μα τώρα όλες φρούδες, απέλπιδες. Γιατί άραγε γίναμε όλοι έτσι; Τι είναι αυτό που μας κρατάει ακόμα; Μάλλον η ανθρωπιά μας, το φιλότιμό μας, δεν έχει εξαντληθεί και δεν έχει πλήρως απορροφηθεί από τα...

Πού ήσουνα αστέρι μου Και πήγες εκεί ταξίδι Κρυφτούλι εσύ μου έπαιζες Και ήσουνα στολίδι Σκέψης και μυαλού Ανθρώπινης ουσίας Λεβέντικης περήφανης Δικής σου παρουσίας; Πού ήσουν χρόνια πολλά Και έφευγε η ελπίδα Απόκαμε, κουράστηκε Να βρει πήγε πατρίδα Αλλού να τη...

Στη μακρινή Ιαπωνία, η πολιτική και κοινωνική κατάσταση που ζούσαν οι πολίτες, είχε έρθει τα πάνω κάτω, με μόνη διέξοδο για όλους, να καταφύγουν σε μια επαναστατική μεν, αλλά όχι και τόσο πρωτοποριακή κίνηση· την απεργία. Κόντρα στη σκέψη της απεργίας τα μέσα...

Τον πόνο του χαμού του δικού σου εκεί βρήκα στο τασάκι του μυαλού δικού μου γίνηκε η προίκα. Τη μοναξιά των στιγμών σ’ αυτό εκεί διαβάζω του εγωισμού τα σύνορα ευπρεπώς πώς να διατάζω. Να βρίσκονται ολημερίς κι ολονυχτίς συνάμα να επέρχεται ολοταχώς συνεύρεσης το...

Δεύτερη ζωή δεν έχει· πλάστη και Δημιουργέ φρόντισε να 'χουν παιδιά, μεγάλοι και πολλοί δύναμη να κατέχουν. Τη ζωή που έστησε θέατρο η σκέψη η γνώση απαράμιλλη στροφή τής έχει πέμψει. Πορείες να χαράξουνε να πάρουνε τις στράτες σεπτοί κι αξιοσέβαστοι του νου τους...

Η πόρτα δεξιά· τι στέκεις και τη θωρείς; τη θύρα δε γνωρίζεις μηδέ τα γράμματα, ευθύς και το κεφάλι στρίβεις; Τι νόμιζες, θ' άφηνα τα χρόνια τα δικά μου να γίνουν παραλήρημα μέχρι τα στερνά μου; Βήματα που θέλησα με σε ν’ ευλογήσουν στιγμές παντοτινές χαράς μήπως...

Φύγε δε θέλω να σε δω, δε σε έχω ανάγκη. Τα όνειρά μου ταίριασα κι όχι δικό σου πλοκάμι, που θέτεις ασφυκτικά κλοιό και τον σφίγγεις. Στα όνειρά μου διαταγές κι ερμηνείες ξετυλίγεις. Σύνελθε κι αποφάσισε δρόμο άλλον να πάρεις. Φαρμάκι, δηλητήριο άλλους πια να...

Στον καθαρό μου ουρανό Του είναι μου ανατρέχω Σε προσβάσιμη περιοχή Του εγώ μου κατατρέχω. Σχέδια και όνειρα Που θέλησα να δώσω Πνοές και ύπαρξη Καθοδηγούμενες μην ενδώσω. Σε άπληστες διαρκώς Που έρχονται και συμβάλλουν Σε κακοτοπιές του νου Συντριβές τους...

Άλματα παντός καιρού Πραγματοποιούνε όλοι Μα δεν καθορίζονται Αν γίνονται παροτρύνσεις και διαόλοι. Που θέλησαν να ζουν Και να υπάρχουν ανάμεσά μας Ύπουλοι στυγνοί Αβέβαιοι στα σημερινά μας Σχέδια και όνειρα Που όλοι καταβάλλουν Μα άδοξα και αποθαρρυντικά Διόλου...

Την τρυφερότητά μου εγώ Θέλω να την προσφέρω Με άγγιγμα ψυχής Σε εσένα που θα φέρω Στον κόσμο τον τρανό Που θα ’χεις να δώσεις Ευκαιρίες ζωής Και να τις σώσεις. Τις ευθύνες που θα ’ρθουν Για να σου αποδείξουν Μεγαλούργημα ευχής Για να αποτιμήσουν Τα σκήπτρα της...

(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος) Σήμερα, στην λογοτεχνική δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» φιλοξενούμε την λογοτέχνη Άννα Ζανιδάκη, την οποίο και ευχαριστώ για την τόσο ανθρώπινη και δοτική της συνέντευξή! Ας την γνωρίσουμε λοιπόν μέσα από τις...

Στο πέρασμα του χρόνου, ανάμνηση και μοναδική μου παρηγοριά ήταν η ιστορία που είχα σκαρφιστεί για να γυρίσω πίσω τον μονάκριβό μου και ακριβοσήμαντό μου θησαυρό. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, λέω απαιτούσε μαγκιά και τόλμη να προβώ σε εκείνο το δήθεν διάβημα...

Θεέ μου παντοδύναμε Κάνε το να στερέψει Το δάκρυ από τα μάτια μου Ψυχή για να στεγνώσει Απ’ τα ακριβοσήμαντα Κιτάπια του μυαλού μου Απεύχομαι να ζήσει αυτό Σε καθενός εχθρού μου Δε θέλω, δεν αποζητώ Το κακό του άλλου Κι ας κέρασαν κι ας πότισαν Δηλητήριο μεγάλου...

Μάζεψε τα ρούχα σου στείλτα στη μαμά σου να μάθουν να μοιράζονται κι αυτοί τα πράγματά σου το είδα σαν σε όνειρο να έρχεσαι να το πέμπεις το μήνυμα, την είδηση και να με κακοπαίρνεις μη φοβάσαι μάτια μου είναι όλος δικός μας ο καιρός, η σύμπνοια το μέλλον, το...

Μια ζωή υπάρχουνε Εντάσεις αποστάσεις Μα σα θα ’ρθουμε μόνιμα Τρέχα να τις προφτάσεις. Ο κύκλος που τελείωσε Τ’ άστρα κι αν εσβηστήκαν Και σ’ έναν επίγειο ουρανό Κληθήκαν κι αμπαρωθήκαν. Τι κι αν δεν έχει κλειδαριές Τι κι αν επιβραβεύουν Ψυχές που τις λησμόνησαν Το...

Τα πάντα πρέπει να περνάνε από το μυαλό μας. Τίποτα δεν πρέπει να υστερεί σε σκέψη και σε λογική. Όλα γυρίζουν και μας περιτριγυρίζουν. Το μόνο που δε θα δεχόταν η Ελπίδα, ήταν ένα και μοναδικό. Το φώναζε κάθε φορά που απελπιζόταν και την κυρίευε φόβος και...