Σαν αγρίμι της νύχτας αλυχτά η ψυχή μου, αντηχεί στ’ ουρανού τα απέραντα πλάτη. Στο φως των αστεριών ανιχνεύω το δρόμο, που χαράζουν τα ακόρεστα ανθρώπινα πάθη.   Σε θλιβερές ατραπούς κινείται η ζωή μου, με τραβούν της θάλασσας τα αφέγγιστα βάθη. Στη σιωπή του...

Σαν άνεμος κουρσάρος ο έρωτας ζητά να διαφεντέψει αλλότρια γη. Με χαμόγελο λάγνο βυθίζει της σαγήνης τα βέλη στη λογική. Στην πλανεύτρα ματιά του υψώνω σημαία την ψυχή μου, λευκό πανί.   Στων χειλιών του την άκρη γλυκά στάζει οδύνη, η ηδονή. Με το κάθε άγγιγμα...

Στο παραθύρι τ’ ουρανού, έστησα εγώ καρτέρι, τ’ άχρωμο της σελήνης φως να πάρω από το χέρι. Αντάμα να βαδίσουμε στου ύπνου τα μονοπάτια, την ώρα που τα όνειρα σφαλίζουνε τα μάτια. Σαν άυλη φεγγαρόσκονη θέλω να διεισδύσω στα παιδικά τα όνειρα, κρυφά να σεργιανήσω....

Είναι φορές που οι κρυστάλλινες ψυχές, διαλέγουν χάρτινα κορμιά να κατοικήσουν. Σαν μυρωμένες ανοιξιάτικες πνοές, που επέλεξαν σ’ ανήλιαγα σοκάκια να αρμενίσουν.   Σαν αερικά μες της ζωής την καταχνιά, που απόκοσμη, γαλάζια άχλη τα κυκλώνει. Άστρα...

Υγρές μαζεύονται νεφέλες, σαν κομψευόμενες κοπέλες. Ο άνεμος τις προσκαλεί, σ’ όλες υπόσχεται φιλί.   Φορούν λοιπόν τα επίσημά τους, τα μαύρα, τα φορέματά τους. Δίνουν το χέρι για χορό, κυλιούνται μέσα στο νερό.   Σφιχταγκαλιάζονται, αστράφτουν, ασύστολα...

Είμαι απλά και μόνο ένα δάκρυ, μα εσύ μπορείς αν θες να με λες… βροχή. Ήρθα της φωτιάς να ξεπλύνω τη στάχτη, το μαύρο που η απουσία σου φορά στην ψυχή.   Είμαι απλά και μόνο ένα δάκρυ, μα εσύ μπορείς αν θες να με λες… βροχή. Αυλακώνω κυλώντας των ματιών σου...

απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2015 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων "τοβιβλίο". Κλικ στην εικόνα για να το κατεβάσετε σε μορφή pdf. Μέγεθος αρχείου 57ΜΒ Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες για το Καλλιτεχνικό ημερολόγιο...

Ανάβουν πάλι τις φωτιές τριγύρω μου και εντός μου, σωπάσαν βλέπεις οι καρδιές μιλάνε τα μυαλά. Αίμα ζητούν για να τραφούν οι άρχοντες του κόσμου και αμολήσαν λεύτερα ανθρώπινα σκυλιά. Άλλοι με το κουστούμι τους το χαρτοφύλακά τους, άλλοι με τη γραβάτα τους μου...

Είχε ψηλό παράστημα, με αδύνατα άκρα και μακριά, λεπτά δάχτυλα. Τα μαλλιά του καστανόξανθα, σπαστά, που δεν άργησαν να γκριζάρουν και να αραιώσουν πάνω από το μέτωπο. Τα μάτια κάπου ανάμεσα στο πράσινο και το γκρι, κρυμμένα κάτω από δασιά, σγουρά φρύδια. Ένα λεπτό,...