Έχω παρέα μου μια κάφτρα Που όλα τα καίει στην κάθε ρουφηξιά, Είναι καπνός που φεύγει και πίσω δεν ξαναγυρνά. Έχω μια μνήμη που ουρλιάζει Κι όλα τα καίει μέσα στη μοναξιά. Σα να φυσάει αέρας από μιαν άλλη ζωή Σα να ξυπνάει μια μνήμη που χάθηκε στην τροχιά του...

Σαν να ‘ναι πιό θολό σήμερα το φεγγάρι  και σαν να ‘ναι πιο μακριά το επόμενο πρωινό. Ίσως να φταίει η παχιά χειμωνιάτικη κουρτίνα, που ο κόσμος είναι λίγο πιο θολός απο χθες, Ίσως να ‘ναι και η ομίχλη που πιάνει τα πεδινά της καρδιάς, ίσως να ‘ναι η λάσπη από τον...

Μέσα στην ησυχία σε γνώρισα, η απουσία εχει το άρωμα σου. Κι η σκέψη τρέχει να προλάβει, μην φύγεις τελείως και χαθείς. ποιά υπερκόσμια αυγή σε φέρνει πίσω. Αν έχει ο παράδεισος λουλούδια, όλα έχουν το χρώμα των ματιών σου, το χρώμα τ’ ουρανού. Κι αν σ’ ωκεανό...

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται....

Στο πάρκο τα παιδιά έπαιζαν, τα σκυλιά αγαπούσαν ακόμα πιο πολύ τα αφεντικά τους. Κι εγώ παρατηρητής της ζωής των άλλων, μα πρωτίστως της δικής μου.   Επιστρέφοντας, αφήνω τα παπούτσια μου έξω απ’ την πόρτα, μην λερώσω το σπίτι με νεκρά βήματα. Πάντα να βάζω...

Άλλαξε η εποχή κι έπιασε υγρασία μες στο κελί, στάζουν οι μούχλες από το ταβάνι, τα σίδερα σκουριάζουν σιγά σιγά. Είδα μέσα μου σκοτάδι και φοβήθηκα πως δεν θα ξημερώσει, πεθύμησα μια όμορφη χαραυγή, πληγωμένα μάτια και μόνο ασπρόμαυρα βλέπω πια, αυτή η μοναξιά εδώ...

Απο το μεσημέρι μιλώ μα δεν μ’ ακούει,  Μήπως είναι θυμωμένη;  Γιατί να είναι θυμωμένη;  Ήθελα μόνο να μάθω αν ζει. Αν ξημέρωσε η πάνω ακρογιαλιά,  Αν κοιμήθηκε με τον ήχο της θάλασσας, Αν έφτασε το γράμμα  που με τόση στοργή το παρέδωσα στον αγγελιοφόρο Ήλιο....

Σαν εκκρεμές ταλαντεύομαι ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Ποια φύση να αρνηθώ να ζήσει η άλλη; Ποια ζωή άφησα να περνά και πίσω δε γυρίζει. Ποια κύματα με δείρανε και βάρκα ορθή δεν πλέει.   Της δύσης η παρηγοριά μ’ έθρεψε, μα τώρα που μεγάλωσα με πνίγει η κόκκινη...

Πόσο πονάει η καρδιά που έχει μάθει ν' αγαπά μόνο εσένα,  πόσο πονάει η καρδιά στα φιλιά του αποχαιρετισμού,  πόσο αποτρόπαια πράξη ο αποχαιρετισμός,  πως να ξεστομίσεις το «Αντίο» χωρίς να πονέσεις, Τα μεγαλύτερα φιλιά που κράτησαν αιωνιότητα  ήταν εκείνα που δεν...