Σμήνη
Σμήνη ισορροπούν κάτω απ’ των πόλεων την πανσέληνο. Κρατιούνται από τις νότες μιας σιγής απ’ τ’ αναπάντεχο το μηδέν μιας γέννας που η πλάση το ορίζει. Αναζητούν δείγμα ομορφιάς ατέλειας χνάρι δώρα και φευγιά αγγιαχτά κι ανέσπερα. Φθινοπώριασε. Σ’ άτσαλες πλατείες...